Palato schisis ❤️‍🩹

Mees is 10 maanden, het is 11 mei 2022. De dag van de operatie. We moeten ons heel vroeg melden in het @sophiakinderziekenhuis . Best lastig, want Mees moet nuchter zijn en heeft eigenlijk ongelofelijk dorst en honger. Nog even volhouden.. Om 11 uur zou hij aan de beurt zijn. Op zijn kamer liggen 2 andere kindjes, waarvan een jongetje van 10/11 jaar en eentje van 3 jaar. Beide kindjes hebben al meerdere operaties gehad in hun leventje, namelijk aan hun gehemelte, lip, neus en kaak. Voor hun blijft het ook niet bij deze operatie… Een moment denk ik, Kim wat stel je je aan, Mees hoeft (als het allemaal mee zit) maar 1 keer geopereerd te worden. Even door de zure appel heen bijten…… maar het is toch je baby die daar nietsvermoedend op z’n ziekenhuisbedje aan het spelen is met zijn knuffels. Hij zou eens moeten weten….

Helaas moeten we lang wachten, maar om 12.30 uur is het zover. Ik neem afscheid van Mees en Jasper ging met Mees mee naar de anesthesie. Voor Jasper ook zeker geen pretje, want Mees huilde nooit maar kreeg het ontzettend benauwd van het narcose-kapje en huilde het uit. Gelukkig viel hij snel ‘in slaap’. Vervolgens begint het wachten.. wachten op het verlossende telefoontje van de arts dat de operatie goed is verlopen. Om 16.20 uur kregen we dit telefoontje en zijn we direct, met de knuffel van @happyhorse die we voor hem hadden gekocht richting de afdeling. De operatie was geslaagd en Mees lag nog in diepe slaap op de recovery. 

Er mocht 1 iemand naar de recovery, zodat hij niet ‘alleen’ wakker zou worden. Ik ben naar hem toe gegaan. Mijn hart brak, wat een zielig aanzicht. Mees lag aan heel veel snoertjes, er lag nog een beademingsmaskertje naast en er kwam bloed uit zijn neusje. Ik mocht even naast hem zitten en als hij wakker zou worden, mocht hij op een stoel in mijn armen. Mees werd wakker, maar dat ging helemaal niet goed. Hij kon niet ademen en zijn saturatie (zuurstofgehalte) zakte enorm naar beneden. Hij keek me smekend aan, snakkend naar adem. Verschrikkelijk… 

De verpleegkundige duwde mij opzij en sloot de beademingsapparatuur aan… het lukte Mees nog niet zelf te ademen. Ik hield de saturatiemeter continu in de gaten, want een laag zuurstofgehalte had Mees wel vaker, zoals jullie konden lezen in mijn post deel 2 over de palato schisis. Na een half uur ging het beter en mocht hij bij mij in m’n armen. Ruim een half uur hebben we daar met elkaar gezeten, totdat zijn saturatie stabiel genoeg was. Toen mochten we eindelijk terug naar de kamer, terug naar zijn papa die natuurlijk ook in spanning zat te wachten op Mees!🤍

Trending op Mamaplaats: Brief aan mijn zoontje: "Jij maakt het leven een mooiere plek"