3x bevallen (deel 2)

Dat we graag ons tweede kindje kort op 't eerste wilde was voor ons allang duidelijk. Toch vond ik het ergens wel spannend toen mijn man na 5 maanden vroeg of ik voor een tweede wilde gaan. 

Gelijk daarna begon 't te spoken. Prima dat we dat willen, maar wat nou als 't niet lukt. Of als 't weer even duurt, hoe lang gaan we door? Ook dat spoken was van korte duur. De oudste was een goede 6 maanden en ik was zwanger.

Ook deze zwangerschap verliep vlotjes. Deze keer wel wat meer en wat langer last van misselijkheid, maar ach dat hoort erbij. 

26 Mei was ik uitgerekend, 27 mei waren we het eindelijk eens over zowel de jongens- als meisjesnaam, pffff dat was een bevalling op zich. 28 Mei had ik wat last van krampen en steken in m'n buik, maar niks heftigs. Zaterdag 31 mei gingen we gezellig naar vrienden, BBQen. Daar heb ik echt zitten buffelen, wat had ik een honger.

Vervolgens kreeg ik weer wat last van krampen en steken. Rond 20:00h waren we weer thuis. Ik settel op de bank terwijl mijn man zoonlief op bed legt. Forrest Gump begint net, één van die films waarvan ik alleen maar stukjes heb gezien aangezien ik altijd moest werken als ie op tv kwam.

Dan worden de krampen sterker en begint er een regelmaat in te komen. Ik time zelf, anders moet ik steeds aangeven wanneer een wee start en stopt. 

Aangezien de vorige bevalling ineens zo snel ging had ik met de verloskundige afgesproken te bellen wanneer ik dacht dat de bevalling op gang kwam. Om 21:00h gebeld, ze zijn met het hele team uiteten en degene die bij mijn vorige bevalling aanwezig was werkte deze avond ook. Ik geef haar aan dat de baby vanacht gaat komen, dat het nog wel even duurt en ik in bad ga. We spreken af dat ik bel als ik denk dat we richting de 10cm. Ik laat het bad vol lopen en dompel mezelf onder in het warme water. Ik lig met m'n oren onder water en zak lekker weg in m'n eigen wereldje. Mijn man zit weer op de badrand, deze bevalling leest ie geen Donald Duck, maar motortijdschriften. Af en toe vraagt ie hoe het gaat, want blijkbaar is aan mij niets te zien of te merken. Zelf zit ik met volle focus op m'n ademhaling. Rustig inademen, buik ademhaling, en rustig uit ademen. Mentaal probeer ik de pijn naar beneden te sturen, steeds lager in die buik zakken. Om 00:00h bellen we de verloskundige omdat ik denk dat we de 10 cm naderen. Ik kom uit m'n eigen wereldje en merk dan pas dat het water koud Is. Snel uit bad en badjas aan en lekker op bed warm worden. Dan zit er nog maar weinig tijd tussen de weeën en ze worden erg scherp. Bij elke wee komt een vlaag van misselijkheid boven, waarom heb ik zo zitten schransen vanavond? De verloskundige komt, pakt d'r spullen uit, checkt ontsluiting, nog een laatste randje, breekt de vliezen, belt de kraamhulp, checkt nogmaals ontsluiting, ja hoor we kunnen weer.

Een wee volgt, ik pers, kraamhulp komt binnen, kind is geboren. Dit keer ben ik alerter en zie, voor de verloskundige er naar heeft gekeken, dat we een prachtige dochter hebben. Ze kraait een keer en wordt rustig op m'n buik gelegt. Daar ligt ze dan, rustig naar me op te kijken, grote donkere ogen, wauw!

Hechten? Geloof dat ze er eentje gezet heeft, inwendig zat een klein scheurtje. Na even lekker knuffelen en voor 't eerst aanleggen wordt ons dametje schoongemaakt en aangekleed. Daarna ben ik aan de beurt en liggen we alle drie in een schoon bed. Verloskundige de deur uit, kraamhulp de deur uit, baby in dr bedje, zoonlief is overal doorheen geslapen, wat een rust. Heerlijk!! Dat verliep wel héél vlotjes.