Mamaplaats

Sue Annabel

2 jaar geleden

Ik ken haar. Maar vraag mij niet naar haar naam. Die weet ik niet. Sterker nog, die heb ik haar nooit gevraagd. En ik heb nog geen woord met haar gewisseld. Ooit. En dus nooit gesproken. Een blik is genoeg. Genoeg om redelijk meer dan goed in te kunnen schatten waar je ergens op je dag staat. Hoe je kind of het meervoud daarvan en daarmee je dag je momenteel afgaat. Of het lukt, je het red, je geniet, je mee deint of er liever van af ziet. Er zijn van die dagen dat je vooral moet gaan, niet denken, niets vragen. Dat je zogenaamd heel goed gaand bij wijze van je schoenen in de koelkast stopt. En helemaal oké als dat er bij jou óók als een doorsnee week uit ziet. Het is topsport. En dat goedbedoeld willen verstoppen helpt niet. Hoeft niet. Neem die hele openbare winkelwagen. Een open boek van de peuter of (ex)kleuter met ongecensureerde boodschappen, ideeën, (te) persoonlijke vragen. Het ene moment een feestje op wielen. En 3 veeeel te langzame minuten bij de kassa later zou je die hele berg boodschappen van de mevrouw vóór je eigenlijk wel kunnen vernielen. Heel eerlijk: het gaat zoals het gaat. Of niet. Er zijn altijd die momenten of dagen die je liever overslaat. En dus ken ik haar. Bij de kassa, in de rij. Bij de glijbaan. Op de fiets. Verbeten zwijgend. Met ‘gezellige’ achtergrondgeluid erbij. Het lijkt vaak zo alles of niets. Even ploeterend die herkenning zoekend. ‘Ja ik heb of had ook zo’n dag.’ Het is oprecht genieten. Maar oprecht dat nu even niet kunnen… dat is wat het ook is. Moet en mag.

Sue Annabel

2 jaar geleden

Post delen met

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Pssst... Ben je er nog?

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?