Ik krijg vaak berichtjes dat het zo bijzonder mooi is om te zien hoe goed de band tussen Sem en Roy is. Dat vind ik zelf ook, al voelt het inmiddels steeds meer vanzelfsprekend. Toen ik weer single was had ik nooit gedacht snel weer iemand te vinden, laat staan iemand die met Sem om zou gaan alsof het zijn eigen zoon was. Toch gebeurde het en daar ben ik meer dan blij om. Omdat Sem nog zo klein was heeft Roy bijna alles meegemaakt. De eerste stapjes, woordjes en vooral de eerste keer dat hij een bal schoot. Dat schijnt een dingetje te zijn voor mannen.. Ik was gewend vrijwel alles alleen te doen en toen was hij daar. Nooit heb ik hoeven vragen om Sem eten te geven, met hem te spelen als ik het druk had of eruit te gaan in de nacht, hij deed het gewoon. Hetzelfde geldt voor zijn geweldige familie. Ze werden plotseling opa, oma, tante en oom van een 1-jarige en ze omarmden het. Roy heeft wel eens gezegd dat hij hier bewuster voor heeft kunnen kiezen dan ik en dat is ook wel zo. Met mijn liefde kwam een extraatje kijken waar je nooit meer vanaf komt en in plaats van dat hij dat als obstakel zag, zag hij het als een aanvulling. En dat is het ook geweest. We hebben elkaar heel snel heel goed leren kennen en functioneren als een team. Sem weet niet beter en ik denk dat wij inmiddels allemaal niet meer beter weten. Dus dames, er is nog hoop, het is “alleen maar” een kwestie van de juiste tegenkomen😉. Af en toe sta ik even stil bij dit soort momentjes en besef ik het nog meer. Wat ben ik dankbaar voor hem, ons kleine mini-gezin, ons huis dat echt een thuis is en de bakken vol met liefde die we voor elkaar hebben🌊
De Zouteloze Moeder
Mooi omschreven en het is jou en Sem zo ontzettend gegunt!