Bevalling: "voor de zekerheid een ruggenprik"

Het is tijd om het verhaal van de bevalling op te schrijven. Ik stelde het eigenlijk steeds uit maar het is goed om het toch te doen. Voor mezelf, voor de verwerking en ook gewoon voor later. 

11 maart 2023

Na Het avond eten hebben we de kinderen naar bed gebracht. We zitten op de bank en kijken een film op netflix. Ik merk dat het wat onrustig is in mijn buik, wat krampen maar niks regelmatigs. Het voelt niet heel lekker en omdat ik weet dat ik een goede nacht moet maken omdat die nacht erop vast niet veel geslapen word, besluit ik naar bed te gaan. Mijn man gaat een uurtje later naar bed en ik ben nog wakker. Ik geef aan dat het niet lekker voelt en dat ik eigenlijk hoop dat her doorzet. Mijn man besluit na een half uur naast mij liggen, op zolder te gaan liggen zodat hij wel rustig kan slapen. Ik lig veel te draaien. Mijn man neemt zijn telefoon mee en zet hem op geluid voor de zekerheid. Apart slapen is niet gek hier hoor haha, als 1 van ons ligt te snurken gaat de ander al snel naar het logeerbed omdat we er allebei niet van kunnen slapen als de ander snurkt. Uiteindelijk val ik gelukkig in slaap.

12 maart 2023

Helaas heeft er niks doorgezet deze nacht.

Smorgens zijn we thuis lekker rustig opgestart. We werden wakker en (hij is er inmiddels weer) mijn man en ik keken elkaar aan. Eindelijk, vanavond is het zover. We mogen ons dan melden voor een inleiding. Smiddags gaan we nog even een rondje lopen in het bos. Nog even er lekker uit als gezin van 4. Ik kan niet ver meer lopen vanwege harde buikenben rugpijn, maar we doen het rustig aan en in de wetenschap dat het echt de laatste uren zwangerschap zijn, kan ik wel wat hebben. 

Na het eten douchen we de kinderen en doen ze de pyjama aan. We brengen ze naar de oppas en rijden door naar het ziekenhuis,  5 minuten verderop. 

We worden opgevangen en ik word aan de ctg gelegd. Na een uurtje komt de verloskundige. Het ziet er goed uit en ze gaan kijken hoe het kindje ligt. Zoals je in mijn vorige blogs kan lezen, was dit elke keer een verassing. Ik had niet het idee dat ze weer gedraaid was naar stuit, maar bij haar wist je het maar nooit en het draaien van haar deed mij ook geen pijn. De verloskundige voelt hoe ze ligt en ondertussen vertel ik van de krampen van gisteravond. Ze kijkt me aan en zegt: je zult het niet geloven maar ze is ingedaald! Nou je weet niet hoe blij ik was! De andere 2 kinderen waren allebei niet ingedaald bij de start van de bevalling. Dus dit zal al mee! Hierna voelde ze of ik al wat ontsluiting had. Ze gaf aan dat ik een kleine 2cm ontsluiting had en dat het kindje ook niet meer omhoog te drukken is, dus dat ze echt vast ligt. De verloskundige geeft aan dat ze nog wel een ballon gaat plaatsen. Ze verwacht niet dat er heel veel extra ontsluiting door komt maar de baarmoedermond moet nog wel wat korter worden en alles wat er alvast gebeurd, is mooi mee genomen.

We krijgen een kamer toegewezen en mijn man blijft nog even kletsen. We pakken wat spulletjes uit en ik maak me klaar om naar bed te gaan. Ik krijg paracetamol om de krampen die ik van de ballon heb wat weg te nemen. Mijn man gaat weg en hierna probeer ik wat te gaan slapen. De verpleging had tegen mijn man gezegd dat hij voor de zekerheid de telefoon bij zich moet houden op geluid omdat het de vorige avond dus had gerommeld. Ik was er zelf niet zo bang voor maar altijd goed om hem bij je te hebben. Hij kan met 5 minuten in het ziekenhuis zijn dus ik vond het niet erg dat hij naar huis moest. Dan kon hij in elk geval wat slapen.

13 maart

Het is 6uur, de verpleging komt me wekken zodat ik nog even kan douchen. Als ik klaar ben druk ik op de bel en lopen we met wat spullen naar de verloskamer. 

De verloskundige is al op de kamer. Ze begint met het prikken van een infuus. Ze legt uit dat ze het liefst willen dat ik minimaal 2 giften antibiotica krijg, het liefst zelfs 3. Ze willen de bevalling wel wat rekken zodat er 2 giften gegeven kunnen worden ivm de voorgeschiedenis met de GBS. Klinkt raar, maar ik ben er blij mee. Zo ziek als ik de vorige keer was en zo ziek als onze zoon was, dat willen we niet nog een keer mee maken.

De verloskundige haalt de ballon eruit en voelt hoeveel ontsluiting ik heb. Nu een kleine 3cm. Hierna word het infuus geplaatst. Na het infuus plaatsen word ik aan de ctg gelegd. De verloskundige geeft aan dat zij zo overdraagt aan de dagdienst en wenst mij succes vandaag. Mijn man komt ook binnen. Samen wachten we tot de verloskundige komt. Af en toe komt de verpleegkundige even kijken of het infuus met antibiotica goed doorloopt.

Rond 9uur komt de verloskundige samen met een verloskundige in opleiding. Er word afgesproken dat ze de bevalling samen begeleiden, maar de verloskundige in opleiding de leiding neemt. De antibiotica is er door dus kunnen ze mijn vliezen breken. Ze wilden eerst een gift antibiotica geven zodat de baby dat nog veilig in de buik zou krijgen zonder dat de vliezen al gebroken waren en er dus al infectie gevaar was. Het lukt de verloskundige in opleiding niet goed om te vliezen te breken omdat er 3xm ontsluiting is en ze geen grip op het vliezen kan krijgen. De verloskundige breekt daarom de vliezen. Ze geeft aan dat het eerste vlies gebroken is maar ze zich afvraagt of het tweede vlies goed gebroken is. Ze geeft aan dat ze over een uurtje weer komen om te kijken of deze wel og niet goed gebroken is. Er moet 4 uur tussen de giften van de antibiotica zitten. De tweede gift antibiotica mocht ik rond half 12 hebben.

De verpleegkundige geeft aan dat ze graag een tweede infuus wil plaatsen voor de weeënopwekkers. Het tweede infuus word gezet en de weeën opwekkend worden aangezet. Ze zouden het heel langzaam opbouwen om zo de bevalling te rekken. Nadat ze weg waren voelde ik al snel wat krampen maar nog niet pijnlijk. Ik draaide mij op mijn rechter zij en voelde het tweede vlies knappen en er kwam een golf vruchtwater. Toen de verloskundige na een uurtje terug kwam hebben ze dus ook niet meer gekeken omdat ze het gezien het vruchtwater wel wisten dat het tweede vlies gebroken was.

Ik was rond 10.30uur al op de yoga bal gaan zitten. Wat was dat heerlijk, de weeën rustig weg puffen en schommelen op de bal. De weeën kwamen nu ook ineens veel sneller en werden al snel heftiger. Om 11.30u komen de verpleegkundige en verloskundigen weer kijken en werd er nieuwe antibiotica aangehangen. Ik ben ondertussen al in mijn bubbel en puf flink wat weeën weg. Ze keken en het viel mij wat tegen maar bedacht ook dat het snel kan gaan. Ik zat inmiddels op 3,5-4cm. Om 12u gaf ik bij mijn man aan dat hij moest bellen omdat de weeën erg heftig waren en ik niet veel tijd had om bij te komen na een wee. Ik had inmiddels 4 weeën van 1,5 minuut in 10 minuten tijd. Bij de andere kinderen heb ik een ruggenprik gehad en was ik bij allebei helemaal kapot en uitgeteld. Toen moest ik nog persen. Ik had nu in mijn hoofd dat ik het zo lang mogelijk zonder ging proberen maar dat ik ook realistisch moest zijn en dat ik mezelf niet te moe moest maken omdat de kans aanwezig was dat ik ziek zou worden of dat de bevalling weer super lang zou duren. Er word in overleg met de verloskundige besloten om een ruggenprik te zetten. Ik kon de weeën nog opvangen en het lukte ook nog wel om ze weg te puffen maar ik wilde niet uitgeput raken omdat ze wel steeds sneller kwamen. De ruggenprik word geplaatst en rond 12.30 kan ik mij weer wat ontspannen. Ik voel ze wel maar het is goed weg te zuchten. Ik probeer wat te slapen en dommel af en toe wat weg. Om 13.45u geef ik aan dag ik het idee het dat ik naar het toilet moet. Mijn man had de dag ervoor kippensoep gemaakt met prei. Niet aan te raden om dan de dag erna te gaan bevallen haha, mijn darmen waren flink onrustig en tel daar spastische darmen en een bevalling bij op. De verloskundigen komen en zeggen dat ze benieuwd zijn maar dat het eruit ziet dat ik flink opgeschoten ben. Ze voelen en het blijkt dat ik inmiddels 8cm ontsluiting heb. Kijk dan is die druk dus niet voor niks! Mijn lichaam had de ontspanning van de ruggenprik dus nodig. 

De verloskundigen geven aan dat het misschien nog in hun dienst gebeurd. Ik zei nou denk dat maar niet, als je weet hoe ik beval ga er maar niet vanuit. Ze zouden met een uur weer komen maar als ik het idee had dat de druk wat ik voelde langer aan hield of ze echt heel pijnlijk zouden worden, moest ik bellen. Ik merkte wel dat de weeën veranderden. Om 15uur kwam de verpleegkundige en ik gaf aan dat de weeën veranderden. Ze belde de verloskundigen en die voelden en gaven aan dat ik volledige ontsluiting had! Het voelde voor mij totaal nog niet zo dat i ik al zover was. Bij de vorige bevallingen was ik bij volledige ontsluiting helemaal kapot en stond mijn kamer vol met mensen. Nu waren er alleen 2 verloskundigen en een verpleegkundige. Ze gingen alles klaar leggen en ik mocht doen wat mijn lichaam aangaf bij een wee. Als ik mee wilde drukken mocht dat. Dat voelde al heel pijn want ondanks de ruggenprik was ik ze echt aan het weg puffen. Ze wilden heel graag nog een gift antibiotica geven dus om half 4 is deze aangehangen en onder lichte druk door het infuus gedrukt om de gift optijd bonnen te krijgen.  Na 20 minuten persen belde de verloskundige de gynaecoloog om haar op de hoogte te brengen hoe het ging. Dit was van te voren afgesproken. Ze gaven het nog even de tijd maar anders nam de gynaecoloog het over. Het persen ging heel goed, alleen ik voelde dat de baby bleef bewegen. De verloskundigen zeiden dat ze zelfs het hoofdje nog zagen bewegen bij de uitdrijving. Echt een actief meisje die niet stil ligt en lekker dwars wil doen dus. Na 35 minuten persen was daar ons mooie, lang verwachte meisje! Om 15.55 ( net binnen de dienst van de verloskundigen haha) is ons meisje Noralie Joanne, vernoemd naar oma Jannie, geboren. 48cm en 3570gram Na dat ze geboren is had de verpleegkundige de zorg over mij en de baby en gingen de verloskundigen direct met mijn baarmoeder bezig om de placenta zo snel mogelijk los te krijgen. Er was afgesproken dat als deze binnen 10 minuten niet spontaan kwam of bijna los zou zijn dan zou ik naar de ok gaan. 

Ze hebben direct na de geboorte medicatie via het infuus gegeven om de baarmoeder weer samen te laten trekken. Meestal wachten ze hier even mee, maar gezien mijn voorgeschiedenis was er afgesproken dit direct te doen. Mijn baarmoeder was hierdoor heel hard en dus genoeg samen getrokken. Na 10 minuten was de placenta er nog niet maar omdat de baarmoeder zo hard was wilden ze nog 10 minuten wachten voor we naar de ok zouden gaan. Na 5 minuten kwam uiteindelijk de placenta. Ze keken deze heel goed na omdat ik dus bij ons eerste kindje pas na 10 dagen nog een stuk placenta verloren ben en een baarmoeder ontsteking had.  De placenta was compleet en het allergrootste wonder was dat er bijna geen bloed verlies was! Na 2,3 liter bij de eerste en 1,04liter bij de tweede had ik nu totaal maar 150ml bloed verloren! Er was ook geen hechting nodig, wat wel bij de andere kinderen nodig was. Na een 1,5uur werd ik geholpen met douchen. Wat is dat lekker om na de bevalling te douchen. Bij de andere kinderen mocht dit pas na 1,5-2 dagen. En wat voelde ik mij goed vergeleken met hoe ik mij de vorige keren voelde! En zelfs geen koorts gehad tijdens de bevalling, ik kan je vertellen: dat scheelt zoveel energie in de bevalling. Alles waar ze bang voor waren zoals ziek worden, eventuele keizersnede bij draaien van de baby, infectie die overgedragen word, uitputting, ontsluiting wat niet vorderd, uitdrijving wat niet lukt, veel bloed verlies, evt spoed ok om placenta te verwijderen, bleek dit keer allemaal goed te gaan! Alles wat de vorige keren mis ging, ging nu goed. Ik kan het nog steeds niet zo goed bevatten. Er was geen paniek, er was rust. Wat heerlijk om zo'n bevalling mee te mogen maken. Het is nog steeds heel onwerkelijk. Over 2 weken heb ik de nacontrole. Voor mijn verwerking ga ik vragen of ik het bevallingsverslag mag lezen. We zijn zo ontzettend dankbaar dat het allemaal goed is gegaan. Ik had behoorlijk watspanning of het allemaal goed zou gaan. Er is behoorlijk wat spanning geweest tijdens de zwangerschap maar dat is ontzettend positief afgesloten. Een mooier einde kon niet! We moesten 24uur ter observatie blijven omdat dit de meest kritische uren waren stel dat de gbs ondanks de antibiotica toch zou toeslaan. Ze kreeg even wat verhoging maar haar lichaam loste het zelf op.

Smiddags thuis kwam de kraamhulp die we al 2 keer eerder hadden gehad, ze heeft ons echt een heerlijke kraamweek gegeven. Eindelijk konden we genieten van een kraamweek. 

Thuis begon ze in de kraamweek wat te kreunen maar binnen 24uur hield dit ook op en het wad niet zo erg dat we er in die 24 uur wat mee moesten. Hier hadden we wel de nodige ervaring in. Kreunen is een teken van ongemak en ziekte. Het kreunen van onze zoon die zo ziek was vergeten we nooit weer, dus alle nekharen stonden ook direct rechtop bij het kreunen. Nu is ons kleine wondertje bijna 6 weken oud. Wat genieten we van haar. Zo onwerkelijk maar zo dankbaar voor haar! Haar grote zus wil het liefst de hele dag knuffelen en haar grote broer is ontzettend waakzaam en beschermend. Zodra hij wakker is wil hij weten waar ze is. Is hij even naar buiten en komt hij binnen, dan meot hij eerst weten waar ze is en kijkt hij even of het goed gaat voor hij gaat spelen. Ook zo ontzettend trots op hoe deze twee met de nieuwe situatie om gaan! Niets anders als dankbaarheid dus!

Trending op Mamaplaats: Opa en oma dag op school: bij ons was er niemand