8: De opname

Sam kwam op de medium care te liggen. Dat hield in dat hij 24 uur per dag in de gaten werd gehouden aan de monitor. Al snel kwam er een kinderneuroloog kijken en die vertelde ons dat de eerste 24 uur cruciaal waren, omdat er dan kans was op ernstige bloedingen. De waardes op de monitor waren gelukkig nog steeds goed.

Sam begon inmiddels wat meer wakker te worden, en het viel ons op dat hij eigenlijk alleen maar naar rechts keek, op een heel onnatuurlijke manier. Met de kinderneuroloog werd er besloten om die avond nog een keer een scan te maken om te kijken of er iets veranderd was. Het leek uren te duren voor we de uitslag kregen, ik was zo bang dat we nog slechter nieuws zouden krijgen. Gelukkig kregen we 'goed' nieuws; er bleek t.o.v. de eerste scan niks veranderd. Waar het naar rechts kijken vandaan kwam kon niemand verklaren, we moesten afwachten.

Ik mocht op een stretcher naast Sam slapen maar deed natuurlijk geen oog dicht. Ik zat nog helemaal vol met adrenaline van die dag en Sam werd om de 2 uur gewekt voor controles. Mijn man mocht in het Ronald McDonaldhuis slapen. Ook zo'n plek waarvan je hoopt dat je er nooit gebruik van hoeft te maken, maar waar je dan opeens toch beland. Heel fijn dat het bestaat natuurlijk. De volgende nachten hebben we ieder een halve nacht bij Sam geslapen, zodat we allebei nog een paar uurtjes slaap kregen in het Ronald McDonaldhuis. Dan zette ik om 2:00 uur de wekker en liep ik door een uitgestorven ziekenhuis naar Sam en mijn man.

Ook op vrijdag, de tweede dag van de opname, sliep Sam nog heel veel. Hij huilde gelukkig al wat minder. Hij hield zich zo groot, mijn lieve dappere mannetje. Wat was ik blij toen het 10:30 uur was, de cruciale 24 uur waren voorbij. Maar de zorgen om Sam waren natuurlijk niet ineens verdwenen.

Bij elke artsenvisite stond de kamer vol met artsen en artsen in opleiding, dat krijg je in een academisch ziekenhuis. Maar prettig is dat niet, al die ogen op je gericht. De kinderneuroloog gaf meer uitleg over de breuken en de bloedingen. Er was 1 grote breuk en 2 kleinere. Omdat de schedel nog zo flexibel is bij zo'n jong kindje, was het de verwachting dat deze breuken vanzelf zouden helen. In de hersenen zat een bloeding, maar op een 'gunstige' plek. Hier zat geen hersenweefsel. Ook zat er een bloeding boven de schedel, die vanzelf weg zou trekken. Al met al leek het erop dat Sam hier goed van zou herstellen. Een behoorlijke geruststelling! Maar dat wegkijken, daar kon niemand een verklaring voor geven.

In Heerlen, het eerste ziekenhuis, had de kinderarts gezegd dat ik rekening moest houden met een ondervraging en dat gebeurde inderdaad op de tweede dag. Dit hield in dat ik het verhaal van het ongeluk van begin tot eind nog eens moest navertellen. Ik snap uiteraard de noodzaak hiervan, als arts moet je zeker weten dat er geen opzet in het spel is en het kindje veilig is. Dat gesprek gaf me nog meer spanning. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig en verdrietig over wat er gebeurd was, maar ik had dit natuurlijk niet met opzet gedaan. Ik kon me niet herinneren hoe ik was gevallen en van hoe hoog, en hoe ik zelf terecht ben gekomen. Na het besef dat ik een trede miste is er een gat tot aan het moment dat Sam met zijn hoofdje de grond raakte. Een hele vreemde gewaarwording om dat stuk kwijt te zijn en ik was bang dat de arts dit niet geloofwaardig zou vinden. Gelukkig geloofde de arts mij wel en kon ik deze spanning tenminste loslaten, om mijn aandacht volledig op Sam te kunnen richten.

De schuld die ik voelde kon niemand bij me wegnemen. Ik ergerde me dood aan de goedbedoelde woorden van iedereen, 'dit had iedereen kunnen gebeuren'. Ja vast, dacht ik dan, maar het is óns gebeurd. En ík ben de stomme kluns die dit veroorzaakt heeft. Zo was het natuurlijk niet bedoeld, maar zo voelde het wel. Ook de verhalen over de buurman van de slager van de achternicht die ook eens met zijn baby was gevallen en waarmee het allemaal goed was afgelopen, vond ik ronduit irritant. Die baby had geen hersen- en schedelletsel opgelopen, dus daar had ik voor mijn gevoel helemaal niks aan.

De angst die ik sinds het ongeluk voelde bleef ondanks de positieve berichten in mijn lijf zitten. Alsof elke vezel in je lichaam continu in een soort hyperalert-modus staat. Bij het minste geluidje sta je op scherp. Ik heb daar momenteel nog steeds last van, maar daarover zal ik later meer vertellen.