DEEL 3 (en dag 3) VAN MIJN BEVALLINGSVERHAAL

Gebroken vliezen. Hoge vliesscheur. Weeën na 48 uur. Inleiding. Twee maal omstrengeld met navelstreng. Sterrenkijker. Dalende hartslag. Geen hartslag. Bradycardie. Schedelelektrode. Katheter. Keizersnede. Vacuümpomp. Ruggenprik met eenzijdige verdoving. Uitgerekende datum. Foetale nood. Neonatologie. Episiotomie. Labiaruptuur. Tweedegraads vaginaruptuur.
Welkom bij het officiële gedeelte van mijn bevallingsverhaal.Het heeft mij veel moeite en tijd gekost om mijn bevallingsverhaal te schrijven, ook vanwege de emotie die het met zich meebrengt. Ik ben niet bang om de details met jullie te delen. Mocht je toch niet tegen bloederige en vieze details kunnen, raad ik je vooral aan om het lezen hiervan over te slaan. 

Hieronder even wat feitjes voordat het echte verhaal begint:
10 % van de bevallingen start met gebroken vliezen.

1 % van de bevallingen begint met een hoge vliesscheur.
Bij 15 % beginnen de weeën na gebroken vliezen niet binnen 48 uur vanzelf.
5 % van de baby’s wordt geboren met de navelstreng twee keer omstrengeld.
5 % van de baby’s wordt in een afwijkende ligging geboren.De bevalling van een sterrenkijker duurt langer en is heftiger, de weeën zijn zwaarder.
In 10 % van de gevallen zorgt de ruggenprik voor een eenzijdige verdoving, de vloeistof wordt dan niet gelijkmatig verdeeld.
4 % van de baby’s worden op de uitgerekende datum geboren.

Het thuisfront
05 september – 02.00 uur

Shit, lig ik net te slapen, word ik wakker. Dit maal niet van straaltjes vocht die langs mijn been oplopen of omdat ik nodig naar de WC moet. Nee, ik heb pijn. Argh, een soort kramp onderin mijn buik. Is dit een wee? Tien minuten later gebeurd het weer. Ik denk dat het weeën zijn, want ze zijn behoorlijk pijnlijk. Het is niet echt ongesteldheidspijn, maar ergens ook weer wel. Ik weet wel dat het weeën zijn, kan niet missen, deze pijn heb ik nog nooit zo gevoeld.Ik slaap niet meer. Rond 4 uur lijkt er regelmaat in te komen. Om de vijf á zes minuten heb ik een wee van ongeveer een minuut lang. De wekker staat om 05.00 uur dus ik wacht af. Om kwart voor vijf ga ik douchen, misschien helpt dat tegen de pijn. De weeën lijken nu sneller te komen, ik vind het nu al heftig. Om 5.00 uur wordt mijn man wakker, zich totaal van geen kwaad bewust. Ik vertel hem dat ik weeën heb en hij schiet overeind in bed. Met moeite kleed ik me aan, nog nooit kostte het zoveel moeite om een loszittende broek aan te trekken. Behalve dat mijn buik al weken lang in de weg zit, gooien de weeën nu ook flink veel roet in het eten. Minstens drie maal sta ik uit te puffen, leunend op het wiegje naast mijn bed, voordat mijn broek aan is. Beneden werk ik met moeite een stuk ontbijtkoek naar binnen. Ik pak mijn roze rolkoffer met een subtiel panterprintje erop en mijn cowboysbag. Mijn man pakt zowel zijn als mijn rugtas, zo hobbelen we naar de auto. Nooit geweten dat je zoveel zooi mee kunt nemen naar een ziekenhuis. Je moet wel, je weet tenslotte niet hoelang je daar moet blijven en hoe alles gaat verlopen.

Welkom in het ******* Medisch Centrum

05 september – 06.25 uur
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen heb ik een helse autorit achter de rug, waarbij de weeën om de 3 minuten leken te komen. Ik kon het zien op dat oh-zo-fijne klokje in de auto. Het maakte me alleen maar zenuwachtiger, totaal niet handig dus. We lopen naar de juiste afdeling toe met onze spullen en ik meld me aan. Ik houd me groot, maar mijn hele lichaam is gespannen en ik voel soms mijn lip zelfs trillen van spanning. Ik heb totaal geen idee wat me te wachten staat en dat is heel beangstigend.05 september – 07.00 uurWe zien een mannelijke verloskundige, een wat oudere man. Hij vertelt mij dat hij gaat kijken of ik ontsluiting heb en dat hij daarna mijn infuus gaat prikken voor de weeënopwekkers. Nou, daar gaan we. Onderbroek uit, weer dat stomme maandverband erin. Nu staan er zelfs twee mannen bij te kijken, ik dacht dat gisteren al erg was. Hij gaat met zijn hand naar binnen maar hij lijkt ‘er niet bij te kunnen’ dus hij wroet nog wat verder. Auw, auw, auw. Is er geen vrouw aanwezig met hele fijne handjes?Uiteindelijk haalt hij zijn hand eruit en vertelt me dat ik ‘een vingertopje’ ontsluiting heb. EEN VINGERTOPJE? SERIEUS? Ik baal ontzettend, ik dacht dat ik goed op weg was. Ik heb al vijf uur lang weeën maar er is vrijwel nog niks gebeurd?Hij gaat mijn infuus prikken. Er komt een naald aan en hij zoekt de ader op de bovenkant van mijn hand. Ik heb dunne handen, dus mijn aders liggen er duidelijk bovenop. Het zoeken is dan ook zo gebeurd. De naald duwt hij de ader in, je ziet hem er inschuiven. Er komt ook wat bloed bij vrij. Ineens schrik ik me rot, aan mijn andere zijde hoor ik een mega kabaal. Ik kijk naar rechts en ik zie daar mijn man tegen de CTG-scan en het aanrecht aanvallen. De CTG staat op wieltjes waardoor mijn man uiteindelijk op de grond beland tussen het aanrecht en de CTG in. Ik zie zijn lichaam shaken en hij kraamt vreemde geluiden uit. Het lijkt wel een epileptische aanval, maar ik weet natuurlijk dat dit ‘gewoon flauw vallen’ is. Ik had het alleen nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. De verloskundige zegt: ik ga eerst je infuus afmaken, dan ga ik bij hem kijken. Terwijl hij rustig verder gaat met de naald in mijn ader, er slangetjes op aansluit en ik een nethandschoentje eroverheen krijg, kijk ik alleen maar naar rechts waar mijn man nog steeds op de grond ligt te kreunen. Zolang hij geluid maakt, leeft hij nog, toch? Ik voel me totaal machteloos, ik wil weten of het goed met hem gaat, wat kan mij dat rot infuus schelen?Mijn man komt langzaam overeind, de verloskundige zit erbij en stelt hem allerlei vragen. Heb je ooit een spook gezien? Nee, nou ik wel. Ik wist niet dat een gezicht zo wit kon zijn, bizar. Mijn man ging zitten op een stoel, maar heeft nog een kwartier lang wit gezien. Goh, het lijkt bijna een soort afleidingsmanoeuvre, het heeft in ieder geval gewerkt. Ik dacht het laatste half uur in ieder geval niet meer aan de bevalling.We starten met oxytocine.

05 september – 08.45 uur
Pff, ze gaan eindelijk de oxytocine toedienen, ze hadden namelijk eerst overdracht. Op het apparaat zie je hoeveel er wordt toegediend per uur. Ze starten met 1 ml/uur.De dienstdoende verloskundige komt zichzelf voorstellen, leuke vrouw. We bespreken mijn geboorteplan. Ik heb geen grote bijzonderheden, behalve dat ik wil dat er navelstrengbloed afgenomen wordt voor YOUth (erg interessant, moeite waard om een kijkje te nemen!), dat ik op de hoogte gehouden wil worden van alle handelingen die ze doen en van alles wat er gebeurd. Daarnaast wil ik graag dat iemand me met de borstvoeding helpt na de bevalling. Het lijkt allemaal geen probleem te zijn, fijn! Ze vertelt me dat de oxytocine volgens protocol opgehoogd zal worden (kortom, elke 20 minuten 1 ml erbij).

05 september – 09.10 uur
Arts-assistent komt binnen en zet de oxytocinepomp naar 2ml/uur.

05 september – 09.30 uur
Oxytocinepomp wordt naar 3 ml/uur gezet. Ondertussen zien we op de CTG dat ik elke vier minuten een wee heb. Ik ben nog vrij relaxt, maar moet me wel concentreren om door de wee heen te komen.

05 september – 10.00 uur
Oxytocinepomp wordt naar 4 ml/uur gezet.

05 september – 10.25 uur
Oxytocinepomp wordt naar 5 ml/uur gezet. Per tien minuten heb ik ongeveer 4 weeën, ze komen dus om de 2,5 minuut. Ik merk dat het steeds zwaarder wordt, ik kan niet meer praten tijdens mijn weeën.

05 september – 10.45 uur
De oxytocinepomp wordt niet opgehoogd maar blijft op 5 ml/uur staan. Ze merken op dat de hartslag van onze meid wel erg variabel is. Op de CTG-scan zien we een boven- en onderlijn, daartussen mag de hartslag variëren van hoog naar laag (accelereren en decelereren). Ze willen daar wel graag een soort patroon in zien. Momenteel is het zo dat af en toe haar hartslaglijn vrijwel vlak lijkt te zijn (en iedereen weet dat een vlakke hartslag geen goed teken is). Soms schiet hij omhoog en komt hij boven de bovenlijn uit, soms daalt hij zo hard dat hij onder de onderlijn komt. Een soort intense angst bekruipt me. Een hartslag die niet doet wat hij moet doen, bah. Wat als de hartslag straks niks meer doet?

05 september – 11.00 uur
De hartslag van onze dame is weer stabiel dus ze besluiten de pomp naar 7 ml/uur te zetten. Ik schrik hiervan, twee hele stappen omhoog? Ze zullen wel weten wat ze doen… Mijn weeën zijn ondertussen erg pijnlijk, ik heb zoveel moeite om ze weg te puffen. Ik begrijp niet dat ik zoveel pijn heb, dat kan maar één ding betekenen.In mijn hoofd is het zo klaar als een klontje: mijn weeën komen om de twee á twee en een halve minuut en ik heb nu al negen uur lang weeën, wie weet ben ik al over de helft en is ze er over enkele uren!

Ik voel nattigheid.
05 september – 11.30 uur
De hartslag van onze meid valt soms weg (al een half uur lang). Al een half uur zitten wij volledig in de stress zodra het tikken van haar hartslag stopt en zodra we het weer zien dalen of weg zien vallen op de CTG. De fijne verloskundige komt binnen en wilt nog even voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Fingers crossed. Ze haalt haar hand er uit. Één centimeter ontsluiting.Wacht? Van 07.00 uur tot 11.00 uur ben ik hier bezig en we zijn pas een halve centimeter opgeschoten? Hoe is het mogelijk dat ik zoveel pijn heb? Ben ik dan echt een aansteller? Is mijn pijngrens zo laag? Ik kan het me bijna niet voorstellen. Hier moet een andere verklaring voor zijn.Ze vertelt me dat ze ook nog een vochtblaas voelt zitten. Van de twee vliezen die je hebt tijdens een zwangerschap, is er waarschijnlijk maar één gebroken. Ze prikt de tweede vlies door en het voelt alsof ik leeg loop. Een mega plons warm (dat is wel lekker) vruchtwater vliegt uit me. Mijn bed is instant doorweekt, hetzelfde geldt voor de verloskundige. Oeps.De verloskundige wilt een schedelelektrode bij onze meid gaan plaatsen, aangezien de hartslag constant wegvalt. Ze zegt dat het wegvallen van de hartslag te maken kan hebben met de manier waarop de CTG gemaakt wordt. Ik heb nu een band op mijn buik met een apparaatje erop, dit meet haar hartslag. Als de baby een beetje schuift kan het zijn dat daardoor de hartslag wegvalt. Door een schedelelektrode te plaatsen kunnen ze constant de hartslag meten en valt hij niet meer weg. Dat is fijn! Ik voel een soort opluchting. Daarom viel de hartslag dus telkens weg, er is niks aan de hand! Pffieuw. Ze laat de oxytocinepomp op 7 ml/uur staan, ze wilt even afwachten wat de hartslag nu gaat doen.

05 september – 12.30 uur
Ik word helemaal gek. Al een uur lang lig ik te shaken op bed, mijn hele lichaam werkt me tegen. Ik blijf trillen, hoe zeer ik me ook probeer te ontspannen. Het is namelijk zo, de hartslag van onze meid blijft wegvallen. Totaal onverwachts, gezien er nu een schedelelektrode geplaatst is. Een uur lang zitten wij bij elke wee in spanning. Het is normaal dat er na een wee een deceleratie plaatsvindt, maar wel tot op zekere hoogte. Het is niet normaal als deze deceleratie onder de onderlijn komt en niet snel genoeg weer naar een normale hartslag toewerkt. Laat dat nou net zijn wat er gebeurd. Bij elke wee gaat haar hartslag zo ver naar beneden en komt amper omhoog. Soms blijft het zo lang hangen dat er bij ons momenten van totale paniek plaatsvinden dat de hartslag helemaal niet meer gaat stijgen.

05 september – 13.00 uur
Ik druk op de knop. Ik wil een ruggenprik. Wanneer? NU. Ik trek het niet meer. Ik ga kapot van de pijn en dat samen met de paniek die overheerst over haar hartslag zorgt ervoor dat ik overstag ga. Ik heb de geboorteTENS niet eens aangeraakt en Remifentanil moet ik niet meer aan denken (je moet zelf namelijk het pompje bedienen en ik kan gewoon niks meer!). De arts-assistent komt binnen en vertelt mij dat er zo iemand met me komt praten over de ruggenprik. Fijn, wachten…

05 september – 13.26 uur
De verloskundige komt binnen en wilt graag met mij de voor- en nadelen van de ruggenprik bespreken. Ik laat haar haar zegje doen, knik af en toe een keer en eindig met: “Ik wil toch die ruggenprik”. Uiteraard benoemde ze nog wel even de gevreesde verlammingsverschijnselen waardoor ik in eerste instantie geen ruggenprik wilde, altijd fijn. Ze gaat de anesthesist bellen. Daarnaast wil ze nog even mijn ontsluiting meten. Ze vertelt me dat er vier centimeter ontsluiting is, hoera! We zijn een beetje opgeschoten! Maar, nog zes centimeter te gaan.

05 september – 13.30 uur
De oxytocinepomp wordt teruggedraaid naar 6 ml/uur. De hartslag van onze dame lijkt alleen maar achteruit te gaan. De herstelperiodes lijken langer te duren. De angst bij ons wordt alleen maar groter en mijn lichaam werkt me steeds meer tegen.

05 september – 13.45 uur
De arts-assistent komt om te vertellen dat de anesthesisten druk zijn en nog niet in staat zijn om te komen.

05 september – 14.00 uur
De arts-assistent komt weer om te vertellen dat de anesthesisten nog niet kunnen komen.

05 september – 14.30 uur
Mijn weeën komen nu om de twee minuten. Feitelijk gezien houdt dit in dat elke twee minuten de hartslag van onze meid te ver daalt en te langzaam stabiel wordt. Zodra haar hartslag weer enigszins normaal is, dient de volgende wee zich aan en daalt hij weer. Opnieuw vertelt de arts-assistent me dat ze helaas nog steeds niet in staat zijn om te komen.

Help! Ik ben verlamd!
05 september – 14.49 uur
Er komen (twee uur na aanvraag) twee zingende anesthesisten mijn verloskamer binnen gewandeld. Het zijn twee vrolijke mannen die grapjes maken, maar ik ben totaal niet in staat om te lachen. Ik verga van de pijn en mijn hoofd zit alleen maar bij de gezondheid van mijn dochter. Oprotten met je grappen dus. Ze bereiden de spuit voor, ik beveel mijn man om even plaats te nemen op een stoel. In gedachten zie ik hem namelijk alweer onderuit gaan.Mijn rug is ingesmeerd en ik zit op de rand van het bed. Ik moet stil blijven zitten, maar heb je enig idee hoe onmogelijk dat is als je weeën zo snel op elkaar komen? Het moment dat de naald mijn rug in gaat verschiet ik van plek. Dit deed zo’n pijn. De pijnscheut die ik ervaar schiet vanuit mijn rug naar mijn linkerbeen toe. Ik maak een kreet. Direct hoorbare paniek in de stem van mijn verloskundige: “Mandy?! Wat is er?! Wat voel je?!”. Het enige wat ik nog kan uitbrengen is: “Mijn been”. Ze komt voor me staan en zegt: “Je been? Wat is er met je been Mandy? Mandy, praat tegen me!” De paniek in haar stem zorgt ervoor dat ik in paniek raak. Ik wist het, ik ben verlamd. Mijn angst komt nu uit. Dat is mijn eigen schuld, zie je? Ik moet gewoon bij mijn eerste beslissing blijven! Oké, dat laatste is natuurlijk niet zo. Ik ben niet verlamd, maar ik was er wel even bang voor. De pijn trekt snel weg in mijn been. Ze helpen me te gaan liggen in bed en blijven bij me wachten tot de ruggenprik werkt. Na enkele minuten voel ik mijn rechterbeen warm worden en hij tintelt. Maar links voel ik alles nog. De weeën lijken ineens in mijn linkerbeen te zitten. Tuurlijk, beenweeën kunnen er ook nog wel bij (geloof me, ook zeer onprettig). Ik vertel hen dat ik links nog gevoel heb, dus ze besluiten nog even te wachten.De ruggenprik moet nu echt zijn werking doen. Maar… ik voel mijn linkerbeen nog steeds. Ze lijken me niet helemaal te geloven en willen een testje doen. De anesthesisten komen lachend met een ijsblokje aan. Ze leggen hem eerst op mijn rechterbeen, hier voel ik geen kou. Vervolgens leggen ze hem op mijn linkerbeen, ijskoud. Ze geven me tot 15.30 uur om hem te laten inwerken, anders… moet hij overnieuw gezet worden. NEE, NEE en nog eens NEE. Gaat dit serieus gebeuren? De anesthesisten verlaten de kamer.Er wordt een katheter ingebracht, hier voel ik niks van. Daarna moet ik op mijn linkerzij gaan liggen. Ze denken dat de verdoving dan naar links kan zakken en mijn ruggenprik wel gaat werken. De verloskundig en arts-assistent verlaten de kamer.

05 september – 15.10 uur
De verloskundige en arts-assistent komen binnen gerend. Ik lig met mijn gezicht weg van de CTG, maar het geluid verraadde het al. Haar hartslag is hard aan het dalen. Ik heb hem nog niet eerder zo traag horen gaan (bradycardie). Er vinden nu gecompliceerde deceleraties plaats. Dit betekent dat wanneer ik het hoogtepunt van mijn wee bereik, haar hartslag het dieptepunt bereikt. Het gaat dan om een slagverlies van meer dan 60 BPM (beats per minute). We zagen haar hartslag van ongeveer 120-130 gaan naar 50-60. De stop-knop op de oxytocinepomp wordt ingedrukt, de weeënopwekkers zijn dus volledig gestopt.

05 september – 15.20 uur
Haar hartslag herstelt te traag. Het woord keizersnede hoor ik vallen tussen de verloskundige en arts-assistent. Nee, nee en nog eens nee. Eerst al een ruggenprik en nu ook nog een keizersnede? Het kan toch niet zo zijn dat alles wat ik absoluut niet wil gaat gebeuren vandaag? Er zijn partusisten op de verloskamer gekomen (dit zijn weeënremmers), maar ze worden niet toegediend. Net voor de toediening herstelt de hartslag van onze dame wonderbaarlijk genoeg. De verloskundige wilt nog even mijn ontsluiting opmeten. Ze meet zes centimeter ontsluiting. Yes, eindelijk over de helft! In twee uur zijn er twee centimeters bijgekomen! Op dit tempo heb ik over vier uur mijn dochter in mijn armen. Alhoewel, vanmorgen dachten ze dat ik dat rond 15.00 uur wel ging hebben, dat is ook mislukt. De verloskundige twijfelt even terwijl ze mijn ontsluiting opmeet. “Hmm, ik zie wel een deel van het hoofd maar ik weet niet helemaal of ze nou goed ligt”. Nee, nee en nog eens nee! Is dit serieus? Ligt ze nu ook nog verkeerd? Ze zegt dat ze het niet goed kan zien en in ieder geval even overdraagt naar de volgende dienst dat er goed naar gekeken wordt. De ruggenprik werkt nog steeds niet goed dus ik moet nu op mijn rechterzij gaan liggen (in het kader van: we proberen maar wat).

05 september – 15.50 uur
Zucht, hartslag doet weer raar. Er zijn nu geen diepe dalen meer, maar haar hartslag lijkt wel weer bijna vlak te zijn. Weer komen de arts-assistent en verloskundige binnen gesneld, terwijl mijn hand al bijna bij de knop was. “Ja, wij zagen het ook op ons scherm” zei ze. Ze geeft aan dat er geen acceleratie in haar hartslag is, te weinig variatie en dat mijn weeën ondertussen ook weer onregelmatig komen. De oxytocinepomp staat tenslotte nog steeds uit, mijn lichaam lijkt het niet vanzelf op te pakken. Het CTG is abnormaal dus er wordt in overleg met de gynaecoloog besloten om een MBO uit te voeren (microbloedonderzoek). Dit doen ze om de zuurgraad in het bloed van de baby te meten. Ze gaan met een buisje je vagina in en maken een sneetje in het hoofd van de baby. Ze meten dan de PH-waarde in het bloed. Wanneer de PH-waarde lager is dan 7.20 is dit een aanwijzing dat de baby in nood is. Een waarde tussen 7.35 en 7.45 is normaal. Ze gaan met het buisje naar binnen en willen bloed afnemen. Dit lukt en dit gaat in een soort machine. De machine geeft een error. Er moet opnieuw in het hoofd van mijn dochter gesneden worden om bloed af te nemen. Poging twee slaagt gelukkig wel. PH-waarde van 7.34, BE van -2 (Base Excess: normale waardes van -3 tot +3). Hierna lijkt de hartslag op de CTG te verbeteren. Ze besluiten de oxytocinepomp te herstarten op 1 ml/uur. Mijn hart begint sneller te kloppen, wat als dit helemaal mis gaat? Oh en, mijn ruggenprik lijkt nu goed zijn werk te doen! 

De ontsluiting vordert.
05 september – 16.20 uur
Ze gaan mijn ontsluiting opmeten. Totaal verbaasd wanneer ik hoor dat ik acht centimeter ontsluiting heb. In iets meer dan een uur ben ik gewoon twee centimeter opgeschoten. Mijn dochter gaat er zeker binnen een uur of drie zijn, ik weet het zeker! Terwijl ze bezig is met de ontsluiting ontstaan er opnieuw deceleraties. De oxytocinepomp wordt direct weer stopgezet. Oké, help. Mijn dochter kan nu zelfs geen 1 ml/uur meer aan. In mijn hoofd is het een grote chaos. Ik ben nu al sinds vanmorgen bang, doodsbang, om straks een overleden dochter ter wereld te brengen. Mijn angst lijkt nu steeds reëler te worden.

05 september – 16.38 uur
Even een check. Blijkbaar heeft ze ontzettend verlaat bericht van de arts-assistent gehad of iets dergelijks, maar ineens besluiten ze te kijken wat de ligging van mijn dochter nou precies is.Serieus? Ik had er al een tijd niks over gehoord, ik ging er vanuit dat dit geen probleem meer was. Ze gaan naar binnen met een ‘holle koker’. Ze zien een oogkas van onze meid. De fontanellen kloppen niet. Ze blijkt ondersteboven te liggen. Kortom: ze is een sterrenkijker. Er wordt nog even een grap gemaakt: “Zo, wie heeft er een baby met veel haar besteld?”. Een klein beetje opgelucht dat ze tenminste haar heeft, want kale baby’s zijn vast heel lief maar met haar vind ik ze toch leuker. Mijn man mag even in de koker kijken (ja, als je dacht dat maandverband al ongemakkelijk was…) en is totaal verbaasd over de hoeveelheid haar die hij ziet. Ontzettend nieuwsgierig naar haar bos met haar, maar totaal oneerlijk dat ik er zelf niet bij kan om even te kijken. We hebben het even over een keizersnede. Ik geef aan dit echt niet te willen en het ‘op de normale manier’ te willen doen als dit mogelijk is. Ze geven uiteraard geen garanties, maar gaan hun best doen. Het kan uiteindelijk best wel eens een spoedkeizersnede gaan worden, gezien de negatieve vorderingen door de dag heen.

05 september – 17.30 uur
Ze besluiten de oxytocinepomp weer te starten met 1 ml/uur. Zodra ze de kamer verlaten begint mijn lichaam weer volledig te shaken. Hoe kunnen ze het toch elke keer weer proberen? Het is toch duidelijk dat ze dit niet aan kan? Waarom zijn ze zo stom?! Ik begin een lichte irritatie naar het personeel te ontwikkelen.

05 september – 18.00 uur
Terwijl mijn man aan een maaltijd zit (en ik met een lege maag moet blijven liggen, want anders ga ik zogenaamd overgeven), komen ze de oxytocinepomp ophogen naar 2 ml/uur. Ik vraag hen waarom het nou weer omhoog moet, het gaat toch nog steeds niet goed? Mij wordt verteld dat mijn dochter er ooit uit moet, daar zijn toch echt sterkere weeën voor nodig en die pakt mijn lichaam niet zelf op. Dus, ze moeten wel. Zucht, vooruit.

05 september – 18.15 uur
De CTG wordt opnieuw beoordeeld. Deceleraties zijn ditmaal normaal. Haar hartslag lijkt ook wat stabieler te worden. Ik heb om de drie minuten weeën, dit is helaas dus wel achteruit gegaan. Maar, opgelucht dat het nu wat beter gaat wachten we op volgend bericht.

05 september – 18.40 uur
Ik krijg een nieuwe dosis voor de ruggenprik toegediend. Tegelijkertijd kijkt de verloskundige naar mijn ontsluiting. Negen centimeter. Ze besluit het laatste randje weg te duwen. HOERA! Ik heb volledige ontsluiting! Nu kan het echte werk beginnen, toch? De verloskundige vertelt mij dat ik nog niet mag gaan persen aangezien mijn dochter nog te hoog ligt. Te hoog? Ze was toch ingedaald? Hoe kan ze dan te hoog liggen? Als ik nu ga persen moet ik haar een langere weg eruit persen, voor mij en voor haar vermoeiender. Daarom wachten ze liever even. De oxytocinepomp wordt naar 3 ml/uur gezet, in de hoop dat de weeën weer sterker worden en ze dieper komt te liggen.

05 september – 19.25 uur
De oxytocinepomp wordt naar 1 ml/uur gezet. Waarom? Omdat haar hartslag weer terug bij af is. Er wordt opnieuw bloed afgenomen uit haar hoofdje. Het mislukt, haar haar zit ervoor. Ze kunnen de druppel zo niet afnemen (leuk, die bos haar). Na drie pogingen lukt het toch om een druppel te verkrijgen. PH-waarde 7,28, BE-5. De PH-waarde is nog binnen de veilige grens, maar niet zo zeer normaal te noemen. De BE-waarde is ook niet ‘normaal’. Ze vragen mij om drie keer te persen, zo kunnen ze zien of haar hoofdje lager komt. YES! Ik mag persen. Vol overgave probeer ik zo hard mogelijk te persen, ik zal ze even laten zien dat het hoofdje zeker wel gaat zakken. Des te eerder mag ik echt gaan persen om haar eruit te krijgen. Niets, geen beweging. Weer valt het woord ‘keizersnede’ tussen de twee dames. Ik moet op mijn linkerzij gaan liggen (geloof me, hele opgave als je onderlichaam verdoofd is, maar oké). De oxytocinepomp wordt naar 2 ml/uur gezet, de weeën moeten nog sterker worden. Ik word er zo boos van. Hoe vaak moet haar hartslag achteruit gaan of stoppen om ze te laten inzien dat dit totaal de verkeerde kant op gaat?

Ze heeft geen bloed meer in haar hoofd.
05 september – 20.15 uur
Ze willen weer in haar hoofd snijden. Oh, er komt geen bloed meer uit. Opnieuw een sneetje dan maar. Ook deze poging lukt niet. Bij een derde poging krijgen ze een druppeltje bloed! Helaas, het apparaat reageert niet op deze kleine hoeveelheid. Poging vier. Deze slaagt wel. PH 7.35, BE-5. Normale PH-waarde dus. Dat betekent dat ze nog even mag blijven zitten. Dat doet ze ook wel, ze is namelijk nog geen millimeter lager gaan liggen. Blijkbaar is de positieve PH-waarde groen licht, de oxytocinepomp gaat naar 4 ml/uur.

05 september – 20.36 uur
Ze gaan er echt werk van maken, de pomp gaat van 4 ml/uur naar 6 ml/uur. De negatieve gedachtes rennen rondjes in mijn hoofd. Ik ga mijn dochter nooit levend zien. Ik ga haar nooit haar ogen zien openen en horen ademen. Ze zal nooit in mijn vinger knijpen of naar me lachen. Ik zal haar nooit horen huilen.

05 september – 20.55 uur
“Zoek een bakje, NU!” roep ik naar mijn man. “Ik ga overgeven!” Haastig op zoek naar een bakje, niet te vinden. Uiteindelijk grist hij een plastic bewaarbakje met medische spulletjes van het aanrecht, gooit dat eruit en houdt dat bakje onder mij. Net op tijd. De maaginhoud (die ik niet had) vult het bakje tot aan de rand. Maagzuur. Groen. Het stinkt. Mijn keel brand. Ze hadden dus wel gelijk, ook al heb ik niet gegeten. De arts-assistent komt mij een schoon bakje geven, terwijl ik een zachte ‘sorry’ uit mijn mond krijg. Ze moet lachen. “Ach, maakt niet uit, gebeurt wel vaker hoor”. Als bedankje zet ze de oxytocinepomp naar 8 ml/uur. Zo hoog heeft hij nog niet gestaan vandaag. Dit kan niet goed gaan.

05 september – 21.40 uur
Meerdere pogingen tot een MBO worden gedaan, maar het mislukt elke keer. Er komt weinig bloed vrij of haar haar zit er weer voor. Het apparaat besluit ook nog eens te weigeren wanneer er eindelijk bloed verkregen is. De gynaecoloog komt ook even meekijken, aangezien het echt niet goed lijkt te gaan met onze dame. Toch geeft de uitslag van het MBO aan dat ze nog eventjes kan blijven zitten. PH 7.32, BE-4. Net onder de normale grens, maar acceptabel.

05 september – 21.43 uur
Ik mag beginnen met persen. Of beter gezegd, ik moet. Ze willen niet langer meer wachten. Haar hoofdje komt niet lager te liggen. Ik moet haar alsnog mijn hele geboortekanaal door persen terwijl ze een liggingsafwijking heeft. Ze moet dus een andere draai maken dan normaal, wat het extra moeilijk maakt om haar eruit te persen. Top. De oxytocinepomp wordt naar 12 ml/uur gezet. De persweeën zijn lastig te voelen door de ruggenprik. Ik voel heel licht een wee, dus dan pers ik maar. Soms onzeker of het wel echt een perswee is, maar we gaan er toch maar voor. Ze moet eruit.

05 september – 22.18 uur
Oxytocinepomp wordt naar 14 ml/uur gezet. Mijn katheter wordt verwijderd. De charmante gele zak aan de zijkant van mijn bed kan eindelijk weg! Echt een smakelijk gezicht is dan namelijk niet (iets met maandverband wat al ongemakkelijk was).

05 september – 22.26 uur

Er wordt weer bloed afgenomen uit haar hoofdje. Ditmaal vertellen ze mij de uitslag niet, maar ik merk dit niet op. Ik ben zo druk bezig met haar eruit persen, dat het totaal niet binnenkomt. NB: PH 7.27, BE-7. Niet goed.

05 september – 22.30 uur
Oxytocinepomp opgehoogd naar 16 ml/uur. Hoe ver kan dit ding opgehoogd worden? Ik geef echt alles wat ik heb. Tijdens elke perswee denk ik dat ze eruit komt, aan het enthousiasme van de verloskundige en arts-assistent te zien. Maar goed, dat enthousiasme is al vanaf minuut één dat ik begon met persen.

'We gaan je inknippen.’

05 september – 22.49 uur
“Mandy, we moeten je gaan inknippen”. Nee, nee en nog eens nee. Wat is dit voor een dag? “Ga ik dat voelen?” vraag ik met een trillend stemmetje. Ze vertellen me dat ze het eerst gaan verdoven. Top, dubbele verdoving dus. Ik voel echt totaal niks van de knip. Onverwachts. Ze vertellen me dat ik op de volgende perswee mijn laatste kans ga benutten. Als ik haar er niet zelf uitwerk, gaan ze de vacuümpomp gebruiken. Hij staat al klaar achter de deur. Nee, nee en nog eens nee. Deze dag is een groot drama geweest, ik ga hem niet laten eindigen met een vacuümpomp. Met alle kracht die ik in me heb pers ik nog drie maal. Tijdens het persen ligt de arts-assistent met haar volle gewicht op mijn buik. Het lijkt alsof ze mijn borstkas volledig in elkaar drukt. Ze duwt de baby mee naar buiten.

Daar is ze.

05 september – 22.59 uur

Daar is ze. 68 uur nadat mijn vliezen zijn gebroken: Fenne Myrna Oskam, geboren op 5 september 2019 om 22.59 uur. Ze komt eruit als sterrenkijker, twee maal omstrengeld door haar eigen navelstreng.
APGAR-score: 7. Na een minuut zit de score op 9 waarbij 10 optimaal is. Ze doet het. Ze huilt! Ze ademt. Ze wordt roze. Ze leeft.

Ik kan met geen pen (of toetsenbord) beschrijven hoe het voelt om een warm nat glibberig lijfje op je gelegd te krijgen. Alle emoties komen eruit. Tranen. Ik ben kapot, opgelucht, boos, verdrietig, trots en blij. Ik kijk opzij en zie twee grote glinsterende ogen van mijn man met daaronder een grote lach.

05 september – 23.04 uur
Mijn placenta wordt volledig geboren, zonder dat ik hoef te persen. Natuurlijk. Er moest toch nog iets soepel gaan vandaag toch? Maar om dat nou mijn placenta te laten zijn…Er wordt nog eenmaal een meting van het bloed gedaan, dit maal vanuit de navelstreng. PH 7.18, BE-11 & PH 7.06 BE-14.

05 september – 23.10 uur

“Mandy, je bent niet alleen ingeknipt. Je bent ook uitgescheurd. Opzij en naar binnen toe in meerdere huidlagen. Dat laatste zien we bijna nooit. Ze komen je zo hechten”.

Anderhalf uur heb ik daar gelegen, met mijn benen gespreid op die beugels. Daar zat hij, de man van vanmorgen vroeg. Hij had weer dienst. Hij ging mij hechten, samen met de gynaecoloog en met de stagiaire. Met zijn drieën overleggen ze heen en weer over hoe ze deze puzzel nog kunnen maken. Laag voor laag word ik gehecht, waarbij er veel discussie tussen mijn benen is over wat de beste manier is.Twijfelend of ik ooit nog normaal naar beneden durf te kijken, kijk ik alleen nog maar naar mijn dochter.

The aftermath
06 september – 00.30 uur

De arts-assistent komt me vragen of ze al probeert te drinken. Ik geef aan dat ze het probeert, maar het niet lukt. Ze komt straks weer kijken.

06 september – 01.00 uur

De arts-assistent komt weer kijken (een ander). Drinkt ze al? Ik geef aan van niet, dat het niet lukt. Ze wilt niet goed happen. Ze negeert het en vraagt of ik al geplast heb. Ik zeg van niet en ik moet van haar naar de WC om te plassen. Terwijl ik naar de WC strompel (half verdoofd van de ruggenprik) verlies ik een spoor van bloed. Op de WC plas ik, denk ik. Een klein straaltje.Volgens haar is het niet genoeg. Ik moet straks nog wel plassen, voor 03.00 uur. Eerst moet ik even douchen.Onder de douche verbaas ik me over de hoeveelheid bloed die uit me komt. Gaat dit ooit nog goed komen? Hoe is dit mogelijk?

06 september – 04.00 uur
Een uur na afspraak komt de arts-assistent binnen. Of we hebben kunnen slapen. Ha-ha. Nee. Mijn dochter huilt constant. Waarom? Waarschijnlijk omdat ze honger heeft, maar niemand me helpt!Ik krijg een katheter om te zien hoeveel urine er nog in mij zit, na mijn plaspoging. Vol verbazing hoor ik aan dat er 1050 ml in mijn blaas zit. Maar, ik voelde geen aandrang? Ik mag kiezen. Een katheter voor 24 uur die mee naar huis gaat, dan heb ik zo’n gele plaszak aan me hangen. Of… een stapeltje katheters die ik zelf moet prikken om de twee uur als ik naar de WC ga.Pardon? Is dit überhaupt een vraag? Ik ga voor optie één, helaas.

Hulp bij het voeden krijg ik niet, dus nadat ze vertrekt probeer ik zelf tevergeefs mijn dochter aan te leggen. Resultaat: volgende ochtend aan beide kanten niet alleen bloed van onder, maar ook van boven.
Resultaat na drie dagen: overgegaan naar flesvoeding aangezien mijn dochter niet goed aanhapt en ze te weinig melk uit mijn borsten verkrijgt.
Ik vraag me nog steeds af hoe het gegaan was als ik normale hulp gehad had.

Ik heb de rapportage van mijn bevalling opgevraagd, aangezien ik ontzettend veel moeite heb gehad (oké, nog steeds) met de verwerking hiervan. De eerste vier weken van Fenne haar leven bestonden voor mij vooral uit tranen. Geen normale ‘kraamtranen’ voor mij. Maar tranen die overgaan in hysterisch huilen zodra iemand het woord ‘bevalling’ zegt.

De rapportage en het verslag wat de kraamverzorgster ontving had voor ons nog wat verrassingen in petto. Zo is ons nooit verteld dat de navelstreng twee keer om haar nekje zat. Dit verklaart wel waarom bij elke perswee haar hartslag zo daalde, hét gene waardoor de dag voor mij echt dramatisch is geweest. Daarnaast staat in het verslag dat ze opgenomen zou worden op de neonatologie direct na de geboorte. Dit in verband met de foetale nood die er blijkbaar geweest is.

Maar, missie geslaagd. Mijn dochter is geboren.