7: Als de grond onder je voeten wegvalt

De artsen hadden zijn hoofdje een paar keer bekeken en gevoeld, maar konden geen onregelmatigheden ontdekken. Maar ik zag en voelde toch duidelijk een bult op zijn hoofd. Daarnaast zag ik aan alles dat Sam zichzelf niet was. Constant aan het slapen en zich niet melden voor een voeding, zo kon ik hem niet. Ik wist dat de dokters niet in actie gingen komen zolang ik ze niet zou overtuigen van de noodzaak voor een scan. Dus ik raapte mezelf bij elkaar, hoe moeilijk dat ook was, en hield een zo rationeel mogelijk betoog over waarom we graag een scan wilden.

Uiteindelijk gingen ze akkoord met het maken van een CT-scan, al was het maar om ons gerust te stellen. Sam werd in een soort opblaasbaar kussen gelegd, zodat hij stil zou liggen in de scan. Maar dat was niet eens nodig want hij sliep nog altijd. Mijn arme kleine mannetje in zo'n grote machine, mijn hart brak. Gelukkig heeft hij er niks van meegekregen en duurde het niet lang.

Vervolgens was het wachten op de uitslag. Mijn man ging ondertussen thuis wat spullen halen voor de nacht. Ik was als de dood dat ze met de uitslag zouden komen en hij er niet bij zou zijn. Helaas ging het niet anders en kon niemand uit onze kring langskomen op dat moment, dus bleef ik alleen met Sam.

Toen ik dacht dat mijn man ieder moment terug kon komen, kwam de arts binnen. Ze vroeg niet of ik wilde wachten op mijn man maar viel direct met de deur in huis; de scan was niet goed. Er waren scheuren in zijn schedel en bloedingen in zijn hersenen gezien. Het voelde alsof de grond onder me wegviel. Ik kon alleen maar huilen en schreeuwen en ondertussen Sam tegen me aan drukken. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel angst gevoeld.

We moesten direct naar het academisch ziekenhuis in Maastricht, de ambulance stond al klaar om te vertrekken. Mijn man kwam op dat moment gelukkig binnenlopen. De arts ging de overdracht halen voor Maastricht, terwijl wij samen met de ambulanceverpleegkundigen op de gang stonden te wachten. Sam dit keer in de Maxi-Cosi vastgemaakt op de brancard. Ik brak, gooide alles eruit. Ik kan dit niet, dit is te veel, eerst mijn vader en nu dit... en het ging verdomme net zo goed met ons. Waarom moest ons dit nu weer gebeuren? Waar had Sam dit aan verdient? En wat voelde ik me verschrikkelijk schuldig. Wat een fucking nachtmerrie. De verpleegkundige probeerde me moed in te spreken en met lood in onze schoenen liepen we naar de ambulance. Mijn man in de auto er achteraan omdat er maar 1 iemand bij mocht in de ambulance. Onderweg schrok ik van ieder piepje dat de monitor maakte maar de verpleegkundige bleef me geruststellen, alles was in orde, Sam deed het goed.

Ik vond het heel moeilijk om weer in Maastricht te zijn, mijn vader had er tot een paar weken daarvoor lange tijd gelegen. Op de kinderafdeling zag ik meteen een paar bekende gezichten. Onze dochter had hier namelijk ook gelegen toen ze 3 maanden oud was, omdat ze zo ontzettend huilde. Gelukkig bleek daar geen medische oorzaak voor te zijn, maar het had toen voor mij alles in perspectief geplaatst om écht zieke kindjes te zien. Het had veel indruk op me gemaakt en ik had gehoopt hier nooit meer terug te hoeven komen, maar nu waren we er toch. Met een écht ziek kindje.