De weg naar huis

Zondag 18 september, we worden wakker in het ziekenhuis. De verpleging is er rond 08.00 uur voor de verzorging. Noan krijgt zijn fles van papa. Mijn moeder belt hoe het is gegaan en komt sochtends nog even binnen wandelen. 

Rond 10.00 uur is het tijd om te wassen. Noan krijgt zijn eerste badje en bij mij word de katheter verwijderd en ik word ook gedoucht. Hoe heerlijk kan een douche zijn z'n paar dagen. Het is tijd om weer wat "mobieler" te worden. Ik merk aan mezelf dat het inspanning geeft. Maar eenmaal staande en lopend gaat het best oke. Gewoon stapje voor stapje. Niet te snel willen. Omdat mijn moeder er is, vraag ik haar hulp even. Ik heb lang haar, maar heb de kracht niet om ze weer omhoog te gooien. Normaal kam ik ze uit, gooi mezelf voorover, knoop een stiek in mijn haar en voila, klaar! Maar dat is nu even geen optie met een keizersnede.. even terug in de tijd. Mama kamt mijn haren. Gooit ze in een hoge staart en legt er een vlecht in. "Dat is lang geleden dat ik dit heb gedaan!" Zegt ze. 

Ik ben net optijd klaar met douche en opfrissen en word nog de kamer ingeroepen. Ik kan er bij zijn dat Noan zijn eerste badje krijgt. Jeffrey verzorgd hem vervolgens en je raad het misschien al.. na het badje plast Noan. Een mooi straaltje omhoog! Zn kleertjes nat, papa nat, mama lachen. 

De dag verloopt verder rustig. Even bijtanken en bijkomen. Langzaam wat rondlopen, weer zelf na het toilet. Savonds komt de verpleging, "Morgen ochtend mogen jullie naar huis!". Spannend, maar we hebben er zin in. We informeren de kraamzorg en familie.

Maandag ochtend pakken we alle spullen en kados die we al hebben gehad in. Jeffrey loopt alvast 2x naar de auto om alles erin te leggen. Komt naderhand met een rolstoel naar boven. Ik krijg mijn ontslag papieren mee, even wat pijnstilling in de apotheek ophalen en naar huis. Waar onze trouwe viervoeter al dagen op ons aan het wachten is. Lizzy, onze bordercollie, is gelukkig goed opgevangen en vertroeteld door de buren.

Rond 11.00 uur stappen we als gezin thuis binnen. Noan word uitgebreid besnuffeld door Lizzy. Nadat alle spullen uit de auto zijn, ruim ik wat spullen al op. Jeffrey is heel enthousiast en pakt meteen het geboortebord erbij, plakt de naam van Noan erop (*we wisten niet of we een jongen of meisje kregen) en sloeg deze in de voortuin! Hing slingers op in huis, blies ballonnen op en spande een lijntje voor alle kaartjes die we kregen.

Rond half 12 kwam onze kraamverzorgster binnen. Martine, een schat van een vrouw! Ze hielp met het bedje opmaken bij ons op de kamer, omdat ik geen trap (zo min mogelijk) mocht lopen kon Noan niet op zijn eigen kamer. Ruimde de spullen mee op, lette erop dat ik genoeg at en drok. Super lief voor Noan, we kwamen niks te kort.

Zo tegen 16.00 uur zat haar dienst erop. Wenste ons een fijne avond en zou er morgen middag weer zijn. Door de drukte had ze 2 gezinnen en moest ze de tijd verdelen. 

Maandag avond kwam mijn tante op bezoek. Na 1,5 uur was het genoeg geweest en gingen ze naar huis. En wij (dachten we) relaxed op de bank. 

Rond 21.00 uur begon Noan te huilen. We hadden alles gedaan, maar niks leek te helpen. Ik kreeg een appje van mijn moeder "hoe gaat het daar?". Ik belde haar terug en zette haar op luidspreker. "Nou zo dus.. en al een uur lang! Ik weet het niet meer mama!". Ze zei me "Ga op de bank liggen, neem Noan op je borst. Hij mist je hartslag. Zal ik nog even langskomen?". Ik deed wat ze zei en vroeg haar toch nog even te komen. 10 minuutjes later was ze er. Noan inmiddels rustig en in slaap gevallen op mijn borst.

Na wat troostende woorden ging ze een half uurtje later na huis. Wij na de laatste fles voor het eerst weer slapen, thuis.. in ons eigen bed. Benieuwd wat de komende week gaat brengen. Kunnen wij dit wel? Kan ik dit wel?

Lees ook: Mama van 29, 2 kindjes en Kanker