5: De roze wolk

Wat hadden we een fantastische kraamtijd. Sam deed het goed; hij had meteen een dag- en nachtritme te pakken, de borstvoeding liep als een tiet en hij viel nauwelijks iets af. Ook hadden we het enorm getroffen met onze kraamhulp. Een super fijn mens, ze gaf ons zo'n goede tips en wist mij ook mentaal te ondersteunen. Zij had zelf haar moeder verloren en kon zich inleven in mijn situatie.

Natuurlijk was het niet makkelijk na het verlies van mijn vader. De condoleancekaarten kwamen tegelijk binnen met de felicitatiekaarten. Telkens als ik met Sam in mijn armen langs de rouwkaart liep, sprongen me de tranen in de ogen. Weer even zo'n besefmomentje, shit, hij gaat zijn opa nooit ontmoeten. Maar tegelijkertijd voelde ik me krachtig, alsof ik de wereld aankon. De symboliek van de ooievaars en het nieuwe leven na het verlies, versterkte dat gevoel.

Lucy moest even wennen aan haar nieuwe rol als grote zus. Ze was best jaloers op de aandacht die er ineens naar haar kleine broer ging, maar ontpopte zich al snel tot een super lieve, zorgzame grote zus. Wat genoot ik van die 2 samen, ik voelde me rijk.

Bij Lucy voelde ik in het begin een hele hoge drempel om iets te ondernemen. Het voelde als een complete volksverhuizing om even op pad te gaan met een baby. Daarbij had ik ook altijd de angst dat ze onrustig zou worden en ik haar niet getroost zou krijgen, en dat mensen daar dan iets van zouden vinden. Mettertijd leerde ik dat dat allemaal wel meeviel en ik het gewoon moest doen. In deze zwangerschap had ik toch weer die angst gevoeld, hoe moest dat straks met 2 kinderen? Maar die zorgen bleken ongegrond.

Een week na de geboorte gingen we alweer met zijn vieren naar de kinderboerderij. We bezochten een museum, gingen lunchen. Sam was erg makkelijk en liet het allemaal gebeuren. Ik durfde zelfs plannen te maken om samen naar Disneyland te gaan. Wat genoten we van deze periode in onze nieuwe gezinssamenstelling. Wat kon er in godsnaam misgaan?