Hoogzwanger en plots alleenstaand

In mijn blog vertel ik mijn visie van een verhaal dat twee kanten heeft. Ik heb ervoor gekozen niet alle details te verwerken in mijn blogs uit respect naar de vader van mijn dochtertje en mijn dochter zelf.  Maar ook omdat ik geen intenties heb om de vader van mijn kind door het slijk te halen.

Tegen de tijd dat ik 27 weken zwanger ben merk ik wat veranderingen op, M. wordt wat afstandelijk en ik trek de conclusie dat hij vast last heeft van “koudwatervrees”.

De baby uitzet wordt aangeschaft en we zijn daardoor gelukkig een eind op weg.

Wanneer ik met 28 weken zwangerschap een paar dagen weg ben geweest staat bij thuiskomst zijn koffer in de gang.

Zonder enige verklaring, en ikzelf te gechoqueerd om vragen te stellen, vertrekt hij naar eigen zeggen een paar dagen naar familie.

Voor ik het weet valt de deur in het slot.

Totaal uit het veld geslagen blijf ik misschien wel een half uur staan precies daar waar ik stond om het beeld in mijn hoofd steeds maar opnieuw af te spelen, in een poging te begrijpen wat er zojuist gebeurd is. 

Na een poosje loop ik naar mijn mobiel en bel ik mijn beste vriendin, Natasja; “M. Is vertrokken”. 

De shock in mijn stem is nog altijd hoorbaar, mijn stem klinkt eentonig en Natasja vraagt zich even af wat ik bedoel voor het duidelijk wordt “oh, huh! je bedoelt echt weg, vertrokken?!, blijf rustig veer, ik kom nu naar je toe.”

Samen hebben we aan de eettafel gezeten, het proberen te begrijpen, “hoe kan dit ineens?! Het ging hartstikke goed!” 

3 dagen waarin ik niets van hem verneem verstrijken, ik snap er niets van; “wat is er toch aan de hand?!”

Via een berichtje van het familielid waar M. verblijft verneem ik dat er echt iets ernstigs aan de hand is en als ik goed tussen de regels door lees dan kan ik hier zelfs uit halen dat M.  voorgoed bij ons weg gaat. 

Hoewel ik me besef dat dit niet zomaar is, hoop ik toch dat hij terug naar huis komt.

Ik zet allerlei dingen op papier, mogelijkheden / opties / regels die het hem gemakkelijker zouden kunnen maken.

Maar, wanneer hij na die 3 dagen thuis komt, vertelt hij iemand anders ontmoet te hebben en stort de hele wereld in elkaar.

In alle eerlijkheid vertelt hij het hoe en wat. 

- Ik ken haar, zij kent mij, zij weet dat wij samen zijn/wonen, dat ik zwanger ben, ze is zelfs, zelf moeder. Ik snap het niet?! Hoe kun je zo zijn?! -

Ik had 4 bladzijden volgeschreven, maar het heeft allemaal geen zin. Zijn beslissing is gemaakt en hij komt niet meer naar huis.

“Dacht ik even dat het vanaf nu achterover leunen en genieten geblazen was”; zat ik daar even goed naast.

Ik ben er echt goed ziek van geweest, nog nooit eerder heb ik me zo gevoeld en NOOIT weer wil ik dit meemaken!

In de weken die volgen staat me niets anders te doen dan toe te kijken hoe de persoon waar ik van houd verder gaat met een ander. 

Mijn oudste dochter is er net zo kapot van, ondragelijk verdriet vult het huis. 

ik val kilo’s af en krijg ik geen hap door mijn keel. 

Ik verkeer in een continue staat van shock, spanning en verdriet, ik zit tot 02.00 uur snachts buiten in de tuin, dan ga ik naar bed en om 05.00 uur zit ik er alweer. Wekenlang gieren de zenuwen door mijn lijf.

Ik mag God op mijn blote knieën bedanken voor mijn vrienden en “schoonfamilie”.

Hoe onwerkelijk de situatie voor alle partijen ook was, zij hebben mij er absoluut door heen gesleept. zelfs wanneer er 3 dagen feest is in het dorp nemen ze me mee op sleeptouw zodat ik niet alleen hoef te zijn. 

Ik voel me gesterkt, ondanks de situatie laten ze me niet vallen en ik  zou niet weten waar ik was zonder ze.

Na een aantal weken lukt het me om de knop om te zetten; “kom op Veer, je hebt een baby in je buik”, ineens lukt het me om de rust in mij te laten wederkeren en mijn schouders eronder te zetten. Ik kan dit !!!

Nu ik er alleen voor sta, en dus ook alleen het huishouden moet onderhouden en naar afspraken moet gaan is dit een behoorlijke aanslag op mijn lichamelijke maar ook op mijn mentale gezondheid.

In de weken die volgen bereid ik me zo goed als mogelijk in mijn eentje voor op alles wat komen gaat. 

De inrichting, het verzamelen van alle benodigdheden, de babywasjes, noem maar op. 

Het voelt eenzaam. Ik had dit inmiddels zo anders voor me gezien… 

Voorzichtig durf ik me ook te verheugen op de komst van de baby, het is namelijk een bevrijdend idee om deze zwangerschap ten einde te zien komen. 

Ik worstel tegelijkertijd met deze gevoelens, ik wil mijn baby niet te kort doen door uit te spreken dat ik deze zwangerschap als een ware “hel” ervaar. Genieten zit er gewoon niet meer in. 

Ik hobbel ziekenhuis in en uit, letterlijk hobbel want, lopen is op dit punt een hele opgave.

Door de pijn van mijn bekkeninstabiliteit slaap ik hooguit een paar uurtjes per nacht. 

Ik moet Milia op de scooter heen en weer naar school rijden, het past allemaal nog maar net.

Wanneer ik 35 weken zwanger ben weet ik op de valreep, goddank, mijn rijbewijs te behalen. Nachtenlang heb ik hier van wakker gelegen; “wat als ik het niet haal, hoe ga ik dan in godsnaam nog lessen nemen met een baby die 24/7 van alleen mij afhankelijk is?!”

But I did it! Het is een pak van mijn hart, nu kan ik tenminste beide kids veilig vervoeren.

Mijn bloeddruk begint te schommelen en ik houd extreem veel vocht vast maar dit wordt goed in de gaten gehouden omdat ik bij Milia zwangerschapsvergiftiging had, om deze reden slik ik vanaf het begin van de zwangerschap ook medicatie om dit tegen te gaan.

Ik krijg regelmatig CTG scans en extra (groei) echo’s, de baby wordt iets kleiner geschat maar vergeleken met Milia is dit niets om mij zorgen over te maken.

Ook heb ik veel vruchtwater waar ik dit bij Milia juist niet had.

Vanwege zowel mijn lichamelijke als mijn mentale gezondheid wordt besloten mij in te leiden met 39 weken.

In mijn volgende blog vind je mijn inleidings verhaal. 

Leestip: Eetstoornis: geduld is een schone zaak