In een sneltreinvaart

** Credits voor de foto gaan naar de groep ''Trees of love: Breastfeeding & Pregnancy Photo Edits'' Thank you again, for editing my photo's. **

En dan zijn we toch eindelijk aan beland bij de blog waarin ik onze zoon ga voorstellen. Duurde even, maar dan heb je ook wat :)

Zoals ik al eerder vertelde, ben ik inmiddels getrouwd. Maar wij waren pas 3 maanden samen toen ik zwanger bleek te zijn... Tsja, was het per ongeluk of expres? Die laten we er maar even buiten. Zwanger en net samen. En dan. We wilden er sowieso allebei voor gaan, proberen samen het beste er van te maken. En dat hebben we ook gedaan. Het is niet makkelijk, het proces duurt nog altijd voort en de twijfels komen nog regelmatig boven drijven. Maar we maken er het beste van en proberen Finn een stabiel gezin te geven. Zeg ik daarmee dat alle gescheiden en alleenstaande ouders hun kinderen geen stabiel gezin geven? Nee. Want zij doen het ongetwijfeld op hun manier ook goed. Maar dit is wat wij onze zoon willen (mee)geven en daar vechten we voor.

Finley Mathias Van Meerten

Zo heet onze zoon voluit. Mathias is een verbastering van Matheüs, wat 'geschenk van God' betekent. Mijn zwangerschap liep vrij soepel, ondanks mijn aangeboren rug afwijking en oude bekkenbreuken (ongeluk 2016). Het einde was vooral wat pittiger, omdat ik nauwelijks nog kon lopen. De laatste maanden heb ik de langere stukken af moeten leggen in een rolstoel of met krukken. Ook op onze trouwdag dus, met de rolstoel het gemeentehuis in :) Maar over de zwangerschap klaag ik niet, ik weet dat er genoeg vrouwen zijn die het beroerder toebedeeld hebben gekregen. De bevalling was een lange startbaan met een vliegende start... Voor Finn! Ik ben ingeleid met 40+5 omdat Silven door de immense spanning toch nog wel eens een paniekaanval kreeg. Normaal kon ik die dus moeiteloos opvangen maar met een dikke buik en de pijn aan rug en bekken was dit geen succes. In verhouding met al die horrorverhalen die je soms hoort heb ik gelukkig wel een vrij soepele bevalling gehad maar inleiden, dat doe ik niet meer als het niet hoeft. 

5 November was het zo ver. Het ballonnetje ging erin, maar er gebeurde helaas niet genoeg dus werden we naar huis gestuurd. 'Want dan kun je beter ontspannen...' Eenmaal thuis kwam het toch vrij snel op gang, maar ik kon niet tot rust komen. Ik moest steeds spugen van de overweldiging en de pijn. En aangezien ik een zelf gediagnostiseerde 'kotsfobie' heb... Ja, ik raak echt in paniek als ik het voel opkomen. Ellende. Dus wederom terug naar het ziekenhuis, daar kon het ballonnetje eruit. Daar mijn man nog bijna een klap verkocht. Hij had kapsalon gegeten (ja, met knoflook!) en wilde een kusje. Ach, vooruit, na een bijna pets en een sneer snapte hij de boodschap toch wel :) Maar met het verwijderen van het ballonnetje stopten dus ook de weeën, ik viel in slaap en werd helaas om 11 uur weer naar huis gestuurd... Wel 2cm ontsluiting, dus dat was een goed begin maar helaas, niet genoeg om ons te laten blijven. Gelukkig heb ik dus nog wel een goede nacht kunnen slapen, de volgende ochtend mochten we ons om 12 uur weer in het ziekenhuis melden. Om 13.00 zijn de vliezen doorgeprikt, bleek dat ons mannetje in het vruchtwater gepoept had. Ik denk dat ik wel 5x aan de verpleging gevraagd heb of ik nu echt niet meer naar huis hoefde. Ik heb zo gehuild de avond er voor... Maar nee, ik hoefde echt niet meer naar huis en de eerst volgende keer dat we weer door de deuren van het ziekenhuis zouden gaan, zouden we met zijn drieën zijn! Dat besef is bizar, bijzonder, geweldig en overweldigend tegelijk. Mijn vriendin, die erbij was, mocht het geboortepakje alvast klaarleggen in zijn bedje en een tijdje later begonnen dan toch echt weer de weeën. Rugweeën deze keer. Menig ervarene weet dat die sowieso al geen pretje zijn, laat staan bovenop een rugafwijking die al 24/7 pijn bezorgt. Toch heb ik het nog tot 's avonds 7 uur volgehouden, toen was ik het zat. Mijn ontsluiting bleef namelijk ook nog hangen op 3-4 cm omdat ik niet voldoende kon ontspannen... Dus werd er bloed afgenomen voor onderzoek om te checken of ik het hebben kon. Ik pleit overigens wel voor preventief bloedonderzoek bij een ziekenhuisbevalling, of dat het in ieder geval aangeboden wordt want dat ik toch nog anderhalf uur moest doorbijten terwijl ik dus eigenlijk al aan het einde van mijn latijn was, was echt heel naar. Uiteindelijk kon dus om half 9 de ruggenprik erin. Katheter erbij, het was werkelijk waar een feestje. Om 9 uur was er nog niet veel gebeurd, een enkele centimeter erbij dus nog een weeën opwekker erbij door het infuus. Maar hé, ik wel weer even kunnen slapen. Tot een uur of 11, toen besloten mijn man en vriendin beneden wat te gaan eten, want dat hadden ze ook nog niet gedaan. Deze keer godzijdank geen kapsalon trouwens! Onze vriendin was alvast naar beneden gegaan om de bezorger op te vangen, maar ik kreeg behoorlijk last van mijn katheter dus mijn man bleef even bij mij tot de zuster geweest was. Uiteindelijk is het katheter eruit gegaan en hebben we afgesproken dat ze, als ze kwamen toucheren, ze ook even mijn blaas zouden leegspoelen. Alles goed en wel, Silven naar beneden en ik heb even genoten van de rust. Dat was echter van korte duur, want de last die ik van mijn katheter had, bleek daar niet aan te liggen! Achteraf denk ik dus dat het al een voorbode was van persweeën want - ik heb het nagekeken later - om 23:57 heb ik onze vriendin opgebeld terwijl ik als een malle op het belletje naast mijn bed rammelde. Dat was namelijk het moment dat ik mij besefte dat ik Finn niet meer binnen ging houden! Ik riep nog door de telefoon, ''NU naar boven komen en RENNEN! Ik houd hem niet meer!''. Nou, dat was maar goed ook. Laat het allemaal eens 5 minuten geduurd hebben voor ze goed en wel van beneden op de 5e verdieping stonden, de zuster kwam net een minuutje eerder op haar dooie gemak binnenlopen en kon nog net op tijd de verloskundige oppiepen. Ik moest rustig aan doen, zodat de verloskundige haar handschoenen nog aan kon trekken. Ze hadden nog aardig gevoel voor humor, voor dat tijdstip. Ik had er namelijk niet zoveel controle over, ik heb amper mee hoeven persen. Mijn lichaam was Finn blijkbaar echt beu, hij werd er zonder pardon binnen 4 minuten uit gewerkt... De verloskundige had net op het nippertje haar handschoenen aan.

Ik heb hem zelf aan kunnen pakken en op mijn borst gelegd. Dat is trouwens echt een tip voor iedereen! Zo bijzonder! Terwijl ik nog overdonderd met Finn op mijn borst lag, ging de verloskundige met enige vrees kijken wat deze lancering teweeggebracht had, want het ging zo verschrikkelijk snel! Maar het was een vliegende start, met blijkbaar weinig schade. Ze nam niet eens de moeite om te hechten, het was amper een schaafwondje. Ik houd het er maar op dat mijn huid niet eens de tijd had om uit te scheuren, zo snel als het ging... 

Op 7 November om 00:07 werd onze prachtige zoon geboren. Finn deed het meteen ontzettend goed, een Apgar van 9 en een mooi geboortegewicht van 3275 gram. Met zijn 51 cm was het alles bij elkaar een heerlijke gemiddelde, maar supersnelle baby! Het bleek erg druk te zijn in het ziekenhuis, veel bevallingen. Nou, helemaal prima. Finn heeft een hele poos op mijn borst gelegen volgens mij, we hebben toevallig laatst foto's teruggekeken. Rond half 4 werd hij pas gewogen, gemeten, aangekleed en uiteindelijk toch in zijn eigen bedje gelegd. Niet dat ik dat erg vond, we hebben samen enorm genoten van het uitgebreide huid op huid contact. Dat is zo ontzettend belangrijk die eerste paar uurtjes! Al met al dus een vlotte bevalling en een super start. Ik had vooraf al aangegeven borstvoeding te willen geven dus ik kon hem direct aanleggen. Wat een fantastisch, overweldigend en heerlijk gevoel is dat! Gek, vreemd, maar toch zo eigen. Niet te beschrijven eigenlijk, dat besef dat jouw lichaam ten eerste dit kleine wezentje heeft doen ontwikkelen van 2 cellen naar een heus functionerend mini-mensje maar dan ook nog eens kan voeden. Hoe bijzonder is dat! Mocht je er eens dieper in willen duiken, doe dat ook echt. Borstvoeding is zo complex, gevoelig en meesterlijk tegelijk, het is bijna een eigen wezen. Ik vind het prachtig. Het is lang niet altijd rozengeur en maneschijn, alles behalve eigenlijk zelfs. Het is prachtig, zeker. Maar onderschat het proces ook niet. Borstvoeding is het aller mooiste, maar ook het zwaarste wat ik ooit voor mijn zoon heb kunnen en mogen doen. Ons avontuur heeft uiteindelijk maar 5 maanden mogen duren maar spijt heb ik niet, dat zal ik ook nooit hebben. Alle spruw, tepelkloven en het fulltime kolven wat ik een tijdje gedaan heb waren het zo ontzettend waard! Dat kon en zal nooit op kunnen tegen alle prachtige momenten die het opgeleverd heeft. Uiteindelijk stagneerde mijn productie door pure stress op werkgebied, zo jammer. Ik had heel graag nog een eind richting de WHO norm gewild... Dankzij de borstvoeding kon ik ook zijn koemelk intolerantie super makkelijk opsporen en is het ook vrij makkelijk 'verholpen'! Rond een week of 8 sprong hij op den duur bijna van mijn schoot van de krampen, zo sneu. Maar omdat het ''alleen'' krampen waren, geen spugen of uitslag erbij o.i.d werd het ook niet erkend. Hij moest echt meerdere vakjes aftikken, voordat er iets getest zou worden. Nou, gelukkig gaf ik borstvoeding en was het super makkelijk op te lossen: je gaat zelf op een dieet waarbij je het betreffende allergeen uit je voeding laat of aangepast/gedoseerd eet. In mijn geval dus een koemelk vrij dieet. Een uitdaging, maar het was alles waard! De krampjes verdwenen als sneeuw voor de zon en inmiddels is Finn er dus overheen gegroeid omdat ik zo vroeg heb kunnen handelen. Hij is gisteren 1 jaar geworden en is een bruisende, gespierde spijker van een kilo of 8. Schijnbaar was ik vroeger ook zo en dat is ook helemaal bijgetrokken, al dan niet iets te ver de andere kant op dus het komt vast goed! :)

Tot de volgende! 

Kun je ook lezen: Van een gewone ochtend naar de operatietafel