Zes jaar zonder jou

Vandaag zou je 6 jaar zijn geworden.

Zes jaar zou je zijn geworden vandaag. Zou je net zoals Fedde al hebben kunnen lezen? Zou je uitkijken naar groep 3? Zou je zo'n durfal en flapuit zijn als Nathan, of net als Fedde overal vragen over stellen? Zou je net zo oneindig vrolijk zijn als Mette?

De scherpe randjes gaan ervan af. Het verdriet is niet meer allesoverheersend zoals het was in de eerste tijd na je overlijden. Maar wennen doet het niet. De tijd heelt, maar vragen beantwoorden doet ze niet. Het verdriet went, het gemis niet. De vragen worden talrijker, naarmate het langer geleden is dat je ging. Want jij groeit met ons mee. In je broers en zus zie ik jou, en schiet het door mijn hoofd: hoe zou jij zijn geweest? Zou je hebben geleken op hen? Zou je ook zo dol zijn geweest op je zusje? Zou Mette ook bij jou kraaien van plezier elke ochtend als jij je hoofd om de deur stak, blij om haar grote broer te zien?

Stilstaan bij die vragen is pijnlijk; meestal vermijd ik het. Maar vandaag kan ik er niet omheen. Want vandaag is je verjaardag. Vandaag zou je 6 jaar zijn geworden, maar dat mogen we verdomme niet met je vieren. We moeten het doen met de herinneringen en de foto's. We moeten het doen met taart eten bij je graf. Zo oneerlijk, zo tegennatuurlijk.

Nathan vertelde vanmorgen aan de juf dat hij vanmiddag niet naar de bso hoeft, want 'we vieren Jort z'n feestje. Jort is wel dood, maar we vieren toch zijn feestje.' En zo is het, hoe oneerlijk ook. Want jij bent een deel van ons, je hoort er altijd bij. Dus vieren we jou: de liefde die je meebracht toen je 6 jaar geleden op die zonovergoten dag in allerijl werd geboren. Alsof je wist dat je de tijd ten volle moest benutten, omdat er al veel te snel een einde aan zou komen. Als superman kwam je ter wereld, met je handje naast je hoofd. En dat bleek je te zijn, een held. Een held die mij leerde dat je naast het grootste verdriet ook weer kunt lachen, kunt leven. Een held die mij ongekende krachten gaf, die mij een beter persoon maakte. Een held die mij een nieuwe betekenis leerde van liefde. Oneindige liefde die verder gaat dan dit leven.

Toen ik dinsdag aan het einde van de werkdag naar de liften liep, kwam ik een collega tegen. Ze had een bekertje vast, dat ze afgesloten hield met een boek. Er bleek een vlinder in te zitten, die ze in haar kantoor had gevonden. 'Ik laat 'm buiten vrij, dan heeft 'ie tenminste kans om te overleven.' Ik moest glimlachen, want ik realiseerde me dat je nooit ver weg bent. Je liet me weer even weten dat je er altijd bent. Misschien niet op de voorgrond, maar altijd om ons heen. Onzichtbaar, maar voelbaar. Verbonden door onze liefde. 'Als je kijkt met de ogen van je hart, zul je mij voor altijd zien.'

Gefeliciteerd lieverd, bedankt dat je in ons leven bent. Ik hou van je.