Langer uit mijn buik, dan in mijn buik

Het is zo snel gegaan. Het is zo cliché, ik weet het. Ik weet ook nog wat ik dacht al mensen dat zeiden; “geniet ervan, want de tijd vliegt.” Jaja.. dat zal wel.. klaar met dat “gezaag”.. en nu zijn we hier. 8maanden, terwijl het gisteren leek toen je geboren bent. 

Er is ondertussen nog heel wat gebeurd, het gewone leven ging zijn gangetje. Druk met de kleine spruit, werk en de verbouwingen. Het sociale leven en het dagelijkse leven zorgen ervoor dat we onze bezigheden hebben. Maar onze meid is ook even opgenomen in het ziekenhuis. Koorts van 41,5 die we niet omlaag kregen, waar niet direct een reden voor gevonden werd. Al een geluk bleek het “gewoon een virusje” te zijn. Maar toch stond mijn wereld even stil. 

Want jou daar zo zien liggen, jou achter moeten laten. Het bracht veel naar boven. Ik wist dat je ik goede handen was, lieve verpleegsters en jouw lieve papa zorgde goed voor jou. Maar toch.. tranen met het naar huis rijden. Op dit moment besefte ik dat ik eigenlijk nooit echt heb verwerkt wat er gebeurd is. De redelijk heftige zwangerschap, de bevalling, dat je te vroeg kwam, het gevoel van falen van mijn lichaam, falen als moeder,… omdat er rond jou geboorte zoveel andere dingen zijn gebeurd leefde ik in een waas. Tussen het zorgen voor jou, het afscheid nemen van mijn grootvader, en al de dingen die er speelde leefde ik op automatische piloot. Er moest zoveel gebeuren, mijn gedachten waren overal en nergens. De voorbije maanden waren hectisch op vele vlakken, en ineens zijn we 8 maanden verder. Is het “normale” leven weer zijn gangen aan het gaan. En ineens besef ik dat ik eigenlijk nooit echt heb stil gestaan bij wat er is gebeurd. Dat ik er nooit echt over gepraat heb hoe moeilijk ik het heb gehad met de situatie. Maar door omstandigheden waren we ineens weken/maanden verder, begon ik terug te werken. En is alles naar de achtergrond gegaan. 

En nu zit ik hier. Met het besef dat dit alles mij meer heeft gedaan dan ik besefte. Ik ben een positief persoon, ik probeer altijd positief te zijn. Daarom besprak ik altijd de positieve dingen als mensen vroegen hoe het ging. En misschien moet ik daar mee stoppen. Ja ze is te vroeg geboren; maar eigenlijk heeft ze een super goede start gehad! Het had veel erger kunnen zijn.(maar het was verschrikkelijk haar daar te zien liggen, haar niet bij ons op de kamer te hebben, haar horen huilen als ze een sonde steken en niets kunnen doen,…) Ja het was verschieten dat ik te vroeg moest bevallen; maar we wisten het gelukkig een kleine 2 weken op voorhand dus we hadden nog wat tijd om ons voor te bereiden,… ( toch was ik niet voorbereid op hoe het voelde. Hoe het voelde om mama te zijn, maar geen kind te hebben op de kamer. Om mijn baby achter te moeten laten. Om thuis te komen en een lege wieg te hebben. Al de spullen zien staan, maar ze niet kunnen gebruiken.) 

En misschien kan ik zo op mijn eigen tempo plaatsen wat er is gebeurd. Even proberen tijd te nemen voor mijzelf. Voor ons. Even stil te staan met wat we hebben meegemaakt en wat we hebben bereikt. En dan komt er een dag, dat ik er makkelijker over kan praten. Makkelijker kan praten over de moeilijke dagen, vrolijker kan zijn op de goede dagen. 

Lees ook: Verlatingsangst bij mama