𝔹𝕖𝕤𝕥𝕖 𝕧𝕖𝕣𝕤𝕚𝕖 𝕧𝕒𝕟 𝕞𝕖𝕫𝕖𝕝𝕗
ʟᴀᴀᴛsᴛᴇ ᴛɪᴊᴅ ʀᴀᴀᴋ ɪᴋ sᴛᴇᴇᴅs ᴍᴇᴇʀ ᴏᴠᴇʀᴘʀɪᴋᴋᴇʟᴅ ᴇɴ ᴠᴏᴇʟ ɪᴋ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ᴡᴇɪɴɪɢ ʜᴇʙʙᴇɴ ᴋᴀɴ, ᴢᴇʟғs ᴍᴇ ᴇɪɢᴇɴ ᴋɪɴᴅᴇʀᴇɴ ᴡᴏʀᴅᴇɴ ᴍᴇ sᴏᴍs ᴇᴠᴇɴ ᴛᴇ ᴠᴇᴇʟ ( ᴅᴇ ᴅʀᴜᴋᴛᴇ, ᴅᴇ ʀᴏᴍᴍᴇʟ ʜᴇᴛ ɢᴇʜᴜɪʟ ᴇɴ ɢᴇsᴄʜʀᴇᴇᴜᴡ )

Onderweg in de auto hebben mijn vriend en ik elkaar niet tot amper gesproken we hebben allebei onderweg in de auto niks tegen elkaar gezegd. De tranen liepen over mijn wangen want ik wist dat het niet goed was! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moest ik mijn melden bij de balie de verloskundige had al gebeld dat we onderweg waren dus we konden meteen doorlopen naar de wachtruimte. Voor onze doen duurde het uren voordat we binnen werden geroepen, elkaar aankijkend met het idee en nu? Mevrouw u bent aan de beurt loopt u maar mee naar deze kamer, ik liep met mijn ziel onder mijn armen het kamertje binnen. De arts vertelde ons dat we waren doorgestuurd omdat ze te klein was. Ik kreeg de normale controles die je ook bij de verloskundige krijgt. Toen vroeg de arts of dat ik mee naar een ander kamertje kon voor nieuwe echo's en onderzoeken ook zei hield haar mond dicht tijdens de echo tot dat ze vragen ging stellen; drinkt u? gebruikt u drugs? rookt u? waarvan ik dacht natuurlijk gebruik ik dat allemaal niet hallo ik ben zwanger? Onee maar dat zijn gewoon de vragen die ik u moet stellen. Daarna kreeg ik doppler onderzoeken dat wil zeggen om te kijken of de doorstroming van de placenta en de zuurstof in haar hersenen en navelstreng goed waren ook toen zei ze niks en vertelde dat we klaar waren met alles en weer mochten plaats nemen in het andere kamertje. De arts nam plaats en vulde de gegevens die ze had gemaakt in in de computer en toen begon ze te vertellen. We kregen te horen dat de doorbloeding van mijn placenta niet goed was en dat ons kindje heel erg aan de kleine kant was (wat we natuurlijk al wisten) ze vertelde dat ze zich enorm zorg maakte en ons door wilde sturen naar het UMC Radboud in Nijmegen ze moest eerst overleggen of dat nodig was, en dat ik mijn eigen moest melden op de verloskamers omdat ik daar aan de CTG moest. We moesten weer plaats nemen in de wachtkamer omdat de arts alles moest regelen en bellen. Eenmaal in de wachtkamer barste ik in huilen uit en mijn vriend kon ook niks uitbrengen daar zaten we dan helemaal gevoelloos in de wachtkamer. Ook dat duurde weer uren voor onze doen tot dat we weer binnen geroepen werden en ze vertelde dat ik nu naar de verloskamers moest komen om aan de CTG te gaan en dat hun een beslissing gingen maken of dat ik naar Nijmegen moest ja of nee?? Eenmaal op de verloskamers werd ik aangesloten op de CTG en konden we het hartje horen van ons kindje wat voor mijn heel goed voelde maar niet wetend wat er nog ging gebeuren en komen ging. Ik moest bloed laten prikken en urine inleveren omdat ze wilde weten of ik geen zwangerschapsvergiftiging had. Na een hele lange tijd kwam de arts binnen gelopen en vertelde dat mijn uitslagen goed waren en dat ik geen vergiftiging had maar dat ze ons wel doorstuurde naar Nijmegen vanwege de groei en mijn placenta. Het ging op dat moment goed met ons kindje dus ik mocht naar huis. Ik moest mijn eigen de volgende dag in Nijmegen melden. We zijn samen naar de uitgang gelopen met nog steeds zoveel vragen?? We hebben elkaar stevig vast gepakt en goed gehuild samen!!
VERVOLG KOMT... 

Negen jaar geleden werd Sem via een spoedkeizersnede geboren. Wist ik toen maar wat ik nu wist over de mogelijke complicaties en pijnen na een keizersnede. En vooral hoe ik dit had kunnen voorkomen. 

We zitten in de weken dat er regelmatig een extra vrije dag is. En dus, hobbeldehop, richting de kinderboerderij. Wij waren duidelijk niet de enige en terwijl Jens in één rechte lijn op de speeltuin afstormde (geen dier gezien die dag, maar goed), heb ik het mijzelf comfortabel gemaakt met mijn snoet in de zon en Isa naast mij in de buggy.
En terwijl ik daar zat, observeerde ik het zogeheten ‘kinderboerderij-volk’ eens nauwkeurig.

27 maart een dag die we NOOIT zullen vergeten, vandaag terug moeten komen bij de verloskundige voor een groei echo omdat ik een te kleine buik had voor mijn termijn ik was 28 weken en 5 dagen zwanger. Mijn vriend en ik waren er op dat moment heel gerust over (diep van binnen was ik toch zenuwachtig). We werden binnen geroepen door de verloskundige en ik mocht gelijk gaan liggen op bed. Ze ging het echo apparaat aansluiten en op dat moment ging er van alles door mijn heen; zal ze nog leven? zal ze goed liggen? Wat als? Zoals de 20 weken echo ging ging het nu ook. Buikje opmeten, botje van haar been opmeten en haar hoofdje. De verloskundige zei op dat moment niks en ik vond het dood eng. Toen ze eenmaal bezig was vertelde ze dat ze heel erg was geschrokken de metingen waren zodanig klein dat het echt niet goed was. Nou daar lag ik dan op bed met de woorden NEE het is niet goed ze is echt VEEL te klein voor het termijn wat je nu bent. Ik kon niks uitbrengen en lag dood stil op bed kijkend naar ons meisje in mijn buik. Ze sloot het echo apparaat en vroeg vriendelijk of dat ik mee aan tafel ging zitten, dood stil heb ik plaats genomen aan tafel bij mij vriend die op dat moment ook niks wist te zeggen. Ze ging de gegevens invoeren in de computer en vertelde dat onze kleine meid 4a5 weken achter liep op de groei en dat echt zorgwekkend was. Haar gewicht was op dat moment 260 gram. Ze vertelde dat ze ons doorstuurde naar het ziekenhuis om nieuwe echo's te maken en verdere onderzoeken. Daar zaten we dan allebei in de auto met de vraag en nu?? Ondertussen in de auto onderweg naar het ziekenhuis hebben we onze ouders gebeld en verteld dat we meteen naar het ziekenhuis moesten komen omdat het niet goed was. Nou daar gingen we dan op naar het ziekenhuis. 
VERVOLG komt eraan.

Afgelopen dinsdag volgde ik de workshop Kintsugi. Ik dacht leuk, doen we wel even, iets breken en weer aan elkaar lijmen. Maar dat liep toch even anders. Wat kwam ik mijzelf tegen! 😥🤯

Tsja hetgeen wat we niet gehoopt hadden kwam als een hamer binnen. Me er niet op ingesteld, niet op voorbereid maar toch een 4e RAJ behandeling. Ja wie gaat er ook in z'n gedachte al vrolijk zijn terwijl je de arts nog niet hebt gesproken, ja ikke dus. Maandag 22 april moest ik bloed prikken om de TG (tumormarker) waarde in onttrekking (betekent zonder 4 weken schildkliermedicijn) te meten. Zelf kon ik de uitslag dus al woensdags lezen en die was top (gedaald van 2.5 naar 2.2) positief dus een daling, helemaal blij! Ik trok al gauw de conclusie dat de arts zou zeggen; dan gaan we niet voor een 4e RAJ want het is maar zo weinig gedaald dat is dan niet de moeite.