5 maanden geleden
Zijn huid was vuurrood en stukken waren weg
Deel 1: Ssss bacterie
Na de operatie van 25 september ging alles een beetje de goede kant op. 26 september kreeg Mayson een beetje geelzucht dus mocht hij een dagje op de blauwe mat slapen ( Billi). 27 september mochten we starten met fingerfeeding. Omdat Mayson zijn voeding door een neus sonde kreeg en de eerste paar dagen een tube in zijn mond had, heeft hij niet gelijk de fles gedronken. Dus zijn zuigreflex moest weer aangewakkerd worden.
Verder kreeg Mayson extra zuurstof door een neusbrilletje, zijn neus en wangen waren helemaal rood van alle pleisters. Als er een nieuwe pleister geplakt moest worden voor zijn sonde of neusbril dan schrokken wij altijd. Het was vuurrood, stukken huid waren weg en het zag er pijnlijk uit. De volgende dag was het alleen maar erger geworden. Dat was het moment dat de arts met enige spoed er bij werd gehaald, het werd al snel duidelijk dat het niet goed ging. Er werd direct een infuus aangeprikt en een monster op kweek gezet. De uitslag hiervan kon wel eens een poosje duren. De arts vertrouwde het niet en startte met antibiotica geven. Op zijn wangen, neus, mond en kin was zijn huid kapot, er hingen korsten aan en het was open.
“Als hij meer pijnstillers nodig heeft dan hij eigenlijk aankan, gaan we hem in slaap brengen.
Toen ging het ineens heel snel: in de nacht van 29 op 30 september was Mayson zijn lichaampje bedenkt met blaren. Deze waren er gister avond nog niet en zijn ook al open gesprongen. Mayson moest in isolatie, de artsen kwamen naar ons toe. Er was nog niks bekend, maar Mayson had het heel zwaar, veel pijn. Dus hij kreeg pijnstillers, maar dit mocht niet ten koste gaan van hem. Dus ze houden hem extra goed in het zicht. “Als hij meer pijnstillers nodig heeft dan hij eigenlijk aankan, dan gaan we hem in slaap brengen, zodat zijn lichaam zich alleen maar hoeft te concentreren op genezen”, waren de woorden van de arts. Deze woorden vergeet je dan ook nooit meer… je voelt dat het niet goed gaat, je ziet je kindje pijn hebben.
Einde van de middag net als ik het ziekenhuis uit loop naar het Ronald McDonald huis naar mijn man, belt het ziekenhuis. Mayson heeft te veel pijn en meer pijnstillers nodig, ze waren al onderweg naar de OK om hem in slaap te brengen en te intuberen.
De wereld zakte weg onder mijn voeten... Ik zag mijn man staan nadat ik de arts had opgehangen en rende naar hem toe. Al snikkend vertelde ik wat de arts mij net had verteld.
