3x bevallen (deel 1)

Zwanger raken van de eerste duurde wat langer dan verwacht. Na anderhalf jaar proberen maar eens bij de huisarts aangeklopt en vervolgens een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Die konden we vervolgens weer afzeggen, we waren zwanger. Een prima zwangerschap met weinig bijzonderheden. 12 weken misselijk, maar verder geen klachten te melden gehad.

27 februari ben ik uitgerekend. De nacht van 26 op 27 februari word ik wakker van krampen in mijn buik, weeën. De hele nacht houdt dit aan. Je weet niet wat je moet verwachten dus trouw houd je bij hoeveel minuten er tussen zitten. Als om 7 uur de wekker van m'n man gaat, geef ik hem aan hoe mijn nacht is geweest en dat hij misschien beter thuis kan blijven. Hij timed een uurtje met me mee, belt z'n werk af en belt de verloskundige. Ik ga onder de douche want zo heftig is het nog allemaal niet. 

De verloskundige komt even langs, er is sprake van ontsluiting, een cm ofzo, dus voorlopig is er nog niks aan de hand. Ik kleed me aan. In eerste instantie nemen de weeën toe, maar rond 13:00 's middags is er niets meer. 

Wel heb ik ontzettende last van m'n rug, bij m'n stuitje. Na een rustige nacht gaat mijn man de 28ste weer werken. Hij komt begin van de middag wel naar huis om met me mee naar de verloskundige te gaan. De zeurende pijn in mijn rug neemt toe en straalt uit naar mijn benen. Hierdoor heb ik weinig kracht in m'n benen en kan niet autorijden, zo irritant. Ik heb wel vaker last van m'n rug. Als 't dan echt te erg is, schrijft de huisarts wat voor, maar dat kan nu natuurlijk niet. Dus tanden op elkaar en doorzetten. Bij de verloskundige is alles in orde. Ze vraagt of 't nog heeft gerommeld na gister middag maar nee. Alles is prima alleen die rug hè.

Ook deze middag verloopt rustig. Als m'n man weer is werken, ga ik een blokje om. Om de 10 meter ff rust want m'n buik is zwaar en m'n rug doet pijn. De druk op m'n schaambeen is flink en 't lijkt wel of de baby mijn blaas blokkeert.

's Avonds gaan we rond 23:00h naar bed en het begint gelijk te rommelen, dus pakken we de telefoon maar in de hand om de boel weer te timen. Manlief ligt al te snurken dus die laten we maar met rust. De weeën worden steeds heftiger, beginnen in m'n buik en trekken door in m'n rug. Pffff, ik had al zo'n last van m'n rug en nu begint ie bij elke wee te verkrampen. Rond 1:00h 's nachts is de pijn in mijn rug tijdens een wee zo intens dat ik me niet in kan houden. Mijn arm schiet uit en ik grijp m'n man vast. Hij wordt wakker en heeft gelijk wel door dat 't menens is. 

Ik ga onder de douche, leunend op de rugleuning van een stoel sta ik onder de warme straal. Het scheelt, maar al snel wordt de pijn in m'n rug bij elke wee zo intens, en is de uitstraling naar m'n benen zo heftig, dat ik door m'n hoeven zak. Mijn man laat 't bad vol lopen, vanwege m'n rug wou ik dit eerst niet, omdat ik denk er niet meer zelf uit te kunnen komen, maar als 't verzacht, graag.

En dat doet 't. Het warme water laat m'n rugspieren ontspannen en de heftige verkramping neemt wat af, voor even. Dan houd ik 't niet meer. Het is 2:00h, manlief zit op de badrand de Donald Duck te lezen, bij elke wee laat ik een oer kreun/kreet(?) en weet niet waar ik 't moet zoeken, zo heftig is de pijn in m'n rug. Ik word boos op mezelf, ik wil thuis bevallen, ben nog maar net begonnen en mijn lichaam laat 't afweten. Boos zeg ik m'n man dat ik dit niet lang vol hou en hij de verloskundige moet bellen. Als hij haar aan de lijn heeft heb ik een wee, ze hoort me en geeft aan direct naar ons te komen.

Met hulp van m'n man klim ik uit bad, schiet in m'n badjas en ga op bed liggen. Ik vraag m'n man tegendruk te geven op de spieren in m'n rug bij een wee, dit scheelt.

Mijn man had de voordeur al open gedaan, dus ineens staat dan de verloskundige aan m'n bed. Ze pakt d'r spullen uit en herinnert me aan de welbekende puf ademhaling. In mijn hoofd hoor ik, flikker toch op met je puffen, maar 't blijkt nog te werken ook. De verloskundige checkt even, dat dacht ik al zei ze, 10 cm ontsluiting hoor, je zat al aan de persweeën, we gaan gewoon bevallen. Bij de volgende wee breek ik de vliezen. Wat een opluchting, ik had gedacht nog wat uren te moeten. Doordat ik zo gefocust was op de pijn in m'n rug, had ik totaal geen druk gevoeld tijdens de weeën. Bij de eerst volgende wee mocht ik meepersen, hierdoor had ik bijna geen last van m'n rug. 

De verloskundige luistert naar de hartslag van de baby, waarvan we trouwens nog niet weten of het een jongen of een meisje zou zijn, tussen de weeën door, zakte de hartslag. Niet goed dus, ze belt de ambulance, ik moet naar 't ziekenhuis. Jammer, maar op 't moment sta ik er niet bij stil. Just go with the flow.

Ik woon op een bovenwoning en moet 2 trappen af. Na een wee weg te hebben gepuft, want persen mocht niet meer, klim ik uit bed, trek m'n badjas dicht en loop richting trap. Op de achtergrond hoor ik m'n man iets zeggen over voorgaan, maar in mijn hoofd zit alleen de focus die trappen af voor de volgende wee komt. Gelukt, de voordeur staat al open en terwijl ik me krap zet om een wee op te vangen en weg te puffen komt de ambulance broeder om de hoek kijken. Terwijl ik sta te puffen wordt de brancard in orde gemaakt. Ergens krijg ik de melding binnen dat mijn man met de auto komt, midden in de nacht zou hij een paar minuten na de ambulance moeten arriveren. In de ambulance lig ik de weeën weg te puffen, wat is dat zwaar. Tussen de weeën door weet ik nog dat ik me, starend naar 't been van de ambulance broeder, bedacht dat 't uniform best een mooie kleur groen had. 

Als ik de verloskamer ingereden word, is het 10 voor 3. Ze staan met alles klaar. Ik klim in 't andere bed, m'n benen gaan in de beugels, de hartslagmeter wordt op 't hoofdje van de baby aangebracht en ik krijg de melding bij de volgende wee mag je weer persen en knip ik je in om de zuignap op t hoofd van de baby te kunnen plaatsen. Prima, ga je gang. Mijn man komt binnen, met z'n hoofd naar de muur gericht loopt hij langs 't slagveld om vervolgens naast m'n hoofd te komen staan. Dan komt er weer een wee, ik pers en de verloskundige begeleidt met behulp van de zuignap, en daar is 't dan. De navelstreng wordt van de nek afgehaald en doorgeknipt, maar de baby begint gelijk enorm te krijsen. Prima dus, de helft van de aanwezige mensen vertrekt weer, er is niks aan het handje. Tot 3x toe vraag ik wat 't is geworden. De derde keer best pissig want ze kunnen toch wel antwoord geven. Blijkbaar hadden ze dit ook gedaan maar kwam 't gewoon niet binnen, wat de omstanders grappig vonden. Ik later ook, maar op 't moment krijgen ze me er behoorlijk chagrijnig mee. Een jongen, de woorden komen eindelijk binnen, we hebben een zoon. Dit kleine schreeuwende mannetje is mijn zoon, wauw!

Het is 10 over 3. Hij wordt toegedekt en terwijl ik 'm lekker op de borst hou en knuffel en me verwonder over wat we gecreëerd hebben, gaan ze met hechten aan de slag. D'r moet nogal wat gedaan worden. Naast dat ze aan de ene zijde een flinke knip hebben gezet, ben ik aan de andere zijde uitgescheurd door de zuignap. Ze hebben wel even werk. Prima, ik heb alleen oog en aandacht voor m'n nieuwe liefde. Eenmaal gedoucht en aangekleed worden we in een andere kamer onder gebracht en probeer ik ons mannetje voor het eerst aan te leggen. Daarna proberen we te slapen, maar ik kan eigenlijk alleen maar naar dat mooie mannetje naast me kijken.

Rond 8 uur worden de kersverse opa's en oma's gebeld, vervolgens de ooms en tantes, rond 10 uur de superopa's en superoma's. De opa's en oma's komen langs in 't ziekenhuis. We blijven nog een nachtje en gaan de volgende dag rond 2 uur naar huis.

Terugkijkend op de bevalling kan ik alleen zeggen dat alles heel snel ging. Ik heb 't over me heen laten komen en heb geen onvrede over hoe het gegaan is. 

15 Maanden later zou ik gaan bevallen van onze 2de. Hoe dat ging volgt in deel 2 van m'n verhaal.