1 jaar geleden
Deel 1: mijn trauma bevalling
“Geen hartslag” dat is wat ze riepen.
Bevallen, wat had ik er zin in! Angst voor de bevalling? Natuurlijk niet!
Ik had me ontzettend goed voorbereid, precies op papier gezet wat ik wel en niet wou en me goed ingelezen in wat er kon gebeuren.
Om 8 uur in de ochtend braken mijn vliezen op de wc, ik riep mijn man en hij pakte snel een bakje om het op te vangen. Gelukkig was het vruchtwater helder! Wat waren we blij samen!
Na ongeveer een half uur kreeg ik een lichte druk beneden, ik dacht dat ik gewoon naar de wc moest maar dit lukte eigenlijk niet. Weer een half uurtje later nam dit toe en leken het wel persdrang, ik had namelijk enorm de drang om te persen.
De verloskundige kwam langs en toen ik dit vertelde kreeg ik het simpele antwoord dat dit niet kon.
Ik wou graag in het ziekenhuis bevallen, dus belde de verloskundige naar het ziekenhuis. Helaas zat het ziekenhuis met mijn voorkeur vol, maar was de andere wel vrij. In de auto gingen we op weg naar het ziekenhuis!
Ik ging lekker in bad, maar de persdrang bleef er zijn, wegpuffen hielp niet en na 6 uur werd het toch erg zwaar. Ik besloot dat ik mijn ontsluiting wou laten meten en ik zat op 4/5 centimeter. Weer gaf ik aan dat ik echt persdrang had en daar werd nauwelijks tot niet op gereageerd.
Ook duurde mijn weeën 5 minuten met een tussenpauze van max 30 seconden. Ik had er zo’n raar gevoel bij, dit was namelijk totaal niet normaal!
Na 15 uur de persdrang weg puffen was ik op, ik vroeg om medicatie. Dit wou ik echt absoluut niet en heb ik ook echt flink om gehuild dat ik dit toch heb genomen. Ik koos voor lachgas. Een ruggenprik was een absolute no go voor mij. Ook een morfine pomp wou ik niet want ik reageer heel sterk hierop en ik wou goed bij zijn als ze werd geboren.
Ik had inmiddels 8 centimeter. Er werd mij verteld dat ik weeenopwekkers kreeg, dit wou ik helemaal niet en ondanks ik wel 5 keer nee geroepen heb gaven ze mij dit toch. Ik kreeg de lachgas en alles werd erger, de pijn werd nog intenser, maar nu kon ik niet bewegen of het goed wegademen. Mijn hartslag schoot omlaag en omdat ze al zoveel was ingedaald konden ze haar hartslag ook niet goed meten.
Daarom wilde ze een “plakkertje” op haar hoofd doen. Voor de duidelijkheid, dit is een spiraalnaald wat ik haar hoofd wordt gedraaid, ook dit wilde ik absoluut niet, maar voor ik voor de 3e keer nee kon zeggen zat het er al op.
“Geen hartslag” dat is wat ze riep, wel 3 keer. Ik schoot in paniek en vroeg wat er was. “Focus jij je nou maar op je weeën” en dit kreeg ik terug……
