Mamaplaats

Nes.schrijft

3 jaar geleden

EEN JAAR NA DE DIAGNOSE- Ik heb een lange tijd mijn gevoelens niet van me afgeschreven. Helemaal niets... Ik zit op slot in mijn emoties. Ik voel precies vandaag een enorme klap. Een harde klap.... alles voelt vandaag zwart en negatief. Wat voel ik? Ik denk na over wat er allemaal in een jaar tijd is gebeurd. Met tranen in mijn ogen, besef ik hoe hard het gaat. We staan ineens zo ver van het “normaal” zijn. Vorig jaar zaten we in Antalya. Zorgeloos. Tenminste zorgen zonder bevestiging. Ik kon genieten. Ik kon echt met mijn “hart” genieten. Ik mis mijn vreugde in mijn leven. Ik mis ons gezin, net zoals vorig jaar. Van een lichte ontwikkelingsachterstand, naar hersenafwijkingen, sondevoeding, slik problemen en nog een hele lijst aan enorme achteruitgang in je ziekte. Onvoorstelbaar maar volgens het rijtje van de ziekte, volgt alles elkaar. Mijn meisje, mijn oogappeltje. Mama herkent je soms niet meer. Dan kijk ik naar die video’s en denk ik, komen deze dagen nog ooit terug? Of gaan we langzaam “wennen” aan het feit dat jij steeds zieker gaat worden? Dat de ziekte jouw lichaam sloopt. Kapot maakt.... en je leven beëindigd? 😔 Ik probeer me steeds vast te houden aan “hoop”. Maar die hoop wordt steeds kleiner door elke klap die ik krijg. De angst is groot. Dat je blind wordt, dat je hartje ermee stopt of dat je gaat lijden. “Lijden”.... dit is iets wat ik steeds meer zie. De nachten worden steeds zwaarder. Je bent bang, je ziet dingen die er niet zijn, je bent ontroostbaar. Als ik soms nadenk over wat ons nog meer te wachten staat, ben ik bang dat ik ooit moet zien dat je moet lijden. En als ik daar aan denk huilt mijn moederhart. Mama kan je soms niet meer troosten. Heb je pijn? Ben je bang? Wat voel je? Geen woorden troosten mij. Het enige wat mij troost is als ik uren naar je kijk, knuffel en kusjes geef als je slaapt. Alleen dan laat je mama toe. Maar die kusjes, knuffels zijn nooit genoeg. Wat als er een dag komt dat ik je nooit meer kan voelen? Nooit meer kusjes kan geven? Ik heb zoveel van je gemist Elif Lina. Zoveel vreugde en blijdschap hebben we gemist. De zorgen zijn groot. Het overheerst. De angst om jouw te verliezen is zo groot, dat het lijkt alsof mijn leven stil staat. Niets daarbuiten doet me meer pijn. Ik ben verdoofd in emoties naar anderen. De wereld draait niet alleen om ons, maar zo voelt het wel voor mij liefje. Mama zijn is het mooiste maar ook het moeilijkste wat er is. Je wilt altijd het beste voor je kinderen. Het allerbeste. Als dan de touwtjes niet meer in jouw handen liggen, ben je machteloos. Mamas prinsesje, oogappeltje. Al “vallen” we vaak, mama laat je nooit los.... laat jij mama ook nooit los? Ik hou van je ❤️

Nes.schrijft

3 jaar geleden

Post delen met

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Pssst... Ben je er nog?

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?