Van bevalling naar medische termen leren.

Deel 2

“En hoe heet deze mooie dame?” Ik keek mijn moeder aan, zij wist het stiekem al. Ik had haar naam nog nooit eerder echt uitgesproken, ik vermeed dat een beetje. Ik wilde dat pas uitspreken als ze geboren werd, net als ik bij Benjamin had gedaan. “Josefine”. Zei ik trots. Het voelde zo gek om haar naam uit mijn mond te horen.  Josefine werd meegenomen naar de Neonatologie Intensive Care Unit, Ook wel NICU genoemd. Er mocht iemand met haar mee maar ik moest nog "bevallen" van mijn placenta en natuurlijk wilde Odette bij mij blijven. Mama ging dus met Josefine mee naar de afdeling. Wij kregen beschuit met muisjes. Dat ging er wel in. Als ik er nu zo aan terug denk besefte ik destijds helemaal nog niet dat ik zojuist bevallen was. Ik voelde mij lichamelijk direct al weer beter: ik was meteen niet meer moe en wilde eigenlijk alweer naar huis. Alsof ik net was ontwaakt uit een nare droom…

Ik pakte mijn telefoon en ging meteen Ruben bellen (vader van Benjamin en Josefine) “nou, gefeliciteerd. Je bent weer vader geworden. Ze is geboren" zei ik tegen hem. De gynaecoloog die mij net bevallen had stond al mijn gegevens in te vullen in de computer, blijkbaar...“Hoe gaat het nu met jou dan?” vroeg Ruben verder. “Ja wel goed eigenlijk, ik heb net mijn biefstuk uitgepoept”. Vertelde ik zonder schaamte aan de telefoon. De gynaecoloog kon zijn lach niet inhouden…Ik mocht lekker douchen en daarna moest ik voor het eerst kolven voor Josefine.

Geen één druppel. Ik was diep teleurgesteld. Ik begreep er niks van. Ik had Benjamin 17 maanden lang gevoed en ik had bij wijze van spreken gisteren nog witte melk! En ineens niks meer?! Volgens de verpleegsters was dat heel normaal, blijkbaar worden je borsten volledig gereset na een nieuwe bevalling. Wist ik veel...

Ik mocht naar mijn eigen kamer, op de kraamafdeling: een bed, een logeerbed voor Odette, een badkamer, een aankleedtafel met babybadje en een tafel met twee stoelen. Geen babywiegje. Weer die teleurstelling… Josefine lag aan de andere kant van het ziekenhuis… We konden pas na de “overdracht” naar haar toe. Verder was ik er altijd welkom. De tijd ging heel langzaam. Eindelijk konden we naar haar toe. Ik moest in de rolstoel. Al onze handsieraden moesten af, voor de hygiëne. Voordat we naar binnen mochten: eerst handen wassen en daarna ontsmetten. 

Daar waren we dan, bij Josefine. Haar couveuse helemaal links in het hoekje, de eerste zodra je binnenkomt. Op haar couveuse een fotokaart met een foto van haar en haar naam en gewicht. We kregen een spuugdoekje van stichting Fieke en een couveuse dagboekje om in te kunnen schrijven voor Josefine voor later. Het doekje mocht ik een hele dag bij me houden zodat het mijn geur opnam, daarna mocht ik hem in de couveuse bij haar leggen. Daar lag ze dan, zo’n klein mooi meisje. Vol met haar! Zo’n donkere baby had ik echt niet verwacht! Ze is zo prachtig en zo compleet! Maar zo kwetsbaar en zwak...

Ik kon haar gezichtje niet goed zien door de slangetjes van de CPAP en de neussonde. Er kwam direct zoveel over ons heen. Josefine was niet alleen 10 weken te vroeg geboren, ze was dat natuurlijk echt niet zomaar, ze was erg ziek.

Boem. Een klap in mijn gezicht. Natuurlijk weet je ergens dat mevrouw echt niet zomaar zelf besloot om eerder te komen maar natuurlijk hoop je dat alles goed met haar is.

Josefine is geïnfecteerd door een infectie die ík had opgelopen. Deze had de baarmoeder bereikt dus mijn lichaam heeft de bevalling onmiddellijk op gang gezet. Wat voor infectie wisten ze nog niet precies maar er werd aan een blaasontsteking gedacht. Haar bloed was op kweek gezet en dat werd dus ook letterlijk “gekweekt” dus daar gingen een paar dagen overheen. Ze kreeg wel direct antibiotica maar dus nog niet specifiek voor haar infectie.

Onze handen werden geschud: “gefeliciteerd met Josefine! Wat een prachtige dochter!”.

Ik besefte het zelf nog niet eens dat ik een paar uur geleden bevallen was, "en wat heeft ze veel haar!", vervolgde de arts. Waarna ons direct de stand van zaken werd verteld: “Josefine is erg ziek, ze heeft een bloedvergiftiging die nog nader onderzocht wordt, we zijn direct gestart met antibiotica.”

“Ze kan zelf nog niet zo goed ademen omdat haar longetjes nog onrijp zijn daarom wordt ze daarbij geholpen met wat extra basisdruk in de longen via de CPAP neusslangetjes, ze krijgt ook wat zuurstof zodat haar saturatie niet daalt. Ook krijgt ze coffeïne zodat ze wat alerter blijft en niet vergeet om te ademen en dobutamine om haar bloeddruk op peil te houden. Verder hebben we een hersenfilmpje gemaakt en daarop is een intraventriculaire bloeding te zien, dit is een 1e graads hersenbloeding waar we ons niet direct zorgen over maken, we gaan dit vervolgen met meerdere echo’s. We kijken dagelijks naar haar bilirubine gehalte, als deze te hoog wordt zal ze onder de blauwe lamp moeten liggen. Om te kijken of ze geen hersenvliesontsteking heeft gaan we met behulp van een ruggenprik hersenvocht afnemen uit het ruggenmerg.”

Dat was een hoop informatie en ik voelde me zo verdrietig. Ik keek naar Josefine die achter het glas lag in de couveuse. Zo dichtbij maar zo onbereikbaar. Ik kon haar niet helpen. Allemaal naalden in mijn kind en draadjes en slangetjes…

Wordt vervolgd...

Lees ook:

Deel 1 - Dit zijn geen krampen, dit zijn weeën!