Zo’n drie jaar geleden werd mijn collega oma. Na een paar dagen stond er een grote pot suikerbonen in ‘de living’ met een van de mooiste geboortekaartjes die ik ooit had gezien. Bosdieren, helemaal ons. Pieter werd meteen enthousiast wanneer ik hem een fotootje doorstuurde. Of hij deed toch alsof. ‘Waar komt die mee af’, zal hij koortsachtig hebben zitten denken.
Terwijl Pierre waarschijnlijk zat te flippen bij de gedachte aan een kind op z’n 22e, zat ik al op Google. Toch super leuk voor als we ooit een zoontje krijgen!’ stuurde ik Piet nog maar eens. Want voor mijn dochter -die Odette zou heten, naar de zwanenprinses- had ik altijd een kaartje met zwaan in gedachten.
Ik scrollde verder, en toen… Hét perfecte kaartje. Met een zwaan. Én bosdieren. Het kaartje heette zelfs ‘Odette’. Toeval? Dacht het niet!!!
Screenshot, en een gil naar m’n vriendinnetjescollega Katrien dat ze moest komen kijken en dat was dat. Hopend dat dat kaartje ‘voor altijd’ beschikbaar zou blijven. Want kindjes, dat was toen ‘nog niet voor nu’.
Maart ‘21 — 3w preggo & ik zat al in de ontwerptool de due date in te typen en te zoeken naar het mooiste lettertype. Ik wist toen nog niet dat onze mini een Odetteje zou zijn. Maar toch. Dromen mag, hé!
Die due date is een maandje vervroegd, het gewicht en de lengte wat verlaagd, maar de rest is gebleven. Grote avonturen beginnen klein, staat er al maanden. En dat bleek vorige week echt zo.
Dat ons avontuur met een écht ‘klein klein’ mini mensje zou beginnen, had ik niet verwacht met twee reuzen als ouders, maar bon. (Luister niet naar mensen die zeggen dat je geen maatje 50 nodig hebt, wij zaten de eerste dag thuis al onderweg in de auto voor een nieuw garderobe. En in maat 50 kan ze nog zwemmen. Maar je kent het wel, budget. Tis wat op de groei 😬🤫.)
In elk geval: tadaa. Ons kaartje. Van ons Odette. Wat zijn we fier. Op haar kaartje, op haar, op ons. 🦢
