hallo allemaal! Ik zal jullie in mijn eerste post gelijk meenemen naar het bevallingsverhaal van onze kleine meid. Toen ik 39 weken was had ik al 2cm ontsluiting en kon ik worden gestript door de verloskundige, ik had in die week namelijk al 2 keer aan de CTG gelegen omdat Kensi niet meer zo veel bewoog als voorheen. Ook hebben wij toen gelijk besproken dat ik tot max. 41 weken door zou lopen in de hoop dat de bevalling zelf zou beginnen. Mocht dit niet zo zijn dan werd ik ingeleid. Na de eerste keer strippen heb ik netjes heel de dag rust gehouden en voelde ik al wat gerommel maar dit werd helaas niet doorgezet. Op donderdag 3 Mei werd ik voor de 2e keer gestript en deze keer deed het echt onwijs zeer(waarschijnlijk omdat ik de stagiaire ook de kans had gegeven om het strippen te oefenen want niemand kan dit leren vanuit een boekje). Toen ik thuis was had ik nog steeds een raar gevoel maar dit was minder dan de 1e keer strippen dus gingen wij er niet van uit dat wij die dag onze kleine meid zouden gaan zien. Op vrijdagochtend 4 Mei (de datum waarvan ik steeds riep ze mag op alle dagen komen maar liever niet die van dodenherdenking) werd ik om 6.15 wakker omdat ik dacht dat ik weeën had. Het was zeker nog geen pijn maar iets in mij zei dat het begonnen was en toen ben ik mijn weeën gaan timen. Deze bleken al om de 6 á 7 minuten te komen dus dat ging goed dacht ik. Ik had mijn vriend wakker gemaakt om te zeggen wat ik voelde en dat hij beter nog wel wat uurtjes kon blijven liggen omdat je niet weet hoelang het gaat duren en hij kon op dat moment niet veel voor mij betekenen omdat ik nog niet echt last had. Na een berichtje op Whatsapp aan beide moeders stond mijn moeder gelijk al op de stoep haha. Wij hadden die middag al een controle afspraak bij de gynaecoloog staan om de inleiding voor die zondag te bespreken dus de verloskundige adviseerde ons om daar gewoon heen te gaan en te kijken wat op dat moment mijn gevoel en ontsluiting was. Inmiddels was ook mijn schoonmoeder al bij ons thuis en zo zijn wij die middag met zijn allen naar de afspraak in het ziekenhuis gegaan. Ik had thuis al gezegd neem mijn tas en de maxi cosi maar mee want wij gaan niet meer naar huis zonder baby. Dit vond mijn vriend niet nodig want mijn pijn was nog niet erg aanwezig en wij wonen op 2 min van het ziekenhuis dus hij zou de spullen later wel halen. Na een discussie waarin ik vriendelijk verzocht om gewoon die spullen in de auto te zetten en mijn Rhesus prik(omdat ik bloedgroep O negatief heb en mijn dochter O positief en je deze dus meteen na de bevalling moet krijgen) die in de vriezer lag mee te nemen heeft hij dit toch maar gedaan. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat de verloskundige de tijd verkeerd had doorgegeven en waren wij dus dik een uur te vroeg. De afspraken voor ons liepen ook uit en voor mijn gevoel heb ik uren op het bankje in de wachtkamer gezeten. Mijn vader was ook naar het ziekenhuis toe gekomen dus het leek wel een familie uitje bij de gynaecoloog. Toen ik bijna aan de beurt was moest ik om de 2 minuten plassen en verloor ik telkens maar 2 of 3 druppels. Dit vond ik maar raar... Eenmaal aan de beurt gingen mijn vriend en ik het eerste kamertje binnen om mij te laten wegen en op het moment van op de weegschaal stappen braken mijn vliezen. Ik keek mijn vriend met grote ogen aan en ik zei er gaat iets niet goed daar beneden. De mevrouw die de controles moest noteren zei gelijk dat ik moest kijken of het mijn vliezen waren maar er was in het verband alleen maar bloed te zien en weinig vruchtwater. Zij heeft meteen naar de verloskamers gebeld en toen is iemand van die afdeling ons komen halen omdat wij inderdaad niet meer naar huis zouden gaan zonder onze baby.
Binnenkort het vervolg op ons bevallingsverhaal
