Ik stond in een plas bloed

Donderdag 28 december 2017 begon met bloedverlies. Ik was 38.4 weken zwanger van ons derde kindje. Een zwangerschap vol problemen. Met 28 weken begon ik hevig te bloeden, de oorzaak was mijn laagliggende placenta. Tegen de uitgang aan en het groeien van mijn baarmoeder zorgde voor bloedingen. En sinds die tijd gaat het vaker zo, lig ik regelmatig aan het ctg, krijg ik vaker echo’s en wordt ik zelfs medisch. Maar babyboy blijft zitten, gelukkig! Het gaat zelfs zo goed dat ik terug mag naar mijn verloskundige op 38.3 weken. 

Terug naar die 28 december, bloedverlies, ik bel mijn verloskundige. En omdat ik smiddags toch naar de gynaecoloog moet voor een controle echo maakt ze zich geen zorgen. Ik ook niet, het went soort van. Om 16:00 heb ik de afspraak, baby ligt nog niet ingedaald en zit hoog in mijn buik. Vliezen breken om een einde te maken aan deze ellendige zwangerschap kan dus niet. Ook goed, ik sla me hier wel doorheen. De echo is goed, de placenta doet het goed, de baby doet het goed. Ik mag dinsdag terug komen voor weer een echo. 

Eenmaal thuis bestellen wij een patatje, we eten laat. De patat smaakt mij niet. En de uitjes van mijn frikandel speciaal lijken verrot te smaken. Bah. We brengen de jongste 2 (toen 1 en 2 jaar) naar bed. De oudste is 30 december jarig en de 29ste mag hij uitdelen op de peuterspeelzaal. We maken van mandarijntjes dikkie dik. De laatste 2 gaan moeizaam want ik krijg buikpijn. Mijn man zeurt dat ik de verloskundige moet bellen. Maar ik zeg dat ik dit pas om 23:00 uur wil doen. Straks is het weer vals alarm. Ik app nog met een vriendin, en vertel haar wat ik voel en dat ik even naar de wc ga. Het is 22:00 uur. Om 22:01 is het anders. 

Ik gil vanaf de wc, BEL DE VERLOSKUNDIGE DIT ZIJN NIET MIJN VLIEZEN!!!! En ik app mijn vriendin dat het helemaal mis is. Ik sta namelijk niet in een plas vruchtwater maar in een plas bloed. Ik voel een doffe buikpijn, alsof ik in mijn buik geschopt ben. Inmiddels heb ik zelf de verloskundige aan de telefoon en hoor ik de sirene van een ambulance, de straat kleurt blauw. Ik bel mijn ouders die komen op de kleintjes passen. Zij weten van niks.

Binnen 5 minuten staat het huis vol met ambulance personeel, mijn ouders, de verloskundige en mijn man. Ik draag mijn man op wat hij moet pakken en ik wordt meegenomen. Met gillende sirenes scheuren we naar het ziekenhuis. 

De verloskundige en mijn man hebben bijna net zo snel gereden als de ambulance want we komen tegelijk aan. Ik wordt gewaarschuwd voor een kamer vol artsen, gynaecologen. Aan alle kanten wordt ik uitgekleed, geprikt en krijg ik een ctg en echo. 

De gynaecoloog zegt dat ze mij inwendig wilt onderzoeken. Als zij haar hand terug trekt zie ik aan alle gezichten in de kamer dat dit hele foute boel is. Binnen een seconde racen we naar de OK. Het wordt een spoedkeizersnede. 

Wordt vervolgd... 

Deel 2: https://www.mamaplaats.nl/blog/bevallingsverhalen/de-spoedkeizersnede-we-lagen-beide-te-vechten