Wat als de roze wolk vooral grijs blijkt te zijn? Zwanger zijn lijkt gepaard te moeten gaan met blijdschap, dankbaarheid en andere positieve emoties. En ja die zijn er. Maar de eerste weken overheerste vooral een hoop negatieve dingen.
Twijfels en onzekerheden. Want ik vond mijn vorige zwangerschap pittig en de bevalling van Jason was totaal niet wat ik er van had gehoopt en eindigde na ruim 3 dagen gebroken vliezen in een spoedkeizersnede. Na veel gesprekjes met mijn man en lieve vriendinnen, heb ik dat nu losgelaten en "ga ik het allemaal wel zien".
Extreme vermoeidheid. Maar echt, dat je moe wakker wordt, niet zonder middagslaapje kunt en er werkdagen zijn geweest dat ik naar mijn scherm zat te staren en er niks gebeurde. Een klein spookje van 1,5 met gebroken nachten, helpt natuurlijk ook niet mee. Sterker nog, ik vond de "mama" dagen met hem zwaarder dan mijn werkdagen.
Misselijk zijn, maar niet kunnen spugen. Een opgeblazen buik hebben alsof ik al 30 weken zwanger ben, maar niet naar de wc kunnen. En met vlagen zelfs depressieve gevoelens, waar ik enorm van baalde en het daardoor nog zwaarder maakte voor mezelf.
Kortom: het eerste trimester is niet zo mijn ding. Gelukkig ben ik er bijna doorheen en voel ik de zon al doorbreken. De misselijkheid en vermoeidheid wordt minder, de nachten worden beter en mijn energie en stemming zijn stukken beter.
Ik heb zin om weer meer hier op social media te gaan delen, maar ga het niet mooier maken dan het is. Soms deel ik veel, soms minder. Soms gaat het heel goed, soms minder. Dat is voor mij oké en door dat meer te laten zien, hoop ik dat het voor jou ook oké wordt ❤
