Bevalling James

James is nu anderhalf en daarmee mijn 6e en ook laatste bevalling. Eentje waar ik heel positief op terugkijk. Precies waar ik op hoopte.

Bij de eerste wilde ik heel graag thuis bevallen maar doordat ik landurig gebroken vliezen had, veel bloed was verloren en mijn zoon aan de grote kant was,(4750gr)  was ik vanaf toen medisch geworden dus ben ik altijd in het ziekenhuis bevallen.

Iets wat ik best jammer vond maar ik ook wel vrede mee kon hebben.

Deze zwangerschap van James verliep ook best goed, al had ik een te laag ijzer en kreeg ik een ijzerinfuus leek ook deze baby weer aan de grote kant. Iedere zwangerschap kreeg ik weer groeiechos en al wist ik dat ik geen kleine babys krijg en de bevallingen altijd weer prima verliepen liet ik me toch iedere keer weer een beetje zenuwachtig maken.

Met 37 weken had ik een afspraak bij de gynaecoloog om te bespreken of ik alles af zou wachten of toch een afspraak zou maken om evt in te leiden.  Want ook al zou ik het liefst alles zo natuurlijk mogelijk laten verlopen ik had het wel zwaar.

Tijdens de echo zagen we dat James weer gedraaid was , hij lag met zijn hoofd naar boven. Maar dat kon nog zomaar veranderen werd er gezegd want 6e kind dus ruimte zat.

Ik maakte een afspraak voor een week later, ik zou dan precies 37 weken en 6 dagen zijn, we zouden dan kijken of inleiden sowieso al zou kunnen en of James weer gedraaid zou zijn.

En ja hoor een week later lag hij netjes met zijn hoofd naar beneden, ik had besloten dat ik inleiden wel wilde dus kreeg ik een veter met hormonen ingebracht om de baarmoedermond zachter te maken als alles goed zo gaan zou ik de volgende dag dan gaan bevallen.

Ik was nog maar net thuis en dat draadje viel er al uit ik vond het allemaal erg spannend en stiekem hoopte ik dat ik zelf al weeen zou krijgen maar er gebeurde niets.

Na een nacht weinig slaap, was ik de volgende ochtend heel vroeg in het ziekenhuis. Geinstaleerd en wel werd er eerst nog een echo gemaakt en ja hoor James was nu gewoom overdwars gaan liggen. Ja dan had ik nu wel wat ontsluiting maar overdwars zou hij er natuurlijk nooit uit kunnen.

Er is nog een draaipoging gedaan maar hij werkte niet mee en ik vond het ook helemaal niet prettig voelen dus ik besloot dat we dan gewoon nog maar even moesten wachten, kennelijk had James er nog geen zin in.

Tot grote teleurstelling tot de kinderen die vol verwachting thuis zaten te wachten kwamen we zonder baby thuis.

Met 38 weken en 5 dagen gingen we weer naar het ziekenhuis en nu was hij toch weer goed gedraaid gelukkig en werden mijn vliezen gebroken waarna de weeenopwekkers werden aangezet. Het ging allemaal heel relaxed, ik had een playlist met rustige muziek gemaakt, als tip het nummer the power is here now, die ik had gezien in de vlog van sanny zoekte geluk en daarop vergelijkbare nummers opgezocht en die klonken daar de hele tijd door de boxen van de kamer. Geleidelijk aan werden de weeen heftiger en ben ik onder de douche gaan staan. Dit werkte heel goed en toen ik het zat was en er uit wilde had ik ineens al 8 centimeter. Ik voelde persdrang en er werd gezegd dat ik wel een beetje mee mocht drukken. 

En toen gebeurde waar ik al die tijd bang voor was en waar ik de hele zwangerschap tegenop zag. Ik voelde geen persdrang meer maar had wel het gevoel dat hij kwam, een heel raar gevoel. Omdat ik hoopte dat het misschien aan de houding lag ben ik op handen en knieen gaan zitten maar daar voelde ik me ook niet prettig bij. Toen ik weer op mijn rug lag ben ik toch maar dan maar zonder gevoel gaan persen, hij moest er toch uit, maar ik vroeg me af wat ik aan het doen was. Mede door aanmoediging van de verloskundige die echt geweldig was, nog een keer goed dan is hij er, kwam James als sterrenkijker ter wereld. Een sterrenkijker op eigen kracht op de wereld gezet, je bent een oermoeder werd er gezegd. Ik voelde me heel trots en was blij dat het er weer op zat. Maar wat blijft dat toch een speciaal gevoel, dat gevoel als je baby net geboren op je borst gelegd word.

En wat was hij weer welkom onze lieve James 3940 gr.