1 jaar geleden
1 week oud en hersenvliesontsteking
Daar lig je dan zo klein, en zo ziek
1 week oud en onze nachtmerrie begon.
Naar een zware bevalling begon onze heerlijke kraamweek met een super leuke kraamverzorgster! Je was een hele lieve tevreden baby je kon al een aantal uurtjes aan elkaar slapen snachts. Huilde amper en was heel rustig. Achteraf misschien wel te rustig…Het was 30+graden buiten. Je lichaams temperatuur was wel telkens wat te hoog 37.7 37.8.We moesten je telkens in je luier leggen zodat je wat kon afkoelen maar je temperatuur bleef schommelen.We hebben snachts nog een keer de verloskundige gebeld en zij gaf aan omdat je een grote baby was en het zo warm was dit verder geen kwaad kon en we je weer in de luier moesten leggen.
De kraamverzorgster adviseerde ons om naar de osteopaat te gaan want ze vond je wat kreunen met oppakken bij je schouders en onder je nekje.
Dit kon door de bevalling komen omdat je wat groter was heb je een beetje klem gezeten.
De eerste dag zonder kraamhulp.
Deze dag stond onze afspraak bij de osteopaat gepland.
Van te voren was zijn temperatuur weer 37.8.
De verloskundige gebeld zij gaf aan hem weer in de luier te leggen en als deze gezakt was naar een uur mochten we naar de osteopaat.
De osteopaat vond ook dat zijn nekje wat stijver was en zijn ruggenmerg voelde ze ook dat deze wat klem zat.
We kwamen thuis ik heb je opnieuw getemperatuurt en deze was nu 38.0.
Weer gebeld je moest weer in de luier en naar een uur terug bellen.
Helaas zakte deze niet en liep het thuis op tot 38.1.
De kinderarts wou ons zien en we moesten gelijk komen.
Het ziekenhuis
Aangekomen in het ziekenhuis stonden ze ons al bij de lift op te wachten.
Mijn moeder was mee want mijn man had buikgriep en onze oudste zoon lag al in bed te slapen.
We werden meegenomen naar de neonatologie afdeling.
Waarna 1 keer knipperen de hele kamer vol stond met dokters.
Je werd weer getemperatuurd deze was inmiddels 40 graden.
Op dat moment drong het nog niet tot me door en dacht ik dat we straks wel weer naar huis mochten met misschien een antibiotica kuurtje.
Toen de arts zei dat we voorlopig niet naar huis konden, en ze nu onze vragen niet konden beantwoorden en moesten doorpakken begon het langzaam door te dringen.
Je kreeg een infuus bloed, ontlasting, urine
werd afgenomen.
Het infuus moesten ze al 2x prikken hier reageerde je al niet meer op en dit was geen goed teken.
Ze gingen hersenvocht aftappen.
Er werd gevraagd of we erbij wouden blijven zo niet zou er goed voor je gezorgd worden.
Ik heb je geen seconde alleen gelaten.
Het was verschrikkelijk over de rand van de tafel werd je dubbel geklapt met 3 man hebben ze je vast gehouden.
En ik… ik kon alleen je handje nog vast houden.
Je gilde het uit van de pijn. Ze prikte mis..
ze wouden nog 1x proberen anders deeden ze de dag erna nog een poging.
Deze prik ging wel goed.
Er zat een beetje bloed bij het hersenvocht, dit zou betekenen dat de uitslag wat langer zou duren.
Ik heb een paar keer gevraagd of je dood zou gaan, het antwoord was dat ze hier nu geen antwoord op konden geven alleen dat je heel erg ziek was.
De opname.
Er werd meteen met 4 antibiotica kuren gestart.
Omdat we nog geen uitslagen hadden wouden ze alles voor zijn.
Ik mocht jezelf naar de kamer dragen. Niet wetend dat dat de laatste keer was dat ik je de komende tijd mocht vasthouden.
We werden geinstalleerd, je werd aangesloten zodat ze je in de gaten konden houden, de antibiotica werd aangezet en we konden gaan slapen.
Naar een half uur kwam de arts met het goede nieuws in de hoop dat we een beetje rustig konden slapen. dat er weinig eiwitten in het bloed zaten dus het waarschijnlijk om een virale hersenvliesontsteking zou gaan, deze verlopen
vaak wat milder dan een bacteriële.
Die nacht werden we nog vaak wakker want de antibiotca werden op verschillende tijden gegeven en ze kwamen je optijd controleren.
Ik was wat dieper inslaap gevallen toen ik iemand mama hoorde roepen.
De hele kamer weer vol met dokters. Je had een kapje met zuurstof op.
Er werd besloten je een sonde te plaatsen, zodat je al je kracht kon sparen om aan te sterken.
De eerste dag je koorts schommelde nog steeds heel erg.
Ze verwisselde je luier nog maar minimaal want elke aanraking vond je verschrikkelijk veel pijn doen.
De kinderarts kwam binnen en vertelde ons dat ze toch een bacterie gezien hebben in je hersenvocht.
Ik vroeg of we je kwijt raakte, ze zei we moeten er voor zorgen dat hij niet zieker gaat worden.
Doordat ze nu iets zagen in je hersenvocht werd dit minimaal 72 uur op kweek gezet.
De ochtend erna weer bloedafnemen om te kijken of de eiwitten nu stijgde dan was het wel een bacteriële hersenvliesontsteking.
Eiwitten lopen namelijk achter.
Als dit niet het geval zou zijn dan waren we er optijd bij en had de bacterie weinig tot geen kans gehad.
Gelukkig waren deze niet tot nauwelijks meetbaar.
De dagen erna knapte je steeds een beetje op, we mochten de 2e dag weer samen buidelen en je wou zelfs een klein beetje melk van je speentje zuigen, dit werd langzaam opgebouwd naar 10cc in de fles en de rest via de sonde.
De 4e dag was je heel erg wakker en huilde je snachts omdat je honger had!
Hierop werd besloten de dag erna weer de fles aan te bieden en als er geen saturatie dip was kon de sonde de dag erna eruit.
Het ging steeds beter.
Op de 5e dag kregen we het verlossende antwoord je had een virale hersenvliesontsteking veroorzaakt door het parechovirus.
De antibioticas werden stop gezet en ook je temperatuur bleef nu stabiel.
De dag erna mochten we lekker na huis om daar verder aan te sterken.
Helaas was dit niet je laatste opname
Anoniem
Parechovirus… Nooit van gehoord totdat ons zoontje er met 4 weken een hersenvliesontsteking door opliep… Hij heeft er goddank niks aan overgehouden maar de angst zit er nog steeds in als hij koorts heeft… Ik hoop dat jouw zoontje er ook niets aan overhoudt.
Anoniem
Vreselijk en helaas zo herkenbaar. Mijn dochter van inmiddels 15 werd toen ze 2 dagen oud was opgenomen. Het verhaal is verder nagenoeg hetzelfde. Ze heeft er gelukkig niks aan overgehouden omdat we er optijd bij waren. Maar het heeft mij toen als 20 jarige heel erg onzeker gemaakt. Ik wens jullie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Anoniem
Vanwaar hier altijd halve verhalen?
Anoniem
Zitvje er net in en dan stopt het. En dit interesseerde mij nou net heel erg. Mogelijk heeft.broer dat ook gehad...
Trv
Geen half verhaal, dit is het hele verhaal van de hersenvliesontsteking. De andere opname had die iets anders
Anoniem
Mijn zoon heeft ook een paar dagen naar zijn geboorte een bacteriële hersenvliesontsteking gehad nu 1,5 jaar later zijn we nog steeds bezig met ziekenhuis in en uit lopen doet ie nog niet veel woorden zegt ie ook nog niet maar we hebben nu een second opinieonderzoek aangevraagd. Ik weet precies hoe je je gevoeld hebt op dat moment en dat wens je geen enkel ouder toe bang dat je je kleintje kwijt raakt wens jullie heel veel sterkte 1 tip blijf praten en volg altijd je moeder gevoel!