Het leed dat hulpverlening heet...

Het is al lang geleden dat ik nog iets schreef. Ik had er geen ruimte voor. Te weinig mentale ruimte en te weinig tijd. Alle tijd die ik overheb, als die er überhaupt al is, heb ik nodig om even op adem te komen.

De komst van Ime (onze tweede dochter) was het mooiste wat ons kon overkomen, maar ook het pittigste. En toch, toch zouden we het niet anders willen. Ime hoort bij ons, met elke vezel van haar lichaam. Ze is geboren in ons nest met een reden.

Vanaf het moment dat Ime geboren was, voelde ik dat er iets ‘anders’ was. Ik kon het niet meteen benoemen, maar de leeuwin in mij werd sterker dan ze al was en ik was klaar voor een gevecht. Pas later zou blijken wat voor een gevecht het zou worden. Ime leefde 24/7 op mij, krijste uren en uren door en toen ze een maand oud was kregen we te horen dat ze een huilbaby was. Maar dat antwoord aanvaardde ik niet. Ons kind huilt niet zomaar, ze wil ons iets duidelijk maken. En dan zijn we heel bewust gaan nalopen of we iets konden achterhalen. Ze bleek een ernstige koemelkeiwitallergie te hebben en ook soja was uit den boze. Ik op dieet want ik wou de borstvoeding doen slagen. Het huilen beterde ietsje, maar al snel waren we weer bij af.

We merkten dat Ime de wereld eigenlijk niet aankon, elke prikkel was er eentje te veel. Al snel splitste ons gezinnetje een beetje op… Anneleen ging leuke dingen doen met Maëlle en ik bleef aan de kant of thuis met Ime. Altijd in de draagzak en altijd oppassend voor te veel prikkels. Ime moest niets weten van Anneleen en enkel ik was goed genoeg, en zelf dat was vaak niet voldoende.

'Overstrekken, snel schrikken, ontzettend moeilijke slaper, altijd gespannen en angstig, zweten door prikkeloverload, veel overgeven van stress, ontzettend alert, veel frullen en prullen, kleren liever uit dan aan willen, gevoelig voor kleding die over het hoofdje moet, krabben, oor opentrekken tot een wonde, haren trekken' was het lijstje dat ik vanbuiten kende intussen om op te sommen en later ook 'zichzelf slaan, bijten, boksen, hoofdbonken…'

We uitten onze zorgen eerst naar de dichte omgeving, die zeiden ons dat we haar zo gemaakt hebben door ze altijd te pakken en dichtbij te houden. Dan toch eens naar een bevriende hulpverlener gestuurd en die zei dat Ime misschien hoog sensitief is. Zou kunnen, want ikzelf ben dat ook. Maar het voelde niet alsof dit ‘alles’ kon zijn. Want hoeveel aanpassingen we ook deden, hoeveel we dingen probeerden te spreiden… het werd niet beter. We, vooral ik bereikte mijn limiet na 4 maanden en toen schakelden we hulp in. En daar begint de rollercoaster…

Leestip: Ze maakte het uit via een appje en 2 dagen later bleek ze zwanger