Kraamtranen, knuffels en eerste keren

13 dagen verder. Mijn herstel gaat top, na 4 dagen verlaat onze lieve kraamhulp ons, ze was pas 21 jaar maar aan kennis en kunde ontbrak niets! De kraamhulp staat hier in het oosten onder extreme druk. Het schijnt zelfs dat in de maanden juli en augustus de zorg wordt aangepast naar 2 uurtjes per dag. De lucky bastards dat we waren kregen wij 4 volledige dagen zorg. Ook al mag de kraam niet meehelpen in het huishouden tegenwoordig werd dat godzijdank wel gedaan. De was, bedden, wc’s en natuurlijk het ontzorgen wanneer ik moe was en even niet onze Cayra wilde vasthouden. Want ook dat is belangrijk, even me-time. 

Die me-time probeer ik dan ook elke ochtend na de voeding te nemen; douchen, schone kleding, lekker smeertje op het gezicht, tanden poetsen. Het lijkt allemaal zo normaal maar echt de tijd nemen voor jezelf schiet er nogal snel in met een newborn. Vooral met borstvoeding is het nog wel eens leven van voeding tot voeding. En als je dan de tijd voor jezelf neemt heb je gelijk het gevoel dat je niet genoeg doet voor je baby… en dan komen de.. jawel. Kraamtranen. Bij onze eerste dochter heb ik precies 4 tranen op de 4e dag gelaten maar met Cayra lijkt het de eerste 10 dagen een non-stop jank show van ik die alles ‘even te veel vind worden’. Voor mensen die mij goed kennen is dit niet echt in te denken, hormoon stabiele ik kán namelijk niet huilen. Nu wel. 

Ik accepteer het en lach mezelf vierkant uit, ik vind het oké om momenten niet oké te zijn. Onze dochter van 2,5 mag namelijk óók verdrietig zijn als ze een keer iets niet mag en daar doe ik ook niet moeilijk over, dus waarom zou ik dat niet mogen?! Mijn lieve partner kijkt mij weer met een schuin oog aan en geeft mij een knuffel, zegt dat alles goed komt en vraagt hij kan doen voor mij. Ja, samen komen we er wel, en we lachen weer. 

Mijn partner sleept me het huis uit, om mijn emotioneel stabiel te houden want stilzitten is over het algemeen niet een hobby van mij. Dus na precies 7 dagen verlaten we het huis met kinderwagen naar het speeltuintje om de hoek. Het gaat 20 min goed en dan vind Cayra het genoeg en zet het op het huilen. Een prima begin. De zaterdag twijfel ik om naar de stad te gaan… gaat het wel lukken?! Het voelt als een volksverhuizing, het is ook nog 21 graden en ontzettend druk in de stad… wil ik dit wel?! Eenmaal op de markt zet ik mezelf aan een roseetje en Cayra slaapt heerlijk met alle ruis om haar heen… wat een verademing. Ruim 3 uur gaan voorbij vanaf vertek tot thuiskomst. Ik voel me een stukje meer ‘normaal’ en kom gerust thuis. Weer een overwinning! Het voelt ook zo fijn om de normale dingen te doen, juist ook voor onze lieve Xoé. We gaan namelijk élk weekend naar de markt voor ‘broodjes en nootjes’ en daar willen we precies niets aan veranderen! 

De babytijd…. We kunnen het mooier maken dan dat het is maar het is gewoon afzien, toch?!