Begin van de rollercoaster

Het bestelde bloed kwam, maar dat had ik niet nodig. Achteraf misschien niet de beste keuze geweest maargoed. Na ruim een uur met meerdere mankrachten op mijn buik te hebben geduwd werd het bloeden aanzienlijk minder. Ik werd schoongemaakt. Mijn bed werd verschoond en ik mocht wachten in de uitslaapkamer tot ze mij naar de afdeling konden rijden.

Jaimy is om half 12 savonds geboren op 28 december 2017. Om half 2 snachts op 29 december zag ik hem voor het eerst goed. Hij werd bij mij gelegd en de borstvoeding ging meteen goed. Zo goed dat hij de helft uitspuugde. Grote golven melk. Lekker hoor.

Het genieten kon beginnen. Door de adrenaline kon ik niet slapen, keek ik alleen maar naar dat lieve kleine mannetje. Mijn man was rond 3 uur naar huis gegaan om zich om te kleden, wat te slapen en wat spulletjes te pakken.

De rest ging in een roes aan mij voorbij.

29 december 2017 - mijn lieve kindjes kwamen hun broertje bewonderen. Maar ik had zo ontzettend veel pijn omdat ik pijnstilling weigerde (lees: angst voor naalden/prikken) dat ik ze een half uur later weg stuurde. Pas savonds gaf de verpleeging toe aan mijn angst en kreeg ik eindelijk pijnstilling via mijn infuus. Wat was ik boos en verdrietig.

Later die avond kwam mijn schoonzusje op bezoek, en toen veranderde alles.

Want Jaimy keek niet, hij had een lege blik. Hij was aanwezig maar hij was er niet. En ik wist dat er iets aan de hand was. Mijn schoonzusje sprak uit: denk je dat hij blind is?

Ik heb nee gezegd: maar er is wel iets aan de hand met hem. Maar wat?

Wat wij toen niet wisten was dat we een jaar vol ziekenhuisbezoeken zouden hebben. De rollercoaster was nog niet eens begonnen...