Mijn geplande, maar opeens toch onverwachte bevalling

Zoals je in mijn laatste Blog las, had ik het zwaar. Zwanger zijn middenin een hittegolf, met een kind van 6 die ook nog naar school, voetbal, zwemles en vriendjes moet is niet makkelijk. Maar dat heb ik overleefd. In week 34 spraken we de geboortedatum van Ruby al af. 22 augustus 2022. Een prachtige datum. Ik leefde er echt naar toe. Bram ook trouwens, hij kon niet wachten. Een week voor de geplande datum, werd ik ineens gebeld door het ziekenhuis. De keizersnede kon niet doorgaan, de planning was gewijzigd. Ik zag de bui al hangen, ik wilde niet nóg langer zwanger zijn! Totdat de planner vroeg of het niet een paar dagen eerder kon. Jammer van de datum, maar prima! 19 augustus 2022 was het zover.

We zouden als eerste aan de beurt zijn en moesten ons daarom om 6.30 uur al melden in het ziekenhuis. Bram bleef die nacht al bij mijn ouders slapen en de dagen daarna zou hij daar ook blijven, totdat wij naar huis mochten. Eenmaal in het ziekenhuis mocht ik mij gelijk omkleden. Uitkleden dus. Ik kreeg de misschien wel bekende, blauwe, niets verhullende jurk aan. De checks werden gedaan en we moesten wachten tot de OK klaar was voor ons. Ik was méga zenuwachtig, vooral omdat de vorige keizersnede voor een trauma heeft gezorgd. Bram werd met spoed gehaald dus dit zou heel anders verlopen. 

Eenmaal beneden in de operatieruimte werd het er niet beter op. Ik kon mij helemaal niet meer herinneren dat er bij Bram zó veel doktoren aanwezig waren. Ik moest vanuit het ziekenhuisbed op de operatietafel klimmen en kreeg daar de ruggenprik. Deze deed enorm veel pijn doordat mijn wervels blijkbaar dicht op elkaar zitten, bij Bram merkte ik dit niet omdat ik toen weeën had. Peter mocht komen en ze maakten mij klaar voor de operatie. Totdat ineens alle zusters de kamer verlieten. Wij wisten niet wat er aan de hand was, maar hadden wel een vermoeden. Er was een spoedgeval binnen gekomen. Gelukkig was er genoeg personeel aanwezig en kwamen ze terug met de boodschap dat mijn keizersnede toch gewoon door kon gaan. De spanning werd er natuurlijk niet minder op. 

Tijdens het opereren voelde ik veel pijn. Ik wil een potentieel keizersnede kandidaat niet bang maken met mijn verhaal, maar wel realistisch zijn en beschrijven wat ik voelde. Zelf heb ik trouwens bewust geen verhalen van anderen gelezen van tevoren. Ik had het in mijn ogen, ergste al meegemaakt, dus dit kon alleen maar beter worden. Dat vertrouwen gaven de gynaecologen mij ook.

De pijn die ik voelde werd veroorzaakt door het open trekken van de buikwond, dit waren dus mijn spieren. Ik had veel verklevingen van de vorige operatie dus ze moesten het heel voorzichtig open maken. Hierdoor duurde het langer. De wond scheuren ze, zodat die later makkelijker en beter hecht. Ik was mij deze keer ook veel meer bewust van de mensen en dingen die om mij heen gebeurden, en luisterde ook naar alles wat de doktoren tegen elkaar zeiden. Gaat het nog goed? Totdat de gynaecoloog (of wie dan ook) zei, daar is ze, kijk maar! En daar was ze, het mooiste meisje van het land. Ruby.

Anders dan bij Bram, mochten Peter en Ruby de hele tijd bij mij blijven. Nadat ze mij dicht gemaakt hadden, weer in een ziekenhuisbed droegen en Ruby de laatste checks had gedaan, mochten we samen naar de Recovery ruimte. Hier mochten ze samen met mij wachten totdat ik goedkeuring kreeg om naar de afdeling te gaan. Ik moest hier mijn tenen weer voelen en kreeg medicatie tegen de pijn toegediend. Dit deden ze pas na de keizersnede, zodat Ruby hier niets van mee kreeg. Dit ging helemaal mis. Mijn bloeddruk daalde naar 30 / 50 en het leek alsof er een olifant op mijn borstkast zat. Ik heb veel last gehad van paniekaanvallen waarbij ik altijd bang was voor mijn hart doordat hyperventilatie en angst zorgde voor druk op mijn borst, maar dit voelde totaal anders. Nu wist ik, dit keer zit het écht niet goed. Ik had Ruby op me liggen en ik mompelde tegen Peter dat hij haar moest pakken en ik mij niet goed voelde. Gelijk ondernam de Recovery arts actie en gaf mij een aantal injecties Adrenaline. Ik had ook moeite met ademhalen en kreeg zuurstof. Ook had ik het ontzettend koud en lag ik met twee warmtedekens, half van de wereld, bibberend in het bed. Na een tijdje en veel adrenaline shots kwam ik weer bij. Ik was zo geschrokken, maar Peter schijnbaar niet. Hij merkte ook niet op hoe erg het was volgens mij, daarbij is hij de nuchtere zelve. Ik mocht na twee uur gelukkig naar boven.

Eenmaal boven had ik veel pijn, maar ik mocht de pijnstilling niet meer hebben. Dit durfden ze niet aan, en ze hadden op de poli de capaciteit niet om mij erbovenop te helpen zoals ze dat op de Recovery afdeling deden. Ik moest het dus doen met paracetamol en drie maal daags tramadol. Die laatste zorgde er trouwens voor dat ik high was, zweetaanvallen en hartkloppingen kreeg. Ook niet mega fijn en ben ik de tweede dag zelf mee gestopt. Het ging gelukkig wel de goede kant op, ondanks de enorme pijn, want jeetje, die kon ik mij niet meer herinneren. Wat een hel.

Alhoewel mijn fysieke herstel volgens verwachting ging, ging het met Ruby nog niet zo goed. Ze had vocht achter haar longen en hierdoor twijfelden ze tot het laatste moment of ze naar huis mocht. Gelukkig ging dat uiteindelijk ook beter en mochten we na twee nachtjes ziekenhuis naar huis. Eindelijk, wat had ik Bram gemist. Hij kwam natuurlijk wel elke dag langs om ons eventjes te zien, maar dat waren maar momenten. Dat gemis is ook niet in woorden te omschrijven. 

De eerste weken thuis vielen mij enorm tegen. Ik had veel pijn, was ontzettend moe en de wond ging ook niet dicht. Waarschijnlijk had ik toch teveel gedaan en werd ik een aantal keren terug op mijn plek gezet. Ik had een enorm schuldgevoel naar Bram omdat ik ook voor hem wilde zorgen, hem aandacht wilde geven en er voor hem wilde zijn, maar dat ging niet. Ik wilde ook leuke dingen doen zoals Peter en Bram deden. Hier heb ik enorm veel om gehuild. Ook ging het met Ruby nog steeds niet lekker, ze huilde veel en had veel last van krampjes. Later bleek dat koemelkallergie te zijn en sindsdien gaat het beter. Tijdens deze periode, en vooral toen Peter weer ging werken, heb ik vaak gedacht, was ze maar al ouder, kon ik deze periode maar overslaan. Ik was zo moe van het alleen maar zorgen voor mijn kinderen en het huishouden dat ik bang was om door te draaien. Ik hoorde haar nog huilen op de momenten dat ze niet huilde.

Nu is ze 2,5 maand oud en zijn we langzaam allemaal gewend aan het ritme. Peter werkt, Bram is overdag op school en dan ben ik alleen met Ruby. Ze huilt niet meer zoveel en dat maakt het ook fijn om voor haar te zorgen. De wrok die ik voelde en waar ik zo bang voor was, is gelukkig weg. Ik kan ook weer genieten van haar, haar als baby, want ze zijn maar zo kort klein. Ik vind de schoolrun en het gesleep met de maxi Cosi nog steeds enorm irritant en pittig, ik vind dat daar een makkelijkere oplossing voor moet komen. De wond is na weken ook eindelijk mooi genezen en ik kan weer bijna alles doen wat ik voorheen deed. Dat is fijn. Wel in stapjes, want tijdens mijn zwangerschap ontwikkelde ik een lage bloeddruk. Die heb ik nu nog steeds, waardoor ik de hele dag vlekken zie en duizelig ben. Onhandig en rete irritant, maar ook daar leer ik weer mee leven. 

Liefs,

Shirley

Kun je ook lezen: De uitslag van de antistoffen..