Deel 12: loslatende placenta en de geboorte (28+4)

Twee uur na de ruggenprik geven de artsen aan dat ik inmiddels op 7 cm ontsluiting zit. Ze weten niet hoelang het nog duurt voordat ik volledige ontsluiting heb. De baby blijft het vooralsnog goed genoeg doen, al zien ze op het CTG dat bij elke wee zijn hartslag daalt. Dit kan hij nu nog aan, maar de vraag is voor hoelang. Ze verwachten dat hij het op deze manier niet nog uren vol zal blijven houden. Ondertussen ben ik ook al 1,3 liter bloed verloren, maar gelukkig krijg ik er alweer wat bloed bij. Ook heb ik magnesium gekregen, om de hersenen van de baby te beschermen. 

Het blijkt dat het tijd is voor de volgende stap. Er wordt besloten dat een keizersnede het beste is om nu te doen. Als ze ons dit vertellen, kan ik het maar niet geloven. Tijd om het te verwerken heb ik niet. Ik word meteen klaargemaakt en naar de OK gereden. Onderweg besef ik dat ik lichtelijk in paniek ben. Mijn gedachten blijven zich herhalen: 'Dit kan niet waar zijn, ik wil niet bevallen! Het had niet zo mogen gaan.' Het voelt alsof ik gefaald heb en ik probeer wanhopig iets te bedenken om dit te stoppen, maar ik weet niet wat. Ik ben doodsbang voor wat er te gebeuren staat. Terwijl Martijn mijn hand vasthoudt, huil ik terwijl we door de lange gangen van een stil en verlaten ziekenhuis rijden. Op de muren zie ik vrolijke afbeeldingen en tekeningen van dieren. Het kinderlijke en opgewekte karakter ervan maakt me nog verdrietiger. Het is zo surrealistisch, alsof we plotseling weer in een slechte film beland zijn.

Op de OK is iedereen heel rustig en vriendelijk. Ik herken de vrouwelijke anesthesist van een eerdere screening die ik heb gehad, waarbij ze ontzettend aardig en vrolijk was. Het geeft een fijn gevoel dat zij erbij is. Ik krijg opnieuw een ruggenprik, word op de tafel gelegd en er wordt een scherm opgehangen. Nog steeds ben ik bang. Het idee dat ze zo in mij gaan snijden vind ik vreselijk. En hoe kan ik ondertussen rustig blijven en stil blijven liggen? Martijn zit aan de rechterkant van mij en houdt mijn hand vast, die lieve anesthesist zit aan mijn linkerkant en houdt ook mijn hand vast. Ze vertelt hoe het zal lopen. Ik zal zo niets meer voelen als ze beginnen en binnen vijf minuten zal mijn baby geboren worden. Iedereen op de OK is heel erg rustig en relaxt. Er wordt overal uitgebreid de tijd voor genomen, ik heb niet de indruk dat er heel veel haast geboden is. 

Als ze begonnen zijn met de keizersnede, probeert de lieve anesthesist mij af te leiden. Ze vraagt naar vakanties en ik probeer me daar op de focussen, daarover te praten. Af en toe kijk ik naar Martijn en hij knijpt hard in mijn hand. Zo fijn dat hij zo rustig blijft en aan mijn zijde is. Ik voel dat we dit samen doen. Ondertussen voel ik gesjor en getrek in en aan mijn buik. Het lijkt nog behoorlijk lang te duren. Achteraf blijkt dat het moeilijk ging. Ze konden hem moeilijk uit mijn buik krijgen, waardoor het geen 5 minuten maar 15 minuten heeft geduurd. 

Om 6.52 uur wordt onze kleine Ties geboren. Hij is er eindelijk uit en ze proberen hem aan mij te laten zien door de raampje heen. Het enige wat er door mij heen gaat is ongeloof. Ik had graag gewild dat ik gedachten had gehad, zoals; ‘wauw wat is hij mooi’, of ‘wauw dat is mijn zoon!’ Maar dat was helaas allemaal niet het geval. Ik kon hem amper zien. Ik herinner me niet eens of ik eigenlijk wel een glimp van hem heb opgevangen. Ze nemen hem snel mee naar de ruimte naast de OK. Ook Martijn gaat, zoals afgesproken, met hem mee. Ik kan naar het raam van die ruimte kijken. Daar zie ik Martijn, die zo nu en dan mijn kant op kijkt en zijn duim opsteekt.

Ondertussen zijn ze bezig om mij te hechten. Nog steeds met die lieve anesthesist aan mijn zijde. Het duurt lang. Tussendoor komen ze naar mij toe met mijn kleine mannetje. Hij is ingepakt in een zak om hem warm te houden, heeft een speciaal mutsje op en een kapje om hem te helpen met de ademhaling. Ik zie maar weinig van hem, eigenlijk alleen zijn kinnetje en mondje. Iemand, geen idee wie, houdt hem vast en houdt zijn hoofd bij mijn hoofd. Het is zo ontzettend onwerkelijk. Iemand zegt dat ik hem maar een kusje moet geven. Iets wat niet in mij opkomt en wat heel bizar voelt. Ik had gehoopt en gedacht dat ik meteen zou overspoelen van liefde, maar dit gebeurt niet. 

Tijdens de keizersnede blijkt mijn placenta al deels te zijn losgescheurd, iets wat ze vooraf niet hadden verwacht. Niet alleen ikzelf, maar Ties heeft hierdoor ook veel bloed verloren. Hij is heel erg bleek en heeft een hele lage bloeddruk. Later blijkt dat hij een matige start heeft gehad. Op de OK hebben ze geprobeerd een infuus in te brengen, maar dat lukte niet. Hij kreeg CPAP als ondersteuning en ze brachten hem snel naar de NICU. Martijn ging mee, ik bleef achter. Achteraf hoor ik dat Ties onderweg erg aan het kreunen was, wat me enorm verdrietig maakt.

Ik was er met mijn hoofd niet helemaal bij. Nadat ze klaar zijn met hechten, word ik naar een hele grote uitslaapzaal gebracht. Daar lig ik, helemaal alleen. Ik ben in shock, het is zo onwerkelijk. En ik ben kapot na een zware nacht. Nadat ik een ijsje heb gekregen, word ik weer terug naar de afdeling gebracht. De zwangeren afdeling, waar ik al heel wat dagen en nachten heb doorgebracht. Nu ga ik daar, niet meer zwanger, naar terug. Zo bizar.

Als ik weer op mijn kamer ben, komt Martijn ook weer terug van de NICU. Hij vertelt dat ze aan het proberen zijn om een navellijn in te brengen bij Ties, maar dit heel moeilijk gaat. Een gewoon infuus inbrengen lukte al niet, omdat zijn adertjes zo klein zijn door het vele bloedverlies. Martijn mag er niet bij zijn en we moeten het afwachten. Martijn houdt telefonisch contact met de NICU. Het blijkt later gelukt om een navellijn in te brengen, maar deze zit niet goed dus ze moeten een nieuwe poging doen. Uiteindelijk, ruim 3 uur na de keizersnede, is de navellijn gelukt en kan hij eindelijk de bloedtransfusie krijgen die hij zo hard nodig heeft. Die 3 uur waren spannend, maar ik krijg er maar weinig van mee. 

Niet alles dringt tot me door. Ik bel mijn moeder, zus, vader en een goeie vriendin met het nieuws dat ik bevallen ben. Het lukt me niet om veel te praten, ik ben helemaal gesloopt. Ondertussen moet ik ook proberen te kolven. Er komt opeens zoveel op me af en ik kan het allemaal niet bevatten. Omdat Ties zo weinig bloed had, is het nog spannend hoe de eerste uren, dagen en weken zullen verlopen. Door de bloedtransfusie neemt de bloeddruk weer toe. Deze toename kan weer zorgen voor hersenbloedingen.

Vanaf nu belanden we in een hele nieuwe onwerkelijke wereld. De wereld van de NICU. Iets waar wij totaal niet op voorbereid waren. Weer een nieuwe rollercoaster waar wij in beland zijn. Tijd om het enigszins te verwerken, is er niet. We moeten door... 

Leestip: Hoe mijn kind veranderde in een huilbaby