Snap
19 jaar geleden kwamen wij met Joost thuis uit China. Wat was het spannend om drie kinderen thuis achter te laten en zo ver weg te gaan om ons eerste adoptiekind op te halen. We troffen in Nanjing een heel klein jongetje van 2;7 jaar met maatje 80 dat nog niet kon lopen, eten en praten. We schrokken maar sloten hem met liefde in de armen. De jaren die volgden waren pittig. We hebben er alles aan gedaan om hem positief te stimuleren op alle gebieden. Het kostte ons veel energie maar met liefde gingen we door. Ook toen hij de diagnose kreeg dat hij een verstandelijke beperking had, autistisch was en door een hechtingsprobleem moeilijk in ons gezin kon functioneren. Het werd een taak van 24/7 en ik ging er aan onderdoor. Zoveel liefde waar hij niets mee kon zorgde ervoor dat we een psychiatrisch persoon in huis hadden. Groot was mijn verdriet toen we hem losser moesten laten en hij een plek kreeg bij Zideris in Achterberg. Nu, jaren later, heb ik daar vrede mee. Het was voor allebei beter maar dat gevoel heeft wel een paar jaar op zich laten wachten. Elke week komt hij naar huis en daar geniet hij van. Het is goed zo!

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.