Bevalling: "Ik kan niet meer stoppen"

Ik probeer naasten te bereiken, maar ook dit zonder succes.

Op het moment dat ik denk dat dit echt niet meer lang gaat duren besluit ik mijn beste vriendin Natasja te bellen. Zij was ook bij mijn eerste bevalling maar, omdat zij vroege dienst had wilde ik haar eigenlijk liever niet wekken.

Hoe verfrissend is het als zij direct opneemt “hé Veer”. 

En hoe fijn is het om haar stem even te horen, eindelijk een bekende stem. Ik voel me direct minder alleen.

Ik begin te huilen wanneer ik haar vertel wat er aan de hand is en dat de bevalling erg snel gaat.

Ze gaat zich aan kleden en komt zo snel mogelijk naar mij toe.

Even later hoor ik een klop op de deur, gelukkig, daar is Natasja, ik sta nog altijd onder de douche, ik sta verstijfd van de pijn en ben nog altijd compleet in paniek, hierdoor krijg ik mijn weeën niet meer opgevangen en roep ik dat ik een ruggenprik wil.

Tegen de tijd dat er eindelijk iemand tijd heeft om mijn ontsluiting te controleren krijg ik te horen waar ik al bang voor was, ik heb 7cm ontsluiting en dat is helaas te ver voor een ruggenprik.

De verpleegkundige geeft aan dat ze de scherpe randjes een beetje eraf kunnen nemen als ze wat morfine toe dienen via mijn infuus, deze moet wel afgekoppeld worden zodra ik volledig ontsloten ben en zal dan ook direct uitwerken.ik trek de pijn niet langer en ga akkoord.

Voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid om de morfine klaar te maken en al helemaal met het besef dat ik tijdens mijn eerste bevalling van 7 naar 10cm ontsluiting ging in 3 minuten.

Ik probeer op mijn zij de weeën op te vangen terwijl ik me vasthoudt aan het bedrek.

Ik heb op dit punt het gevoel alsof ik alles bij mekaar aan het schreeuwen ben van de pijn.

Later begreep ik dat ik enkel aan het mopperen was over hoelang het duurde de morfine klaar te maken.

Even later betreedt de verpleegkundige eindelijk weer de kamer, met de morfine, halleluja.

Ze koppelt deze aan mijn infuus, gedurende 1 a 2 weeën merk ik direct ietwat verlichting maar zeker niet waar ik op gehoopt had.

Dan ontstaat het “ik moet poepen” gevoel.

Bij controle blijk ik volledige ontsluiting te hebben en de morfine wordt weer per direct afgekoppeld. Heb ik weer.

Ik mag op mijn rug gaan liggen.

Omdat mijn vliezen nog steeds niet gebroken zijn worden deze doorgeprikt.

De baby ligt al helemaal ingedaald waardoor er niet veel vruchtwater uitloopt.

Dan mag ik beginnen te persen.

Tijdens het persen kan ik de vorderingen zelf voelen, dit gaat ook snel.

De welbekende “ring of fire” dient zich aan en ik probeer mezelf moed in te praten; “dit is het laatste Veer, het is bijna voorbij, de pijn is bijna voorbij”.

Op de achtergrond hoor ik Natasja haar aanmoedigingen en lieve woorden.

De persweeën zijn super intens, heel anders als tijdens mijn eerste bevalling waar het niet wilde vlotten en Milia geboren werd met behulp van een knip en de vacuümpomp.

Het persen gaat helemaal vanzelf, mijn lichaam neemt het over en ik verdwijn in mijn bubbel.

Dan hoor ik op de achtergrond een dringende “stoppen met persen nu”.

Hoewel ik met alles in mij probeer te stoppen heeft mijn lichaam blijkbaar een eigen wil, ik kan niet stoppen, mijn hele lichaam is oncontroleerbaar aan het shaken, binnen amper 4 minuten persen wordt dan ineens in sneltreinvaart om 03.29 uur mijn tweede dochter geboren. Ze moeten haar echt vangen. Welkom op de wereld Eden Mae.

Een klein poppetje met blauwe oogjes en blond haar.

Achter haar aan komt het vruchtwater, in een golvende beweging eruit, in zijn geheel over de gynaecoloog heen.

geschokt en beschaamd roep ik herhaaldelijk “oh nee sorry, wat erg”, terwijl ik iedereen op de achtergrond hoor lachen.

Ik hoor de gynaecoloog nog zeggen “vruchtwater is steriel, ik ga me zometeen lekker douchen”.

Eden begint direct te huilen en wordt op mijn borst gelegd.

Ik verbaas me over de hoeveelheid smeer omdat Milia dit amper had terwijl zij nota bene met 35 weken geboren werd.

Terwijl Eden bij me ligt wordt de navelstreng afgeklemd en wordt mij gevraagd wie de navelstreng door gaat knippen.

Hier heb ik niet over nagedacht… ik twijfel even en zeg dan dat ik dit zelf wil doen.

Dit is, ironisch genoeg, een gepast einde van deze zwangerschap.

Dan wordt er op mijn buik geduwd om de placenta geboren te laten worden.

Als dit gebeurt is moeten er helaas wat hechtingen gezet worden.

Ze proberen het te verdoven maar ik voel iedere steek, alsof de pijn die ik zojuist achter de rug heb niet genoeg was, ongeduldig en ietwat boos hierover mopper ik nog even door. 

In de tussentijd wil het besef bij mij niet landen en weet ik niet goed hoe ik me moet voelen.

Ik heb veel pijn en stroom nog niet over van geluk zoals ik bij Milia wel had en voel me wat onwennig met die kleine baby op mijn buik.

Het lijkt op dat moment net alsof ze niet van mij is.

Ik voel echter zeker een sprankje trots wanneer Eden direct aanhapt aan de borst en begint te drinken, wat een kanjer.

Wanneer alles gebeurd is mogen we even bijkomen en genieten van “the golden hour”.

Ik merk aan alles dat ik hartstikke moe ben, alles lijkt langs me af te gaan, ik kan de baby niet goed zien en ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen.

Wat een rollercoaster was dit, de gedachte komt in mij op “what the fuck just happened”.

Na een uurtje wordt Eden gewogen, 2985 gram schoon aan de haak, meer dan een hele kilo zwaarder als haar zus bij de geboorte, ze wordt door de verpleegkundige verzorgd en aangekleed en ik mag me gaan douchen.

Wat een fijn gevoel dat Natasja bij Eden zit.

We sturen foto’s naar M.

Zodra hij wakker wordt zal hij ze wel zien.

Om 05.45 uur besluit ik hem nog eens te bellen, tot mijn verbazing neemt hij ineens op, ik hoor een aangeslagen stem aan de andere kant van de lijn en hoewel ik eerder die nacht dacht volledig uit mijn dak te gaan wanneer ik hem weer zou spreken, zeg ik; “gefeliciteerd, je bent papa geworden”.

M. blijkt in alle chaos zijn mobiel op stil te hebben laten staan waardoor de oproepen en berichten niet binnenkwamen.

We hangen snel op zodat M. Naar het ziekenhuis kan vertrekken.

Amper 15 minuten later stormt hij de kamer binnen.

Met tranen in zijn ogen overhandig ik hem onze dochter.

Ik zie een aangeslagen, ontroerde en een tikje nerveuze M. die vol verwondering naar onze dochter zit te staren.

“Dit is de schattigste baby die ik ooit gezien heb” mompelt hij emotioneel.

Ik krijg het niet langer over mijn hart om boos te worden en besluit te genieten van het moment. 

Trending op Mamaplaats: Hoogzwanger en ineens alleenstaande moeder