Het perfecte plaatje
Tegenwoordig, in de tijd van de sociale media, draait het om het plaatsen van de perfecte status. Op Instagram zie je de meest prachtige foto s voorbijkomen met de mooiste spreuken. Dit maakt mensen onzeker en jaloers.
Mijn leven is verre van perfect. Ik ben een chronisch zieke mama met een enorme rugzak.
Ik heb jaren lang gerevalideerd om mijn beperkingen te accepteren en een manier te vinden om er zo min mogelijk hinder van te ondervinden.
Toen dit allemaal redelijk op de rit was leerde ik mijn vriend kennen.
We waren enorm verliefd en al na een half jaar ging ik bij hem wonen. We hadden het heerlijk en genoten van de tijd samen.
Maar korte tijd later begon de ellende. Mijn moeder werd ernstig ziek en overleed na 6 weken na een kort en heftig ziekbed.
Mijn broertje, die op dat moment nog thuis woonde, trok bij ons in en we moesten er samen proberen uit te komen.
Na een paar maanden bleek dat broer en zus samen geen goede combinatie was en hij vertrok naar onze vader.
Nu was het tijd om alles een plekje te gaan geven.
Maar ineens was daar onze verassing. Nog geen 6 maanden na het overlijden van mijn moeder was ik zwanger!! Ik was erg gelukkig maar ook erg bang. Waar ga je naartoe met al je vragen? Hoe deed mijn moeder dit allemaal??
De zwangerschap verliep tot week 38 prima en soepel. Bij een van de laatste check ups bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben ontwikkelt en werd ik meteen ingeleid.
Na een traumatische bevalling was ons meisje daar!
Kort na de bevalling kreeg ik problemen. Ik durfde mij niet te hechten aan mijn dochter en ik ontwikkelde een depressie. Het verlies van mijn moeder kwam ineens keihard binnen. En het besef dat ik haar geen vragen meer kon stellen hakte er enorm in. Ik kreeg last van angst en paniekaanvallen en mijn wereldje werd kleiner.
Na maandenlang knokken en liters tranen ging het stukje bij beetje weer iets beter En lachte het leven ons weer toe!
2 jaar na de geboorte van mijn dochter bleek ik weer zwanger! Wat waren we weer blij maar wat was ik ook ontzettend bang! Wat als ik me weer zo vreselijk zou voelen? Wat als ik me weer niet zou kunnen hechten aan het kindje??
Bij de 20 weken echo dacht de echoscopiste een hartafwijking te zien en gingen we de medische molen in. Wat een onzekerheid en verdriet. Ik wist zeker dat ik dit kindje ging knuffelen en nooit meer los ging laten na de geboorte.
Na 16 weken spanning bleek er niks aan de hand en kwam ons ventje gezond ter wereld!
De kraamtijd was fantastisch en de tijd erna ging ook prima.
Door mijn depressie waren er van tevoren al maatregelen getroffen om eventuele symptomen voor te zijn.
Mijn kleine jongen is inmiddels 1 jaar geworden en het leven is een stuk positiever. Wel heb ik nog steeds milde paniekaanvallen en vind ik het erg lastig om met mijn ziekte om te gaan zonder mijn kinderen er zo min mogelijk van te laten merken. Dit gaat de ene dag beter dan de andere dag!
Dus die perfecte plaatjes van tegenwoordig maken mij altijd erg onzeker. Gaat het bij anderen dan helemaal nooit mis? Of word de realiteit tegenwoordig gewoon verschrikkelijk verdraaid??
