En je eindigt medisch..

Afgelopen weekend was het dan zo ver. Een tikkeltje onzeker maakte ik mijn man wakker: ‘Schat, ik denk dat ik weeën heb’. ‘Waar voel je het dan?’ Klonk er terug. Wat een domme vraag dacht ik zelf.. ‘In mijn buik natuurlijk’ zei ik terug.

Nadat we waren gaan timen wisten we het zeker, de bevalling is er.. eindelijk na 41 weken zwangerschap! 

Na een snelle bevalling in bad had ons zoontje een wat stroeve start en kreeg zuurstof bij om zijn ademhaling op gang te laten komen. 

Ik stapte aan de andere kant uit bad, waarbij er al een flinke plens bloed uit me stroomde. Natuurlijk reageerde ik, zo droog als ik ben, met 'oh oeps..' en belandde ik op bed voor de nageboorte. Onze zoon werd inmiddels naar me gebracht, en ik kon even heerlijk knuffelen. Al snel merkte ik lichte krampen op, gevolgd door de nageboorte van de placenta. Mooi, dacht ik, ben ik ook weer kwijt. Even later hoorde ik dat er nog een stuk vlies uit mijn vagina hing. Kort daarop kwamen we erachter dat dit nog vastzat aan mijn baarmoeder.

Wat daarop allemaal volgde was ronduit pijnlijk en verschrikkelijk te noemen.. Ze hebben geprobeerd het vlies er uit te draaien, trekken en tegelijker tijd te duwen in mijn buik. 

En dan aan jou als net bevallen moeder de taak om stil te blijven zitten. Godzijdank was ik minimaal gescheurd en had ik geen hechtingen maar ook dan vind je vagina het niet heel leuk om met een eendenbek open gehouden te worden terwijl ze binnen in je poeren.

Uiteindelijk kreeg ik nog een shot oxytocine en zijn er meerdere pogingen gedaan die niet succesvol waren. Toen ben ik overgedragen aan het ziekenhuis.

Na een echo bleek dat er geen placentaresten zaten wat gunstig is. De actie lag er vooral op om het bloedverlies te verminderen en dus moest ik aan de weeën opwekkers om mijn baarmoeder stimuleren. Hierna nogmaals een inwendig onderzoek. Het vlies was niet meer zichtbaar, grootste kans was dat dit de baarmoeder mee in was gekrompen en dat dit een van de dagen erna uit zal komen als stolsel. Maarja natuurlijk ook de kans dat het zal blijven zitten en het zal gaan ontsteken. De tijd moest het leren en we mochten naar huis.. 

Inmiddels op dag 4 na de bevalling verloor ik een groot stolsel (groter dan mijn vuist). Nadat mijn kraamverzorgster het letterlijk uit de wc had gevist omdat ik het tijdens het plassen eruit heb gewerkt bleek dat dit om het stuk vlies ging. Ik dacht dat het om een stukje ging maar het was een behoorlijk stuk waar ik best wel van schrok. Ik ben blij dat ik het kwijt ben. 

Restklachten? Ja zeker wel.. doordat ze flink hebben gedrukt in mijn buik is deze behoorlijk beurs. Gevoelsmatig heb ik dan ook het gevoel alsof er een bal onderin mijn buik hangt die drukt op mijn blaas. En nee ik heb geen blaasontsteking want dit heb ik ook laten checken bij de huisarts. 

Paracetamol houd me op de been, om nog maar niet te spreken over de naweeën en de vermoeidheidsklachten door het bloedverlies. 

Gelukkig heb ik de allerbeste man, hij zorgt voor mij, de hond, onze dochter en onze pasgeboren zoon. Ik kan wel janken zo dankbaar dat ik ben dat hij mijn man is, mijn liefde, mijn maatje en de beste vader die ik kan wensen voor onze kinderen! 

Ook interessant: De spoedkeizersnede is net op tijd..