De bevalling van mijn tweeling

Eerder vertelde ik al dat wij voortaan om de dag naar het ziekenhuis mochten komen ter controle van de baby's, echter was dit niet meer nodig. Ik zal eerst nog een korte toelichting geven van hoe wij woonde tijdens mijn zwangerschap:

Tijdens mijn zwangerschap zaten wij in een verbouwing. Gelukkig verliep dit allemaal volgens plan. Wij verbleven met ons gezin bij mijn vader in zijn huis en zouden in Oktober weer terug kunnen in ons eigen huis. We wisten dat de tweeling geboren zou worden tijdens de verbouwing en dus tijdens de periode dat wij bij mijn vader woonde. 

Mijn dochter Sofia vond dit helemaal leuk, lekker veel met opa en oma spelen en lekker veel met mama knuffelen, want... verlof!

Die bewuste vrijdag werkte mijn man thuis, Sofia was lekker druk en aanwezig, zoals het een peuter betaamd, mijn lichaam was ook lekker aan het tegenwerken en het was een week in de verbouwing waarop er even veel gebeurde.  

De hele vrijdag had ik al last van mijn buik, maar ik nam aan dat dit door de drukte kwam aangezien Sofia drukker en aanhankelijker was dan normaal. S'avonds rond 11 uur gingen wij dan ook gewoon lekker naar bed om te gaan slapen. Mijn buik bleef echter een beetje krampen en vervelend doen, maar ik had nog steeds in mijn hoofd dat dit door de drukte kwam. 

We hadden voor mijn dochtertje geregeld dat mijn zus haar zou komen halen als de bevalling begon, mijn zus was alleen vanaf die dag een weekendje weg.. Mijn vader was ook net die nacht naar zijn vriendin. 

Aangezien dat de krampen niet minder werden ging ik twijfelen aan mijn lichaam, ik had nog niet het gevoel dat de bevalling begonnen was, maar uiteindelijk om half 2 snachts maakte ik toch maar mijn man wakker. Ik was ondertussen gewoon bezorgd over de baby's en wilde ter controle naar het ziekenhuis, ik dacht anders zijn we er morgenochtend, maar dan kunnen we net zo goed nu gaan. Nog steeds niet beseffende dat de bevalling weleens begonnen kon zijn!

Omdat ik mijn dochter natuurlijk niet alleen kon laten die nacht hadden we ondertussen de vriendin van mijn vader maar wakker gebeld en hun kwamen naar huis om op onze dochter te passen. Natuurlijk had ik ook nog het ziekenhuis gebeld om aan te geven dat ik "harde buiken" bleef hebben en graag voor controle wilde komen. Ik kreeg natuurlijk de vraag om de hoeveel minuten ik deze harde buiken had, maar ik had gewoon nog niet getimed, want... niet het idee dat de bevalling was begonnen. 

toch mocht ik die kant op komen!

Zodra mijn vader en zijn vriendin er waren en ik toch voor de zekerheid maar de vluchttas mee had genomen stapten we dan ook best relaxed in de auto ondanks de paniek die ik thuis toch nog even voelde. Deze paniek was meer het gevoel: ik weet niet hoe het met de baby's is, dadelijk komen ze toch, heb ik alles geregeld, gaat het allemaal wel goed en zo nog wel een paar gedachten. Deze kon ik in de auto los laten, want nu waren we in ieder geval onderweg voor controle en zouden we daarna weten of alles nog goed was. Ik was deze dag trouwens precies 35 weken zwanger.

Omdat ze in het ziekenhuis hadden gevraagd om de hoeveel tijd ik deze harde buiken had ging ik rustig zittend in de auto toch maar eens timen.. en wat bleek? Om de 3 minuten! De bevalling was dus toch begonnen, maar het voelde gewoon nog niet zo intens als weeën die ik bij onze dochter had gehad. Majah.. valt het wel te vergelijken, want bij de eerste had ik een weeënstorm. 

Eenmaal in het ziekenhuis kregen we nogmaals uitleg terwijl ik aan alle apparaten werd aangesloten. Voorbereiding voor een infuus want je weet nooit, 2 hartmonitors voor de baby's, eentje voor jezelf, ook nog een infuusje aan de andere kant, ondertussen wordt de ontsluiting gemeten en nog wat andere dingen die ik vast niet meer helemaal in mijn geheugen heb zitten. Alle verpleegkundigen, kinderarts, gynaecoloog en overige mensen die bij de bevalling zouden zijn passeerde de revue. Ondertussen had ik al 5 cm ontsluiting bleek. Hier had mijn lichaam dus de hele dag naartoe gewerkt. 

Hierna werd het in ieder geval weer wat rustiger, want mijn lichaam moest toch nog naar de volledige ontsluiting toewerken. 

Omdat ik niet uitgeput wilde raken en de weeën wat heftiger en wat meer kwamen wilde ik pijnstilling, een ruggenprik. Helaas mocht ik deze niet meer laten zetten, want de ontsluiting ging snel en ze waren er bang voor dat ik anders een tweeling ging krijgen in de lift. Dan maar een pompje met Remifentanil, dit deed zijn werk ook gelukkig! 

Rond 8 uur in de ochtend voelde ik de weeën overgaan in persweeën en mocht ik ook rustig aan mee gaan persen omdat de eerste baby toch nog niet helemaal was ingedaald, dus persen mocht alvast rustig aan. 

De gynaecologen wisselde nog even van dienst en tijdens de wisseling van dienst voelde ik het in 1 keer snel gaan, dus maar even bellen dat ze weer terug moesten komen in de kamer. de gynaecoloog kwam binnen, stelde zich voor en ondertussen kreeg ik een goede perswee, omdat ik al de hele tijd mee mocht persen deed ik dat nu dus ook, maar voelde dat de baby zo goed zakte dat deze dus al "half stond". Hierop vond de gynaecoloog dat ik nog even moest wachten, want hij was nog niet klaar.. hallo? even wachten terwijl de baby er half uit is? Dit ging natuurlijk niet en bij de tweede perswee, ongeacht of de gynaecoloog er klaar voor was of niet kwam de baby. Gelukkig kon de gynaecoloog deze in ieder geval opvangen, de kinderarts was er echter nog niet. Gelukkig deed de baby het goed en was de kinderarts nog niet gelijk nodig. Welkom Iliyas om 09.12 u! 

Al met al een mooie snelle natuurlijke bevalling van baby nummer 1. Toen moest baby 2 nog. 

Na de controle met een echo hoe baby 2 ging liggen en een controle van het hart bleek dat hij in nood kwam. Hierop werd snel gehandeld, ze konden hem niet draaien en omdat hij dus ook in nood kwam met zijn hartje besloot de gynaecoloog voor een spoedkeizersnede. zo gezegd zo gedaan: kleren uit, operatieschort aan, bed los, baby bij man en gaan. De kinderarts kwam binnen en maakte een rechtsomkeert om mee te gaan naar de OK. We reden de hal op, ondertussen kwamen mijn weeën terug en vroeg ik nog aan de verplegers; "rij maar door, mijn weeën komen!" Waar je je maar druk om maakt op dat moment.. haha! 

Hup, de OK op, operatieschort wordt nog min of meer naar de gynaecoloog gegooid en je wordt op de operatietafel gelegd, kapje op de mond (moest volledig onder narcose omdat ik verder geen pijnstilling had), insmeren met jodium, alvast zoeken waar ze de incisie gingen zetten en dat alles terwijl je nog bij kennis bent. terwijl ik dus nog even zei; "maar wacht even, ik ben nog niet weg" duurde dat volgens mij geen seconde meer en was ik volledig onder narcose. 

Finian was geboren om 09.33! Mijn man werd ingelicht en terwijl ik nog gehecht werd, werd mijn man herenigd met baby 2, gelukkig had ook hij toch nog een goede start ondanks de nood. 

Op de recovery mocht mijn man even bij mij zitten, 5 minuutjes... dit bleek echter een half uur te zijn geweest.. haha, maar door de pijnstilling kreeg ik er dus echt bijster weinig van mee. nadat alle pijn goed gezakt werd en ik ook weer goed functioneerde, voor zover dat op dat moment kan mocht ik ook eindelijk terug naar de afdeling, naar de man en kindjes!

Uiteindelijk bleven wij 10 dagen in het ziekenhuis in verband met de vroeggeboorte van de tweeling en hun start.

Hierover schrijf ik de volgende keer weer verder. want tegenstrijdig.....

Trending: Je kiest zelf voor vier kinderen, dus niet zeiken!