Mamaplaats

Boysmom_A

2 jaar geleden

2 years ago🥺 De vroedvrouw legde Carsten op mijn borst, een klein bundeltje geluk met een enorme zwarte bos haar. We waren meteen verkocht. En daar was ook mijn roze wolk, het leek te kloppen wat ze zeiden. Ik was zo gelukkig op dat moment. Maar die roze wolk verdween toch al snel; een halfuurtje na de bevalling begon ik overal pijn te voelen. Carsten was blijkbaar groter dan de gyneacoloog voorspeld had met als gevolg dat ik geknipt en nog eens doorgescheurd was en flink wat hechtingen had. Hierdoor kon ik amper lopen, zitten of liggen en het belangrijkste: ik kon niet voor Carsten zorgen! Mijn moederhart brak, mijn vriend deed het eerste pampertje en gaf zijn eerste melkje. Dit was niet hoe ik het gepland had! Oké, ik weet dat het niet altijd gaat zoals gewenst en dat ik zelfs blij mag zijn dat we allemaal verder gezond zijn, maar op dat moment stortte mijn wereld toch deels in. Ik was net mama geworden en kon dan al niet voor mijn kind zorgen. Na enkele weken pijn en dagelijkse verzorging van de wonde loste dit zichzelf wel weer op. Een grote grijze wolk!! Hoewel ik dacht dat mijn wolk al grijs zag na die eerste dagen werd ze alsmaar grijzer. Het voelde aan alsof Carsten niet mijn kind was, alsof ik hem nog niet graag zag, dat ik hem moest leren kennen voor ik van hem kon houden. Dit moment was de druppel, het kon toch niet zijn dat ik mijn kind niet graag zag?! Ik die altijd al een kindje wou, die niets liever wilde … Toen Carsten vier weken was gebeurde er iets wat we niet hadden zien aankomen. Het was een super mooie dag dus ik besloot in de voormiddag te gaan wandelen met Carsten. Na een tijdje merkte ik dat hij toch wel meer sliep dan normaal, maar ik hechtte hier geen belang aan. Toen we thuis kwamen en het tijd was voor zijn papje at hij deze tot de helft op, plots begon hij over te geven en te gloeien van de koorts. De thermometer loog niet; 40° graden koorts. Ik belde naar het ziekenhuis en ze lieten me meteen komen. Natuurlijk was ik weer net alleen thuis en kon ik alleen naar het ziekenhuis. Ook al ben ik verpleegkundige, plots was het zo vreemd allemaal en zo beangstigend ... De kinderarts dacht eerst aan buikgriep maar nam voor de zekerheid toch een bloed- en urinestaal. De volgende dag zouden we het resultaat weten. Na lang wachten wisten we het eindelijk: Carsten had een vernauwing t.h.v. zijn urineleiders ( de verbinding tussen nieren en blaas) waardoor er telkens urine terug naar de nieren stroomde. Het drong nog niet door tot de arts zei: ‘Carsten is zichzelf aan het vergiftigen’. Die woorden sloegen in als een bom! En alsof dat nog niet erg genoeg was, voegde ze eraan toe dat als we een dag langer gewacht hadden het fataal had kunnen zijn. Ik stortte in. Had ik te lang gewacht om naar het ziekenhuis te gaan? Had ik symptomen over het hoofd gezien? Alles ging door mijn hoofd. Heldere hemel Het waren hele intense dagen in het ziekenhuis, veel draadjes aan zo’n klein kindje en elke dag onderzoeken waarvan ik zelfs moe werd. Maar eerlijk gezegd, die week in het ziekenhuis heeft me dichter bij Carsten gebracht. Erg om te zeggen, maar ik had dit misschien wel nodig om te beseffen wat hij voor mij betekent. Ik denk nog vaak terug aan die periode. Het idee alleen al dat ik mijn grootste schat bijna kwijt was maakt me nog altijd heel bang, maar het maakt ook dat ik harder geniet van de kleine dingen, dat ik al eens denk ‘ach doe maar, lieve schat’ terwijl ik weet dat ik hierdoor meer opruimwerk heb. Carsten is nu 2,5 jaar en zo gezond als een visje, de vernauwing is spontaan opgelost bij het groeien. Verder is hij een heel aanwezig mannetje dat altijd lacht maar met een hele sterke wil. Jaja het gaat zeker nog een boeiende peuterpubertijd worden! Maar lieve mama’s, het is echt oké om die roze wolk niet te zien! Je leven verandert zo intens, er komen een heleboel nieuwe dingen op je af. Geef het tijd, leer je kindje kennen en neem hier ook de tijd voor. Het betert echt! En vergeet vooral niet, je doet het super goed!

Boysmom_A

2 jaar geleden

Post delen met

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Pssst... Ben je er nog?

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?