Daar was opeens: mijn moedergevoel.

Deel 3

Met mijn melkie op schoot in de rolstoel reden we door de gangen van het ziekenhuis. “Hey meiden!” -begroette verpleegsters ons. Handen wassen, desinfecteren en daar zijn we dan weer. Het eerste “bedje” links van de deuren. Een blauw verlichte baby ligt daar in een warme, beslagen couveuse. “Oh, ze heeft geelzucht” zei ik tegen mijn vriendin… Dat herkende ik van Benjamin, die werd ook geel na zijn geboorte maar zijn bili bleef goed. Hij hoefde dus niet onder de lamp. Dat beeld was dus voor mij ook nieuw. Ik zette mijn melk op het kastje van Josefine. Dat was namelijk goed op gang gekomen.

Ze waren weer met haar bezig. We zouden in gesprek gaan met de artsen. De uitslagen van de kweek waren namelijk binnen. Terwijl ik bij Josefine ging zitten kwam een arts ons alweer ophalen. We werden meegenomen naar een kamertje naast de couveuse zaal. Een kamertje met een huiselijke sfeer. Het leek wel een set-up.

De arts begon te praten en ik knikte op alles braaf “ja”.

“Josefine haar buikje heeft zoals jullie misschien al gezien hadden een grauwe/blauwe kleur gekregen. We weten niet waar het vandaan komt maar dit is ontstaan na het inbrengen van de navel lijn. Haar buikje voelt verder soepel en op de echo zien we niets raars. Haar orgaantjes zitten allemaal op de juiste plek. Ze heeft sinds ze geboren is ook geen ontlasting meer gehad, dit is nu 4 dagen. We hebben daarom de voeding gestaakt. Alle melk die je dus kolft mag je gaan invriezen. De uitslagen van de kweken zijn binnen: Haemophilus Influenzae type B (HIB). De infectie had de baarmoeder bereikt waardoor Josefine dus erg ziek is. Maar we weten nu wat het is en daarom hebben we nu de juiste antibiotica voor haar. Gelukkig heeft ze geen hersenvliesontsteking en de ontstekingswaardes in haar bloed zijn aan het dalen, dat betekent dat de antibiotica dus aanslaat. 

Het gesprek werd afgerond met de vraag of ik nog vragen had. “Uhm… Nee(?)”.

Nee want alle informatie die ik zojuist gekregen had liep als een vergiet mijn hoofd weer uit. Kwam het überhaupt wel binnen?

We mochten weer naar Josefine toe, terwijl ik naar haar keek kwamen allerlei vragen naar boven. Moet ze niet gewoon eten? Waarom heeft haar buikje zo’n kleur? Komt het door het infuus die jullie door haar navel hebben geplaatst? Het is wel toevallig… Mijn kind kan toch niet zonder eten? Mijn melk was zo mooi op gang, waar doe ik het nu dan voor? Komt het überhaupt wel goed met haar buikje? Mag ik haar eigenlijk wel vast houden vanavond? Die laatste vraag zei ik hardop. Er was mij namelijk beloofd dat ik Josefine eindelijk, na 4 dagen, voor het eerst mocht vasthouden.

“Ja, je mag gewoon met haar buidelen vanavond. Ze moet dan wel op haar zij liggen vanwege haar buikje.” 

Eigenlijk voelde ik me schuldig. Ik wilde haar zó graag vasthouden maar ik wilde haar niet belasten met wat ík persé graag wilde terwijl zij daar misschien last van kon krijgen.

Eindelijk was het zo ver. Ik mocht mijn kind vasthouden!Geduldig wachtte ik in de buidel stoel, in mijn hemdje. Alle slangetjes en snoertjes werden aan de buidel stoel vastgemaakt. Toen werd ze uit de couveuse getild, ik vond dat zo spannend. Daar lag ze dan met haar kleine, warme lijfje dicht tegen mij aan. Haar haartjes voelden zo zacht. Die emoties die toen naar boven kwamen... Alsof ik zojuist bevallen was. Daar kwamen de tranen en dat voelde zo goed. Eigenlijk gek, dat die eerste buidel moment pas na 4 dagen kwam maar los maakte wat direct na de bevalling had moeten loskomen: mijn moedergevoel. Het besef dat ik opnieuw moeder was geworden. Van een prachtige dochter. Een klein mooi donker dametje.

Ik zat uren met haar in de buidel stoel. Ik wilde haar het liefst in mijn hemd verstoppen en mee nemen naar huis, weg van al die naalden en slangetjes. Weg van al die vreemde handen... Het was ineens heel stil om mij heen. Al die piepjes en geluidjes van de NICU klonken ver weg, ik zat gek genoeg helemaal in mijn liefdesbubbel samen met mijn kindje, de wereld om mij heen stond even stil.

Hoe kan zo’n klein hoopje mens, zo licht als een veer, zo compleet en zo prachtig zijn? Toen de bevalling op 12 augustus begon bedacht ik me nog dat ik nog maar 24 ben en ik dit te heftig vond voor mijn leeftijd, ik twijfelde of ik het wel aan kon om dit mee te maken. Terwijl dit kleine mensje, nog maar net een seconde op de wereld was, gelijk al zoveel mee maakte. Al die infusen, slangetjes, draadjes en snoertjes. Vreemde handen, stemmen en geluiden. Ik keek naar mijn kindje en volgde alle snoertjes met mijn ogen… Waarom nou precies mijn kleine meid?

Wordt vervolgd...

Lees ook: 

Deel 2 - Van bevalling naar medische termen leren...