Hoe een gewone ochtend eindigde op de operatietafel

Het was zondagavond 4 september 2022, 24 graden en we zaten lekker in de achtertuin om te gaan barbecuen.

Ik had de 2 dagen ervoor 2 bruiloften gefotografeerd en was aan het bijkomen van een druk weekend.

Van het ene op het andere moment kreeg ik last van heftige pijn in mijn buik. Ik zei tegen mijn man , ik ga even op bed liggen want ik voel me echt niet lekker.

Een maand ervoor had ik ook al last van een pijnlijk drukkend gevoel onder in mijn buik terwijl we op vakantie waren in Spanje, maar ik dacht dat is misschien mijn eisprong. Sinds ik mijn spiraal had ( ongeveer 1,5 jaar) kreeg ik steeds meer van deze vage klachten en had me al voorgenomen hier een keer mee naar de huisarts te gaan.

Op bed lag ik met een vriendin te bellen en probeerde te omschrijven hoe het aanvoelde.

“ Het lijkt wel alsof ik weeen heb” Ben je niet zwanger vroeg ze?

“ Natuurlijk niet zei ik, dat zou wel knap zijn door een spiraal heen”

Na een half uur trok de pijn weg , maar het drukkende gevoel bleef gedurende de nacht.

Gelukkig sliep ik goed, dus toen ik maandagochtend wakker werd was ik er van overtuigd dat het mijn eisprong moest zijn geweest.

Ik kleedde me aan en ging me opfrissen in de badkamer. Daar ging het finaal mis!

De pijn kwam terug en werd met de minuut heviger. Ik riep mijn man en zei dat hij de dokter moest bellen. Ik wist niet wat me overkwam, ik kon geen kant op van de pijn.

De dokterspraktijk gaf aan dat ik onmiddellijk kon komen.

Onderweg in de auto viel ik bijna flauw van de pijn, zweet gutste uit mijn lijf en ik kon amper op mijn benen staan.

Eenmaal in de praktijk probeerde de huisarts erachter te komen wat er aan de hand was, ik was licht aan het bloeden en kreeg aanvallen waarbij ik steeds bijna flauwviel.

Ze wilde graag dat ik wat urine opving om te onderzoeken, maar dit was onmogelijk. Ik kon niet staan, zitten of liggen. Het werd me gewoon te veel van de pijn.

Inmiddels had ik al een morfine spuit gekregen , maar ook dat deed niets. De pijn werd steeds heftiger en verspreidde zich door heel mijn buik.

De huisarts wilde niet langer wachten en belde het ziekenhuis dat ik eraan kwam, een ambulance werd gebeld en binnen 15 minuten lag ik in de ambulance.

Mijn man reed met de auto achter ons aan. Toen we net wegreden voelde ik me wegzakken en mijn bloeddruk was nog maar 70/20. Dit was het teken voor het ambulancepersoneel dat we snel moesten zijn, de sirenes gingen aan en mijn man werd gewaarschuwd dat we naar de spoed gingen.

Toen ik daar binnen kwam stonden er al 4 artsen op mij te wachten, allerlei slangetjes en infusen werden aangesloten en er werd een echo gemaakt van mijn buik.

Daar bleek inmiddels al 2,5 liter bloed rond te zwerven, wat de oorzaak ook was ik moest met spoed geopereerd worden.

Inmiddels hadden ze doormiddel van een katheter ook al wat urine afgenomen voor onderzoek en net voordat ik naar het OK werd gereden kwam de uitslag.

Mevrouw, U bent zwanger! Maar het is niet goed!

Verwarring en ongeloof stond op het gezicht van mijn man en mij. Hoe kon dit?? Ik had toch een spiraal? Maar tijd om dit te verwerken was er niet.

De zwangerschap was buitenbaarmoederlijk en mijn eileider was gesprongen. Kortom als ik niet meteen geopereerd zou worden zou dit nog wel eens fataal kunnen zijn.

Ik werd onder narcose gebracht, voordat ik onder narcose ging riep ik nog onder invloed van pijnstillers “ Haal die spiraal er ook maar meteen uit als ik er dan toch lig , die werkt toch niet” De operatie verliep gelukkig goed. Mijn eileider werd verwijderd en mijn buik war het bloed los in “zweefde” werd schoongemaakt.

Toen ik bijkwam voelde ik me een stuk beter, de pijn was weg.

Op de kamer kwam uiteindelijk een gynaecoloog de situatie rustig uitleggen.

Het eitje was door de hormonen die mijn spiraal afgaf afgeremd tijdens zijn reis naar de baarmoeder en dus vast komen te zitten in mijn eileider. Dat bleef het ondertussen groeien totdat het mis ging en mijn eileider sprong. De pijn die daarop volgde was het bloed wat in mijn buikholtes terecht kwam en daar een hoop ellende aanrichtte.

Je hebt echt gelukt gehad werd me verteld.

Ook vertelde hij dat 1 op de 1000 vrouwen zwanger wordt door de spiraal heen, de kans was hierdoor groter op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hier schrok ik best van , dat klonk voor mij toch als best een groot percentage.

Doordat ik zoveel bloed was verloren werd mijn HB te laag en moesten ze me monitoren, want zou deze te veel zakken zou een bloedtransfusie moeten volgen.

Ik voelde me ellendig en had veel pijn. Ze blazen tijdens die operatie namelijk lucht in je buik om zo ruimte te maken om het bloed te verwijderen. Die lucht moet na de operatie door het lichaam weggewerkt worden en dit geeft veel pijn bij organen en bij het ademen. Gebruikelijk is dat dit binnen 24 uur weg is.

De volgende dag mocht ik gelukkig naar huis met ijzertabletten voor mijn HB, ik zou 4 weken niet mogen werken of sporten en moest het rustig aan doen.

Eenmaal thuis kwam het besef wat er allemaal gebeurd was en natuurlijk het feit dat ik zwanger was geweest.

We hebben 3 gezonde jongens, een wens voor een vierde was/is er niet, maar toch voelde het als een verdriet, afscheid en een beetje rouw.

Dit kindje had geen kans gehad, de gynaecoloog was daar ook duidelijk in . Er was geen hartslag en het zou ook nooit levensvatbaar zijn geweest.

Dit voelde wel een beetje als een geruststelling, want had het wel een hartje gehad en had het wel een kans kunnen hebben was het welkom geweest.

Inmiddels zijn we 2 maanden verder, de nacontrole was goed en ik ben weer vol aan het werk met mijn bedrijf . Veel mensen die aan me vroegen wat er was gebeurd en hoe het ging schrokken van mijn verhaal. Ook een aantal gaven aan vrouwen te kennen bij wie hetzelfde is gebeurd.

Ik besef me heel goed wat voor geluk ik heb gehad en dat het ook zomaar anders had kunnen aflopen. Ik probeer niet teveel te denken Wat als?

Ik ben er nog en kan het gelukkig navertellen.

Dit is ook de reden van deze blog, er zijn veel vrouwen die dit meemaken, ieder met zijn eigen verhaal. Het is een enorme impact op jezelf , je eventuele gezin en de mensen om je heen. Ik heb het voor mijn gevoel goed kunnen verwerken, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je hier emotioneel veel last van kan houden.

Ik ben mijn huisarts en het ziekenhuispersoneel enorm dankbaar voor hun snelle handelen en rustgevende zorg.

Ik kijk vooruit en ben dankbaar voor mijn gezin, de lieve mensen om mij heen en dat ik nog steeds mijn passie kan uitvoeren , namelijk het vastleggen van de liefde doormiddel van fotografie. 

Kun je ook lezen: Van een diep dan naar de top!