26 weken. Mijn dappere prinses.

Hier zit ik dan... 16 augustus 23.20u.... Ik heb al een poosje in bed gelegen maar ik kan de slaap niet vatten. Morgen is mijn meisje jarig. 7 jaar alweer en de flashbacks schieten als kanonnen door mijn hoofd. Dus nu op de bank met een kopje thee, mijn beste maatje, Tony’s en mamaplaats.

Carmen is geboren op een zwangerschapstermijm van 26 weken. Vanaf week 18 kwamen we er alleen voor te staan en liepen de spanningen hoog op. Verdriet, hormonen. Op 16 augustus 2016 om 0800 braken mijn vliezen. Met spoed ben ik naar een universitair ziekenhuis gebracht. De andere twee kinderen stonden in hun pyjamaatje met de buurvrouw aan de hand te huilen. Mama en oma samen in de ambulance. Voor we weggingen trok ik nog even snel een mooie paarse kanten string aan, je wil er natuurlijk keurig bij lopen ;-)

Carmen lag in een stuit. Haar linker beentje langs haar kleine lijfje, als een soort spagaat.. Wat voelde ze? Was ze bang? Had ze pijn? Helemaal blauw, toen de neonatoloog haar eindelijk had bevrijd. Uren lang had ze zo gelegen..

Het uurtje voor dat ze geboren werd, lag ik op de verloskamer. We besloten een pizzatje te bestellen. Mijn beste vriendje, Gert-Jan, en ik. De verpleegster ging met een step door de gangen van het donkere Radboud umc om de pizza bij de hoofdingang op te halen. Ik voelde me niet zo lekker. Maar daar durfde ik niet aan toe te geven. Want als ik me zo zou gedragen als wat ik voelde? Dan zou ik gillen, huilen, en in complete paniek verzuipen. Dus: hoofd omhoog, ik zette mijn mooiste glimlach op. Want stress bij mij is stress bij mijn meisje. Rustig blijven.. Na twee hapjes van de pizza, was ik wel klaar. Uitgeput. Ik kon de vermoeidheid niet langer verbergen. En probeerde een beetje te gaan slapen. Dat duurde niet lang. Na 5 minuten kwam er een heel team mijn kamer in rennen. Carmens hartje was gestopt met kloppen. Ik moest nu direct naar de OK voor een spoedkeizersnede. Ik kreeg het benauwd, alsof mijn keel dichtgeknepen werd. Dit is mijn kindje. Ik wil haar niet verliezen. Hoe zou ze zich voelen? De beelden en gedachten die door je hoofd schieten op dat moment zijn met geen pen te beschrijven. Intussen kon ik niet anders dan me overgeven aan het team van artsen. Ik wilde Carmen vasthouden, bevrijden, horen, zien ademen, haar huidje voelen. Weten dat het goed met haar ging.

Maar ik had er helemaal niets meer over te zeggen, mijn lichaam was op, mijn hoofd voelde wollig en verdrietig. Hardop zei ik tegen mezelf: Girl, get a grip! Heb vertrouwen nu. Ik voelde niets, ik hoorde niets. Maar ze was al wel geboren. Het enige dat ik zag was een groen doek en Gert-Jan en een verpleegkundige die probeerden om mij gerust te stellen. Maar ik hoorde mijn dochter niet! Waarom hoorde ik geen huiltje... Mijn hart pompte uit mijn borst. De spanning was zo groot. De zijden draad tussen leven en dood. Ik voelde het letterlijk op dat moment. En eindelijk daar kwam ze... 26 weken.. In een luxe boterhamzakje, in haar glazenhuisje. Helemaal blauw met een beademingsapparaat op haar neusje. Ik mocht mijn hand op haar buikje leggen. Heel eventjes maar. Dat wilde ik niet.. Heel eventjes? Ze moest bij haar mama zijn. Maar ook hier heb je geen keuze. Carmen werd de kamer uitgereden. Intussen was ik al netjes dichtgenaaid. Morfine deed gelukkig haar werk. Maar ik voelde me zwak en ziek. Carmen en ik waren als ET en Elliot. Ik voelde haar angst, haar pijn en haar verdriet. Tot op de dag van vandaag, droom ik vele nachten over haar geboorte. Dan zie ik haar liggen. En kan het gevoel weer helemaal terug halen. Soms overvalt het me, uit het niets. Zou dit ooit minder worden?

De weken daarna waren als een achtbaan. Tussen leven en dood... bloedtransfusies, infuusjes in haar fontanel. En een lijn van haar enkel tot haar hartje. En ze was zo sterk. Ik niet. En nog steeds niet. Ik huil nu ik dit schrijf. Wat een verdriet en angst.. zo bang om haar te verliezen, het gemis van de andere kinderen. Ik voelde me uit elkaar getrokken..

3 maanden na haar geboorte mocht ze naar huis. Als piep klein poppetje. We dachten dat het nu ‘goed’ zou zijn. Maar niets was minder waar. Carmen werd ziek. Opname na opname. Zuurstof, sonde voeding, alarmen, scans en foto’s.

Sinds 3 jaar weten we dat Carmen een aangeboren afwijking aan haar longetjes heeft. Haar linker longetje is een stuk kleiner dan de rechter. Hierdoor pikt ze veel virussen op, die voor haar ook gevaarlijk zijn. Ze is sneller moe dan andere kindjes en haar gewicht blijft te laag.
Ziekenhuis in en uit. Sondevoeding, beademingsapparatuur, hartbewaking en nachten lang naast haar bedje zitten. Kriebelen, troosten, liedjes zingen.

Mijn dappere, lieve meisje. Ze wordt morgen 7 jaar! Al 2 jaar geen ziekenhuis gezien! Een pittige tante, ze danst bij de dansgarde van de carnaval, is een onwijs lieve poppenmoeder en gaat over twee weken naar groep 3. Ja, ze is vaker ziek dan andere kinderen en dat zal zo blijven maar wat een held, wat een voorbeeld. Ik ben zo dankbaar!

1 ding is zeker: zij maakt het verschil ❤️

Volg je ons op instagram? www.instagram.com/exploredbydo 

Trending om te lezen: Alles behalve een roze wolk: het verhaal van een huilbaby