9 maanden geleden
We wisten niks van de open ductus botalli.
Opnieuw moest ze overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis
We wisten niks van de open ductus botalli.
Opnieuw moest ons popje overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis, om behandeld te worden voor haar ductus botalli. Ons kleine kwetsbare meisje heeft al zo’n bizarre weg af moeten leggen. Hoe kan zo klein popje dit allemaal aan, veel te vroeg te wereld gekomen en zo hard moeten vechten.
Wat was het schakelen toen we in het WKZ aankwamen. Er was amper ruimte om haar couveuse om maar een beetje comfortabel bij haar te kunnen zitten, laat staan met haar te buidelen. Maar dat was niet het enige, ze deden in het ziekenhuis aan tijdsblokken. Toen ik dat hoorde kreeg ik echt error. Tijdsblokken? Je gaat mij toch niet vertellen hoelang ik bij me kind mag zijn? Het waren 2 tijdsblokken van 1,5 uur. Vreselijk dat dit voor ons bepaalt werd, maar helaas niks aan te doen. Dit was het 4de ziekenhuis in 4 weken tijd en zo streng qua corona regels. Weer brak mijn hart in duizend stukjes..
Helaas sloeg de eerst behandeling niet aan, maar gelukkig de tweede wel en werd ons een operatie bespaard. De 3 dagen ze moest verblijven op de ic, werd ruim één week. De ervaring die we hier heb opgedaan was echt vreselijk, we merkte duidelijk dat de verpleegkundige op hun tenen liepen. De werkdruk was hoog en dat was duidelijk voelbaar. Blij dat we dan ook waren toen we te horen kregen dat S weer terug mocht naar Nieuwgein.
De overplaatsing verliep gelukkig soepeltjes en onze kleine popje maakte grote sprongen. Ze hoefde geen snorretje meer (ademhaling ondersteuning) en mocht voor het eerst in bad. Uit bad mocht ze kleertjes aan. Mijn hart maakte sprongen, eindelijk mochten we haar wassen en verzorgen als een “normale” baby. Maatje 44 was nog veel te groot, maar kleinere kleding konden we niet vinden.
De volgende stap was dat ze van de monitor af mocht als S 24uur geen dipjes liet zien (ademstop) dit gebeurde wel eens als ze heel diep lag te slapen. Dood eng vonden we dit, de monitor was weken lang onze houvast om S zo nauwkeurig mogelijk in de gaten te houden. We vonden dit echt een mega grote stap, maar de artsen maken niet zomaar zo’n grote beslissing. We moesten leren vertrouwen en dat was lastig na alles was we mee gemaakt hadden. We waren zo trots op ons popje, ze deed het zo goed. Ik sta er nog versteld van hoe groot haar strijdlust was en nog steeds is.
Ze maakte zulke grote stappen wat betekende dat samen naar huis gaan steeds dichterbij kwam. Ze moest aan bepaalde eisen voldoende, ze moest 36 weken zijn, minimaal 2,5kg wegen en de helft van haar voedingen zelfstandig leegdrinken. Elke dag ging ze vooruit en opeens was daar het nieuws. Als wij het aan durfden mochten we haar mee naar huis nemen met sonde voeding. Eindelijk was daar het moment, we hebben twee nachtjes proef geslapen in het ziekenhuis om te wennen en daarna mochten we haar mee naar huis nemen. Ons kleine meisje mocht eindelijk mee naar huis. Dat gevoel was echt magisch! Het waren 6,5 zware weken.
Ons meisje geboren met 29,4 weken zwangerschap en zoveel moeten doorstaan. Ze is thuis gekomen met 36 weken op de uitgerekende datum. Trotser dan trots dat we waren.. Eindelijk konden we thuis genieten als gezin..
Lezen hoe het was om thuis te zijn met ons prematuur geboren dochter? Blijf volgen 🤍🤍🤍
