“Gelukkig niet”. Hoewel de eerste weken bij de huisarts “probeer maar gember”, “probeer maar reistabletten” echt niet hebben geholpen. Gelukkig had ik een heel adequate verloskundige die mij naar het ziekenhuis doorstuurde en eenmaal daar lag het vocht al klaar. Bij ons was het mogelijk met infuus naar huis te gaan onder begeleiding van thuiszorg (2x per dag), die terugkoppeling maakte aan gynaecoloog. Verder nog wel 3 opnames gehad i.v.m. ernstig kalium te kort, ernstige obstipatie en sondevoeding. 1 verpleegkundige vond mij heel down, maar ik kon gewoon niks. Kon geen licht verdragen, geen prikkels verdragen, geen eten verdragen etc. Die heeft mij toen ook i.s.m. bij psycholoog aangemeld in het ziekenhuis. Gezien onze dochter de meest ernstige vorm van syndroom van Turner had en ik met 13 weken ben bevallen, was dat ook “fijn” achteraf. Hoewel ik niet down was, ik was ziek en enorm uitgeput. Heel veel afgevallen etc. In de omgeving begrijpen mensen het vaak niet. Dat is voor mij oké, ik ben blij dat ze er geen weet van hebben. Aan de andere kant (en ik weet dat dit heel raar klinkt, want zoiets wens je niemand toe): ik kan er nu wel inkomen mochten mensen een abortus laten plegen omdat ze zo ziek zijn. Ondanks dat de kinderwens zo groot is. Nooit gedacht dat ik dat zelf ooit hardop zou zeggen, maar HG kan zo heftig zijn.

Helaas wel, zelfs door de artsen.