De eerste tekenen in de kraamweek en daarna

De kraamweek was van start gegaan. De kraamzorg was gearriveerd en ik was ontzettend blij met wie we hadden. Haar naam was Tessa en ze was ongeveer even oud als wij zelf waren. We hadden een goeie klik en ik kon heerlijk met haar praten. Maar zodra het 16:00 werd raakte ik in paniek. Ik moest het nu doen zonder haar. Wat moest ik doen? Ze merkte dit aan mij en de hele week gaf ze me zoveel mooie motiverende woorden, ze schreef mooie verhalen in ons logboek en gaf de juiste tips. 

Eigenlijk kon ik het prima! Borstvoeding was even een struggle maar met tepelhoedjes leek ook dit super te werken. Yade kwam goed aan, was gezond en slaagde voor de gehoor test. Ikzelf kon maar niet uit de angst komen. De angst dat er iets met Yade zou gebeuren, dat ik het niet goed deed, dat ze niet meer ademde. Er was geen aanleiding hiervoor en toch bleef het hangen.  

De zogenoemde kraamtranen waren ook begonnen. Wat een hel was dat, het stopte niet. Kraamtranen die de hele dag duren? Alleen maar verdriet voelen terwijl je zoiets moois hebt gekregen? Ook dit was achteraf een teken dat het niet goed zat.

In de weken die volgde merkte ik steeds meer aan mezelf dat het niet klopte. Na 6 weken belde ik de verloskundige omdat ik niet wist waar ik hiermee terecht kon. Zij verwees me door naar een mevrouw die gespecialiseerd was in postnatale depressies. Ik heb 2 gesprekken met haar gehad en dit was al genoeg voor haar om te zien dat het echt serieus was en ik beter via de huisarts een doorverwijzing kon aanvragen. Ja. Daar begon de ellende. De huisarts nam mij niet serieus. Hormonen, nieuw leven, verandering, slaapgebrek. Hoe je je nu voelt is heel normaal zei hij, terwijl Yade inmiddels bijna 3 maanden was en ik echt aanvoelde dat dit niet normaal was. 

Bij het consultatiebureau de volgende dag brak ik. Hoe gaat het? Vroeg ze. Ik stortte helemaal in en vertelde alles wat ik voelde en meemaakte. Zij heeft toen mijn huisarts gebeld en vanaf daar is het balletje dan eindelijk gaan rollen. De GGZ in, aan de antidepressiva(sertraline om precies te zijn) en 2 keer per week gesprekken met en zonder Yade om in de gaten te houden welke kant dit opging. We kwamen erachter dat vanuit mijn turbulente jeugd veel verdriet zat wat zich nu allemaal liet zien wat ertoe leidde dat de postnatale depressie vastgesteld werd.

Na misschien wel 100 gesprekken, psychologen, psychiaters en medicatie leek ik me na 7 maanden eindelijk weer iets beter te voelen. Ik kon zelfs weer nadenken over werk, wat ik wilde doen en schreef me in voor een interne BBL opleiding tot verpleegkundige. Na veel uitzoeken, gesprekken, mailen en bellen vond ik na 3 maanden eindelijk de plek waar ik wilde gaan werken. Toen ik opnieuw zwanger bleek te zijn…

Lees ook: Alles over een postnatale depressie