De spannende tijd naar de bevalling toe en de angst daarna..

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven en er is ontzettend veel gebeurd in de laatste weken. De aanloop naar de bevalling viel me zwaar, het was bekend dat ik in de 38e week ingeleid zou worden. Om de tijd nog wat te doden ben ik de baby kamer toch nog wel gaan verven en hebben we een paar dagen voor de bevalling nog een babykamer gekocht. De meubels nog uit elkaar in de garage, maar mocht het allemaal wel goed verlopen dan kan alles zo in elkaar gezet worden.

Op 10 oktober om 14:00 uur mocht ik me melden bij de verloskamers. We hadden opvang voor onze zoon geregeld en we waren er klaar voor. We waren enorm zenuwachtig en bang voor alles wat ons stond te wachten. De tassen waren ingepakt en we waren klaar om te vertrekken. 'S morgens werd ik gebeld door de neonatoloog met de mededeling dat er geen plaats was op de nicu en dat we ons de volgende dag om 14:00 mochten melden mits er plek is. Je weet dat zoiets kan gebeuren maar ik was compleet van slag, je wilt dat er plek is voor je kindje als ze wel levend ter wereld komt. Maar ik kon niet meer wachten.. Onze zoon werd 's middags opgehaald en voor ons begon het lange wachten.

Dinsdag ochtend heb ik het ziekenhuis weer gebeld om te vragen of er nu wel plek was op de nicu, helaas was er nog geen plek. 'S middags werd ik gebeld dat er toch plek was! Wij zijn ons snel gaan klaarmaken en zijn in de auto gestapt naar Groningen. Ik kreeg een ballonkatheter en de volgende ochtend zouden ze mijn vliezen breken als er ontsluiting zou zijn ontstaan. Helaas mocht mijn man niet in het ziekenhuis blijven en ging weer naar huis. De volgende ochtend had ik 2 centimeter ontsluiting, maar de baarmoedermond was nog niet ver genoeg verstreken. Hiervoor zou ik medicatie krijgen, maar ons meisje zou op deze dag niet geboren worden. Een hele nare bijwerking van het medicijn was dat ze 'nep' weeën veroorzaakten. Zo nep vond ik ze niet, het voelde echt alsof mijn lichaam bezig was met de bevalling, helaas was dit niet het geval. Ik riep nog tegen mijn man dat hij eerst nog wel lekker thuis kon blijven omdat het toch niet ging gebeuren. Gelukkig was hij zo eigenwijs en al in het ziekenhuis omdat hij me niet alleen wilde laten. Vrij snel daarna werden de nep weeën echt heel heftig en was er een lieve verpleegkundige die zei dat ik wel  in het bevalbad mocht gaan zitten om ze op te vangen. Na een paar uur zat ik er helemaal doorheen, lichamelijk helemaal kapot van alle slapeloze nachten en mentaal door alle spanning en angst,.. Ik trok het echt niet meer en ik mocht pijnstilling. In overleg met de kinderarts kreeg ik een ruggenprik, wel met het risico dat ik nog dagen op bed zou liggen totdat ons meisje geboren zou worden. En dat was prima, want morfine en andere sterke medicatie wilde ik niet omdat ons meisje al zo ziek was. Om 17:00 zat de ruggenprik erin en om half 6 heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken. Waar de verloskundige van de dagdienst steeds zei dat ze mijn vliezen niet wilde breken omdat ze eigenlijk overdag geboren moest worden, dit omdat er een team van artsen bij de bevalling aanwezig moest zijn., dacht de verloskundige van de avonddienst daar anders over. Ik ben haar zó dankbaar dat ze dit heeft gedaan! Daarna begonnen 'spontaan' de weeën, door de ruggenprik heb ik er eigenlijk niet veel last van gehad. Ik heb mijn man nog naar de Mc Donalds gestuurd om wat te eten, met de verwachting dat het allemaal niet zo snel zou gaan. Toen hij terugkwam had ik 6cm ontsluiting en is mijn moeder ook naar het ziekenhuis gekomen. 

En om 22:44 uur was ze daar, ons dappere meisje Sarah Noé! Het beeld van toen ze geboren werd zal ik nooit meer vergeten, ze werd op mijn buik gelegd, ze was paars en ze huilde niet. Het enige wat ik kon zeggen was 'kom op meisje, kom op, kom op' en na een paar seconden werd ze meegenomen en naar de kinderarts gebracht. Zij stonden met een heel team klaar om Sarah op te vangen na de geboorte. Mijn man ging met haar mee en ik kon alleen maar huilen en was zo ontzettend bang. Zou ze het wel halen? Doen haar longen het? Kan ze beademd worden? Gevoelsmatig duurde het uren, maar in de werkelijkheid 10 minuten denk ik, toen hoorden we dat ze een hartslag had. Dat gevoel is echt niet te omschrijven. Ze leeft! Op het moment dat ze stabiel was, heb ik haar nog heel even kunnen zien in de couveuse en daarna is ze naar de nicu gebracht. Mijn man ging met haar mee, na een tijdje kwam hij terug bij mij omdat er een arterie lijn geplaatst moest worden en dat is eens steriele procedure. Snel nadat hij bij mij was, werd hij alweer opgehaald omdat er toch een echo gemaakt moest worden van haar hartje, dit kon niet meer wachten tot de volgende ochtend. 

Wat er daarna allemaal is gebeurd zou ik omschrijven in een volgende blog!

Lees ook: 36 weken zwanger van ons sterke meisje and still going strong 🤎