Alles rond Noah zijn overlijden is afgerond.

De afgelopen 3 maanden hebben wij de nagesprekken gehad met de uitvaartonderneemster, kinderthuiszorg, de artsen in het Ikazia ziekenhuis & Sophia kinderziekenhuis.

De gesprekken waren fijn en goed, maar ook heel raar om weer in het ziekenhuis te komen waar je voor het laatst nog liep met je kindje. Gister hadden wij het nagesprek in het Sophia kinderziekenhuis, ik vond het heel confronterend om daar weer te zijn. Ouders die daar met hun kindje lopen, terwijl wij komen praten over het overlijden van ons kindje. Het voelde op dat moment allemaal even heel oneerlijk. Eenmaal thuis aangekomen voelde ik me futloos en enorm moe, dit gesprek hakte er veel meer in dan de afgelopen gesprekken. Misschien omdat dit ook de laatste was.

Vanmiddag liep ik in de Intertoys en liep langs het schap waar de baby spullen van Little Dutch lagen, tranen rolden over mijn wangen en werd overvallen door het gemis, het sloeg al de lucht uit mijn lichaam en dacht wat is hier aan de hand? Ik vond het zo raar, dit was mij namelijk nog niet ieder gebeurd. Daarna door naar Primera, ik zag een kaartje met Hoera een kleinzoon en een beertje er op en weer was het raak, tranen met tuiten voor zoiets onbenulligs. Het gevoel van dat ik nog een kindje wilden kwam ineens heel erg omhoog, maar ik wil niets liever dan Noah terug & morgen zeg ik weer dat er geen tweede kindje komt. Doodvermoeiend.

Zaterdag 23 Maart hebben wij de herdenking in het Sophia kinderziekenhuis, zij organiseren 2x per jaar een herdenking voor alle kindjes die in de afgelopen 6 maanden zijn overleden. Wij gaan daar ook heen, om Noah zijn naam te horen, om zijn foto in het herdenkingsalbum te plakken en om er gewoon weer even bij stil te staan, dat wij niet de enige zijn die leven met het verlies van een kindje.

Hierbij wil ook mijn woorden van afscheid met jullie delen, die ik op Noah zijn crematie heb uitgesproken.

Wat en als, twee woorden die los van elkaar niks betekenen, maar zet ze naast elkaar en ze hebben de kracht om je de rest van je leven te achtervolgen. Wat als? Wat als?

Want wat als lieve Noah, wat als we eerder wisten dat jij de ziekte van Krabbe had? Wat als we jou eerder comfortabel hadden gekregen? Vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen.

De laatste paar weken met jou, was het grootste cadeau wat we konden krijgen.

En nu moeten we je laten gaan, iets wat eigenlijk onmenselijk is. Dat we jou nu al moeten missen, nooit zullen weten wat voor je lieve en grote jongen je zal worden.

Wij zijn zo ongelofelijk trots op jou en blij dat jij geen pijn meer hebt.

Lieve Noah, jij maakte mij mama & daar ben ik je eeuwig dankbaar voor. Wij gaan jou zo ontzettend missen.

Ga maar lief en rust zacht.

Voor altijd mama's hartje.

Ik hou van jou.