Héél lang getwijfeld of ik mijn bevallingsverhaal wél óf niet zou delen.
In samenwerking met Mamaplaats heb ik ervoor gekozen dit wel te doen.
24-12-2020, het is kerstavond, dé avond in het jaar waar ik altijd zó naar uitkijk, hapjes, wijntjes én een kerstfilm! Heerlijk!
Ook afgelopen jaar vierde ik kerstavond samen met mijn vriend en niets anders dan anders.
Wij hadden een gezellige avond gehad en besloten lekker te gaan slapen, de volgende dag was het eerste kerstdag en wij zouden al op tijd naar mijn ouders gaan.
S’nachts werd ik wakker, vreemd gevoel in mijn buik, moest ik dan ongesteld worden? Waarom doet het toch zo’n pijn!
Ik besloot een paracetamol te nemen en verder te slapen. De nacht verliep onrustig en ik was véél wakker.
S’morgens, toen mijn vriend wakker werd, vertelde ik hem over de onrustige nacht.
Hij besloot het kerstontbijt te maken en ik kon nog even blijven liggen.
De pijn en krampen werden als maar erger en erger. Op aandringen van hem, besloot ik de huisartsenpost te bellen.
Gelukkig, binnen 15 minuten konden we daar al terecht.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleef mijn vriend buiten wachten, in verband met de Corona maatregelen. Ik riep nog; ach joh, ben er zo, even kijken en een antibioticakuur, komt vast goed. Hij lachte...
Binnen was ik vrijwel meteen aan de beurt, de arts en verpleegkundige in opleiding luisterde naar mijn klachten en wilde naar aanleiding van die klachten toch even aan mijn buik voelen, tevens moest ik urine afgeven voor nader onderzoek.
Ik weet het nog goed, toen ik terug kwam van het afgeven van de urine grapte ik naar de arts of ik nu eindelijk naar huis kon om mij om te kleden voor de kerstbrunch, maar de arts lachte niet... Op dat moment ging er van alles door mij heen...
Wij gaan even uw partner erbij halen, wij zijn zó terug.
Mijn vriend kwam binnen en de arts vroeg of wij wilde gaan zitten. De verpleegkundige haakte hierop in en zei:
“Kijk, jullie zijn zwanger” Ze haalde mijn urine met daarin een positieve zwangerschapstest naar voren.
Even was het stil, huh? Zwanger?
De arts vulde meteen aan, dat wij vermoedelijk al tegen de 38 weken waren. Ja, je hoort het goed, 38 weken...
Al snel gingen we de mallemolen in, echo’s, onderzoek etc etc.
Gelukkig, een kloppend hartje. Maar.. dat was het! Meer dat een kloppend hartje was er niet te zien.
Van alles ging er door ons heen, hoe kan dit? Is het wel gezond? Wat wordt het? Hoe komen we - in een lockdown, tijdens kerst - aan spullen?
Wij belde met onze (schoon)ouders.
Iedereen blij! De onderzoeken volgde en alles bleek er goed uit te zien. Maar de krampen bleven en over mijn hele rug- benen en buik had ik pijn. Ik kreeg een inwendig onderzoek.
Misschien voel je het nu al aankomen, maar.... 3cm ontsluiting. Mijn bevalling was begonnen.
Totaal overvallen, geschrokken maar óók blij, hoe nu verder?
Het ziekenhuis mocht ik niet uit, want 3cm in combinatie met een ongecontroleerde zwangerschap vonden ze géén goed idee.
Maar “kerst” heeft mij gered en ik mocht tóch even naar huis. Wel moest ik thuis meteen bellen als de situatie zou veranderen.
Eenmaal thuis heeft het nog géén 2 uur geduurd voordat de krampen als maar erger en heftiger werden. Mijn vriend kwam bij mij zitten en heeft de timer aangezet en de tijd tussen de weeën bijgehouden.
Al snel bleek dat wij snel terug moesten naar het ziekenhuis omdat de weeën té heftig werden. Toen wij terug waren in het ziekenhuis bleek ik al op 6cm ontsluiting te zitten.
De weeën kwamen als maar sneller én sneller.
Op dat moment was het nog de vraag of de baby op eerste óf tweede kerstdag geboren zou worden. Het was 00:02, ik weet het nog zo goed, volledige ontsluiting.
Niet lang daarna is op 26-12-2020 om 00:49 onze zoon Noah geboren.
Alles erop en eraan en helemaal gezond!
Het mooiste kerstcadeautje ooit.
Het is in woorden niet uit te leggen hoe dankbaar wij zijn!
De tijd naar mijn bevalling, de Corona lockdown met zwangerschapsverlof, het regelen van spullen terwijl de winkels dicht waren, dit alles... vertel ik jullie later.
Liefs,
Britt
