Verlatingsangst bij mama

Dan moet ik haar voor de 1ste keer wegbrengen om ergens te gaan slapen. Niet even slapen, ze zal zeker 18u weg zijn. Ik moet werken, mijn vriend moet werken. Het is weekend, dus geen onthaalmoeder. Ze is wel eens bij mijn ouders of zus gaan slapen. Maar die wonen in de buurt, waardoor ik Nora vaak nog zie als ik uit nacht kom. Of waardoor we haar later kunnen wegbrengen. Maar ze hadden plannen, dus nu gaat ze bij mijn schoonbroer en schoonzus slapen. En ik vertrouw ze volledig. Ik weet dat ze super voor haar gaan zorgen. Ik ben er van overtuigd dat ze ik goed handen is en dat ze een leuke fijne tijd gaat hebben. 

Maar ineens komt het besef dat ze best wel ver is. Dat ik haar best wel lang moet missen. En ik dacht hierop voorbereid te zijn. Ik zeg het vaak, doordat we Nora ik het begin elke dag moesten achterlaten in het ziekenhuis ben ik het gewend om haar bij andere mensen te laten. Veel mensen vonden het in het begin wat gek. Zo jong en zo klein en je laat haar nu al even bij andere? Maar toen ging het altijd om een korte tijd. Max een halve dag. 

En nu. Nu zit ik hier huilend. Omdat ik mijn kind heb “moeten achterlaten”. Als een emotioneel wrak, kijkend naar foto’s van ons klein wondertje. Stiekem al andere jobs aan het zoeken, waar ik geen weekenden moet werken. Zou ik toch niet even bellen of alles oké gaat? Heb ik alles meegegeven? Zou ze mij missen? En dan dringt het door.. Misschien ben ik momenteel wel de persoon met verlatingsangst. 

En onze kleine meid. Die ligt lekker te knuffelen. Beseft misschien zelfs niet dat we er niet zijn.