DEEL 33: alle hulptroepen worden ingezet

Na bijna vier weken ziekenhuis zijn we eindelijk thuis.
Ik ben 1 keizersnede, 3 nabloedingen, 3 heroperaties en een aantal zakken bloed verder. Mijn zoontje Joah is met 35 weken en 5 dagen d.m.v. een spoed keizersnede onder algehele anesthesie geboren en mocht na 2 weken al het ziekenhuis verlaten. 

Ik ben thuis, daar is ook alles mee gezegd. Ik voel me nog steeds belabberd en somber.
Door het stilliggen ben ik fysiek sterk achteruit gegaan en dit maakt mij weer afhankelijk van zorg van anderen. 

Voor de opname heb ik me met de fysiotherapie zo sterk mogelijk gemaakt om zoveel mogelijk zorgtaken zelfstandig te kunnen doen.
Ik was trots op mezelf dat ik met draagzak en pop op newborn gewicht de trap op en af kon.

Ik liep weer zonder hulpmiddel.

Korte uitleg voor als je mijn eerdere blogs niet hebt gelezen: Ik heb een trombose op mijn mechanische hartklep gekregen in de zwangerschap en op de behandeling een bloeding in mijn psoasspier. Hierdoor is de zenuw die de linker bovenbeenspieren moet aansturen beschadigd geraakt. Ik heb een blog gemaakt over mijn revalidatieproces.

En nu kan ik dus weer niks en loop terug met een rollator. Maar hoe moet dat dan? Mijn man Jelle moet weer aan het werk en de uitgestelde kraamzorg is er maar vier keer vier uur.

Ik voel me een slechte Mama. Mijn herstel kost veel energie en ik slaap veel. Ik kan niet veel meer dan in bed of op de bank liggen/hangen. Anderen moet voor mijn zoontje zorgen.

Gelukkig hebben we een netwerk met mensen die ons komen helpen.
Jelle werkt in het onderwijs en het schooljaar begint weer. Hij wil graag kennismaken op zijn nieuwe werk (ook nog) en de kinderen die hij in de klas heeft. De maandag en woensdag is hij werken. Andere dagen is hij wel aanwezig, want in de zomervakantie kun je geen verlof opnemen. Hij heeft nog recht op 6 dagen bevallings- en geboorteverlof.

De dagen dat Jelle aan het werk is heb ik ondersteuning van een goede vriend, een vriendin, mijn moeder en in de eerste week nog de kraamzorg.

De vriendin en mijn moeder blijven ook slapen om de nachtvoedingen te kunnen doen.

Mijn kraamperiode zag ik altijd als een rustige tijd. In onze eigen bubbel genieten van ons kindje. Ons kindje leren kennen en ons kindje ons leren kennen.
Hypnobirthing raadt het ook aan om de eerste periode zo min mogelijk mensen over de vloer te hebben.

Maar helaas, ook mijn kraamtijd is niet zoals ik had gehoopt.

Op de plek waar eigelijk de box hoorde te gaan staan, hebben we een kastje gezet waar kleertjes, luiers en verzorgingsproducten voor Joah liggen.
Slapen doet Joah in de wandelwagen waar ik een matrasje voor een baby mozesmandje in heb gelegd. Ik vind het wel belangrijk dat slapen op een goed matrasje gedaan word.
We hebben ons huis zo ingericht dat ik makkelijk steeds meer taken zelf kan gaan doen.

Op een gegeven moment kan ik Joah zelf in de wagen neerleggen en hem dan in de wagen verplaatsen. Ik heb de wagen als rollator nodig.

Joah verschonen en verkleden doe ik op de bank of het hoog- laag bed.

Omdat ik 24/7 hulp nodig heb, is het bij ons niet rustig thuis; kraamzorg, vrienden, tweemaal per dag thuiszorg, kraambezoek en het consultatiebureau komen bij ons in de eerste week over de vloer.

De kraamzorg stopt na vier dagen, het was heel fijn dat ze er was. Ik heb goede tips gekregen en doordat zij de zorg voor Joah droeg, kon ik goed uitrusten.

Hulp die nog moet opstarten is de ouder/kind begeleiding. Deze is aangevraagd via de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis.

En we zijn nog op zoek naar een oplossing voor als Jelle weer volledig gaat werken na de eerste twee weken thuis.

De weinige energie die ik heb steek ik in het zoeken naar nieuwe hulp. Via diverse vrijwilligersorganisaties die mij niet kunnen helpen kom ik terecht bij Saar aan Huis.
Meestal begeleidt een Saar iemand met dementie, maar het is betaalde mantelzorg en mantelzorg hoeft niet voor iemand met dementie te zijn natuurlijk.
Ik waag een kansje en ze willen mij ook ondersteunen. Hoe fijn. Dit wordt betaald via de zorgverzekering.

Tweemaal per week komt er een lieve Saar die mij een paar uurtjes ondersteunt met de zorg voor Joah en het huishouden.
Het huishouden is van korte duur, want we zijn eindelijk aan de beurt bij de thuiszorgorganisatie. Yes, een zorg minder. (We hebben een indicatie voor huishoudelijke hulp door mijn hartafwijking en zenuwschade en de post covid van Jelle).

Mijn Saar is een lot uit de loterij. Het huishouden ligt eigenlijk sinds mijn eerste opname al op zijn gat en de sporen zijn nog te zien. Mijn tweede opname was ook zeer plotseling. Samen met mijn Saar breng ik het huis weer op orde. Als ik weinig energie heb doen we rustig aan, dan zorgt ze voor Joah. En als ik een goede dag heb gaan we er ook even uit, buiten een rondje doen of naar het winkelcentrum. Met haar hulp kan ik (ik ben dan een paar maanden thuis) een creatieve verrassing voor onze trouwdag maken.
In de eerste weken was het heel fijn dat zij 's morgens Joah naar beneden kon brengen.

Ook ouder/kindbinding is eindelijk opgestart. Hierover in een volgende blog meer. Dit verwerk ik in het stuk over mijn mentale gezondheid.

Ik vond de eerste weken thuis zeer intens. Ik werd geleefd. Afspraken voor Joah, afspraken voor mij en dan alle hulpverleners over de vloer. Ook over de wondzorg vertel ik in een andere blog meer.

Ons huis voelde bijna als publiekelijk bezit.

Rustig samen genieten van het lieve kleine mannetje wat we hadden gekregen was er niet bij.

In de weekenden kwamen ook de oudere zoons van Jelle weer mee.

Achteraf gezien was ik soms eigenlijk nog te zwak voor wat we hebben laten doorgaan.
Van vrouwen wordt vaak ook een zorgtaak verwacht en ik was ook degene die voorheen iedereen hier verzorgde. Daarom ben ik toch wel vaak over mijn grenzen gegaan. 

Vaak waren het echt teveel prikkels voor mij.

Laten we ook niet vergeten dat ik ook nog aan het ontzwangeren was en in mijn kraamtijd zat.

Ondanks dat de tijd (soms te) zwaar was, zijn we dus ook creatief geworden in oplossingen bedenken.
Het bed in de woonkamer bleek een heerlijke chillplek voor de oudere kinderen. En een goede verschoningsplek, aangezien het een hoog/laagbed is.

Mijn schoonmoeder kon er in blijven slapen toen iedereen thuis was en er geen bed over was.
En ook Jelle heeft in het bed geslapen. Hij had dan nachtdienst met Joah.

Dat is denk ik ook wel wat ik mee wil geven met deze blog. Ondanks dat de situatie ontzettend naar was en we het liever anders hadden gezien, zijn we aangesproken op onze creativiteit en aanpassingsvermogen.
Uiteindelijk zagen we ook de voordelen van de situatie en hebben we deze goed benut.

In volgende blogs neem ik jullie mee in het herstel van mijn wond en mijn mentale herstel.