Hartpijn

Vrijdag zeven februari- De crematie

Wij hebben weinig geslapen vannacht. We denken veel aan hoe het vandaag zal zijn.

Het is onmenselijk om je eigen kind te moeten laten cremeren en echt voor de laatste keer afscheid te nemen.

Wij zijn al aan het ontbijten, voordat de kraamverzorgende er is.

Daarna fris ik mijzelf op en trek ik een zwart jurkje aan met rode hartjes. 

Ik had aan iedereen gevraagd om wat fleurigs aan te trekken. Ik doe geen make-up op, heeft toch geen zin. De make-up loopt toch wel uit.

Wessel zet het mandje van Elias in de box beneden. De kinderen lopen steeds naar Elias toe en zetten het muziekje van de muziek mobiel aan.

Dex wilt steeds stiekem kijken naar Elias door te gluren tussen de doeken.

Elin heeft haar prinsessenjurk aan. Dit wilde zij graag. 

De kinderen hebben hun shirtjes aan met de tekst grote zus en grote broer.

Deze hadden zij eigenlijk moeten aantrekken wanneer Elias was geboren en zij naar het ziekenhuis zouden komen.

Om tien uur komen onze gezinnen bij elkaar. Wij drinken nog wat en eten een stukje taart. 

Een blauwe taart met de naam en geboortedatum van Elias erop.

Elias is toch geboren, dat moeten wij ook vieren.

De kraamverzorgster helpt met het koffie inschenken en met alles wat er bij komt kijken. Superfijn!

De begrafenisondernemer komt om half elf. Wij spreken nog wat praktische zaken door. Om elf uur vertrekken wij van ons huis naar het crematorium.

Het is een mooie dag, het zonnetje schijnt.

Wij komen aan bij het crematorium en Wessel draagt Elias mee naar binnen. 

Daar zitten wij nog even in een klein kamertje waar wij afscheid kunnen nemen. Wij wilden geen dienst, omdat wij thuis afscheid wilden nemen, ook omdat het crematorium zo zakelijk is en dat past niet bij een prachtige baby.

En minder zwaar wordt het toch niet.

De begrafenisondernemer weet dit, maar wilde toch nog graag een gedichtje voorlezen. Dit was zowel voor haar moeilijk, als voor ons.

Gedicht:

Ik ken jou, jouw ouders en je familie zo goed nog niet.

Maar mijn hart huilt voor hen allemaal.

Zo klein en teer ventje hoort ons niet voor te gaan…

Dit is onmenselijk verdriet. Niet te bevatten.

Hoe een dag vol blijdschap begint met de verwachting op een nieuw leven kan veranderen naar een dag dat iedereen doet beven..

Dag lieve Elias.

Al snel willen wij Elias naar zijn laatste plek brengen. Samen met Wessel en mijn schoonvader zijn wij naar de ovens gelopen. Daar kregen wij nog wat uitleg, maar dat kwam niet binnen.

Wij hebben Elias daar aan een lieve meneer gegeven. Het was goed, gek hoe zoiets goed kan voelen.

Ons hart doet wel pijn. Er zit een leegte vanbinnen. Maar vergeten gaan wij jou nooit, lieve Elias.

De begrafenisondernemer heeft ondertussen bellenblazen aan de kinderen gegeven en confetti voor de carnaval. Zo persoonlijk dat zij hier aan denkt. Superlief.

Na vijfentwintig minuten staan wij weer buiten en zijn wij naar huis gereden. Daar hebben wij nog een broodje gegeten. De kraamverzorgende heeft nog opgeruimd en gepoetst. Het is fijn om met onze geliefden te zijn en dit te delen. Ik schiet vol wanneer Elin bij de box staat en vraagt: ‘Papa, waar is de baby?’ Wessel gaat bij Elin zitten en legt haar uit dat Elias een sterretje in de lucht is. De allermooiste ster!

In de middag gaat iedereen naar huis en hebben wij weinig gedaan, behalve slapen. Kapot zijn wij.

Heel het huis voelt leeg. Ik wil niet meer in de babykamer kijken, dit doet zo veel pijn. Blij zal ik zijn, wanneer wij jou weer op mogen halen en jij weer thuis bent. Thuis, waar je hoort.

Welterusten, lief klein schatje van me.