Bevallingsverhaal deel 2 - Hallo vacuümpomp

Uit deel 1:

Tegen 10 uur toen mijn ontsluiting op 8 cm zat was het tijd om mijn vliezen te breken voor dat extra zetje. Hierdoor konden de weeën wel wat heftiger worden waarschuwde de verloskundige. Nou, daar had ze geen ongelijk in, gosh. Wel bleek dat de baby in het vruchtwater gepoept had en dus werden we overgedragen aan het ziekenhuis.

Heb je deel 1 nog niet gelezen? Dat kan hier!

Aan de ECG

De kraamzorg ging naar huis maar mijn verloskundige bleef want die voorspelde dat de baby er voor 12 uur zou zijn en ze wilde daar nu wel bij zijn.

Ik werd aangesloten aan de ECG om de baby extra in de gaten te houden. Dit betekend een band om je buik en ook op babies hoofd wordt een ontvangen geplakt. Yes, dat hangt dus uit je. Maar goed, ik was toch al op het punt dat ik alles prima vond dus het zal wel.

De weeën werden inderdaad een stuk heftiger en op dit punt vond ik het niet heel grappig meer. Maar het was fijn dat mijn eigen verloskundige er was voor wat extra aanmoediging, ook verzekerde ze me dat het echt beter werd als ik straks mocht beginnen met persen. Hoe dan?! zei ik nog. Maar ze verzekerde me dat het echt beter zou worden.

Daar ik ging dan maar voor.. 

Achteraf gezien had ik het op dat moment zo zwaar omdat we er bijna waren.  

Hallo vacuümpomp

Er was nog een klein randje te voelen dus werd me aangeraden om op mijn zij te gaan liggen dan zou het het sneller gaan. En inderdaad, nog geen 10 minuten en 3 weeën later kon ik beginnen met persen. Ik koos ervoor om dit op mijn knieën en half hangend op het bed te doen, met het idee dat de zwaartekracht dan ook een beetje mee kon werken. 

Het hielp allemaal niet en na een uur persen met bijzonder wijnig vooruitgang zagen de mensen om mij heen dat ik aan het einde van mijn energie begon te raken. 

Het duurde even voor de gynaecoloog er was maar ook zij zag het niet gebeuren en stelde voor om de vacuümpomp erbij te gaan halen.

Binnen no-time kwma er een gigantisch ding aanrijden en stond de kamer vol met mensen. De verdoving voelde ik niet veel van want in vergelijking met een wee stelde dat wijnig voor, maar toen zag ik wat voor gigantisch ding er naar binnen moest.

Ik liet het allemaal maar gebeuren en floep (ja het voelde als floep terwijl er z'n glibberig ding uit me kwam)

Daar was ze 

Ik was beetje overrompeld van wat ik net allemaal voelde en daar lag dan opeens z'n kleine mini mensje op mijn buik. Welkom kleine Lilou ❤️

Volgens de gynacoloog hoefde ze maar een heel klein beetje te helpen. Lilou bleek wat gedraaid te zitten met haar hoofd waardoor ze niet naar beneden kon. Door de vacuümpomp had ze op haar hoofd een kleine bult maar die trok na een uur alweer weg. 

Wat een klein lief hummeltje en hoe bijzonder dat dat gewoon ons kindje was. Ze is opeens hier.

Als je denkt dat je klaar bent

Terwijl wij naar ons kind zaten te staren kreeg ik een spuit om de baarmoeder samen te laten trekken en kwam de placenta er daardoor gelukkig heel gemakkelijk uit. Hierna moest ik uitaard ook nog gehecht worden van het inknippen. En aangezien Lilou in het vruchtwater had gepoept moesten we 8 uur in het ziekenhuis blijven en kwam de kinderarts twee keer langs. 1 keer na ongeveer een uur en 1 keer voor we naar huis mochten.

Achteraf gezien zou het kunnen dat de bevalling wel heeft geresulteerd in een huilbaby die 8-12 uur per dag huilde, een verhaal voor een andere blog, maar ook zullen we dat nooit met zekerheid kunnen zeggen.

Toch heb ik er voor mezelf geen slecht gevoel aan overgehouden. Natuurlijk is het mooi als je bevalling loopt zoals je zou willen, maar uiteindelijk heb je er niet altijd alles over te zeggen. Open staan voor wat er kon gebeuren met het idee: het loopt, zoals het loopt. Heeft mij erg geholpen om in het moment de bevalling te beleven zoals die was en daar achteraf met een goed gevoel op terug te kunnen kijken.